พุดแก้วเลยปฏิเสธไม่ได้ หาจานมารองใต้ถ้วยทั้งสอง ก่อนจำใจยกออกมาให้เจ้าของไร่หนุ่มกับหัวหน้าคนงาน
ถ้วยขนมหวานถูกวางเบาๆ โรมรันเห็นตั้งแต่ที่เธอเดินมาแล้ว แต่เขาไม่พูด ใช้สายตามองหน้ามันแผล็บอย่างไม่ชอบใจ
พุดแก้วเข้าใจว่า อีกฝ่ายน่าจะไม่พอใจเธอมาตั้งแต่เมื่อเช้า
“มีขนมหวานด้วย วันนี้ลาภปากดีจริง ขอบใจนะพุด นั่งคุยกันก่อนสิ” พันแสงบอก ยิ้มเอ็นดูให้สาวน้อย ที่โตมาสะสวยเอาเรื่อง
“พุดยังหั่นผักไม่เสร็จเลยจ้ะน้าพัน”
“เฮ้ย นังน้อมมันทำได้ มาคุยกันก่อน คุณเข้มไม่ยอมบอกเลยว่าไปรับ น้าจะได้ไปด้วย”
พันแสงไม่พูดเปล่า ดึงข้อมือพุดแก้วให้มานั่ง ครั้นเห็นสายตาขวางๆ ของเจ้านายก็ต้องรีบปล่อยมือ
“ถ้ามึงไปด้วย ใครจะดูแลไร่วะไอ้พัน” นอกจากจะตาขวางแล้ว เสียงยังเข้มขึ้นด้วย
โรมรันยกจานตรงหน้าตนออก เลื่อนถ้วยกล้วยบวชชีเข้าไปใกล้ๆ ก่อนตักกิน หน้าตาเรียบเฉยคล้ายไม่สนใจใคร
“โอ๊ย คุณเข้มก็พูดเหมือนว่าไป
