อย่าพรากรักไคโร

“เชิญครับนายน้อย นายใหญ่รออยู่” “มีเรื่องอะไรรึเปล่าถึงเรียกฉันกลับมาด่วนมากขนาดนี้” “เอ่อ…คือว่า…ไม่รู้ครับนายน้อย” ใบหน้าบึ้งตึงเบ้ปากด้วยความขัดใจมาก แล้วเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ที่พ่อย้ายมาอยู่ได้สักพักใหญ่แล้วล่ะ ส่วนเขาอยู่บ้านของตัวเองที่ไม่ไกลกันมากหรอก การที่แยกกันอยู่แบบนี้มันไม่ได้มีเหตุผลอะไรนอกจากพ่อติดหญิง พ่อเลี้ยงเด็กเยอะมาก ส่วนเขาก็ชอบชวนเพื่อนมากินเหล้าด้วยกันที่บ้าน พอเมาแล้วเผลอไปมองอีกหนูคนโปรดของพ่อแล้วถูกด่าทุกที ดังนั้นแยกกันอยู่น่ะดีที่สุดแล้วแหละ บ้านหลังนี้ซ่อนถุงยางอนามัยเต็มไปหมด พ่อแม่งสำส่อนฉิบหาย ไคโรเดินผ่านผู้หญิงคนใหม่ของพ่อที่ยิ้มหวานให้แล้วก็รู้สึกขนลุกขนพองไปหมด คือไม่ใช่ว่าเขาตายด้านหรือไม่ชอบเซ็กซ์นะ แต่การจะได้ผู้หญิงคนเดียวกันกับพ่อตัวเองมันก็เหี้ยเกินไปไง ขนาดของเพื่อนเขายังไม่กินต่อเลย ส่วนใหญ่ผู้หญิงที่มีความสัมพันธ์ด้วยจะเป็นวันไนท์สแตนด์ที่บาร์หรูสักแห่ง ไม่ก็เด็กที่เลี้ยงเอาไว้สนองตัณหา เรื่องความรักมันห่างไกลตัวมากและไม่น่าเชื่อว่ามีอยู่จริง ทุกวันนี้แม่เป็นใครเขายังไม่รู้เลย พ่อน่าจะมั่วจนเผลอทำสาวท้องเลยได้เขามา เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องทำงานของพ่อที่ค่อนข้างเรียบง่ายมาก แล้วเดินไปเทเหล้าดื่มเบาๆเผื่อเรื่องที่จะคุยมันเครียดเกินไป หรืออยู่ดีๆปัญหาก็วิ่งเข้าชน เขาเดาไม่ถูกเท่าไรว่ามีเรื่องอะไรกันแน่ ช่วงนี้เขาไม่ได้ไปตีกับใครเลย ไล่ยิงคนอื่นก็ไม่ได้ทำเพราะงานยุ่ง หรือแอบเผาบ้านใครก็ไม่ได้ทำนะ แต่เมื่อวันก่อนที่ส่งระเบิดไปให้เพื่อนเก่าจนมันแตกตื่นกันหมด เขาไม่ได้ก่อเรื่องจนเป็นปัญหาให้พ่อตามแก้ “ล็อกประตูด้วย” “ทำหน้าเครียดจนตีนกาขึ้นแล้วพ่อ” “ตีนพ่อนี่สิจะไปอยู่ที่หน้าแก!” “แซวนิดหน่อยทำเป็นโกรธจนหน้าย่นไปได้” “ไอ้ไคโร!!” “โมโหมากระวังความดันขึ้นจนเส้นเลือดในสมองแตกตายนะพ่อ” “ไอ้ลูกปากหมาสันดานเสีย!” “แหม่…พ่อนิสัยดีมากมั้ง!” “ไอ้ลูกเวร!!” “สรุปมีอะไรครับคุณพ่อ?” “ฉันต้องการให้แกไปพาตัวเด็กคนหนึ่งมาที่นี่” “เมียใหม่พ่อหนีเหรอถึงใช้ให้ผมไปตาม” “ไม่ใช่เมียของพ่อ น้องเขาเป็นลูกสาวเพื่อนรักของพ่อ” “ก็ส่งลูกน้องไปดิจะยากอะไร ช่วงนี้ผมก็งานยุ่งมากนะ ผมไม่มีเวลาไปรับลูกเพื่อนพ่อมาให้หรอก” “ฉันต้องการคนที่ไว้ใจได้ งานนี้เสี่ยงอันตรายมาก ถ้าหากแกพามาได้น้องออกมาได้อย่างปลอดภัย บริษัทนี้ฉันยกให้” “นึกว่ายกให้ทุกบริษัทของพ่อซะอีก” “ถ้าแกไม่ไปฉันจะให้คนอื่นไปแทน แล้วยกบริษัทนี้ให้ดูแล” “ไหนขอดูหนังหน้าหน่อยสิว่าดีพอจะให้ไปรับมาไหม” พ่อแทบจะโยนไอแพดให้ด้วยความรัก เขาหยิบขึ้นมาเปิดอ่านเกี่ยวกับข้อมูลต่างๆที่พ่อสรุปมาให้ เพื่อนคนนี้ของพ่อเขาเคยเจอเมื่อหลายปีก่อนที่งานเลี้ยงฉลองบริษัท คนนี้ถือหุ้นส่วนหลายบริษัทและน่าจะคอยอยู่เบื้องหลังให้พ่อด้วย เห็นแบบนี้แล้วค่อยน่าจะไปช่วยหน่อย แต่ต้องวางแผนให้ดี เมื่อสองวันที่แล้วโดนถล่มยับคาบ้าน ลูกสาวยังอยู่ในบ้านแต่ไม่มีใครหาตัวเจอคาดว่าน่าจะซ่อนตัวอยู่สักแห่งในคฤหาสน์หลังนั้น พื้นเป็นเกาะส่วนตัว ลูกน้องหนีออกมาได้แทบจะหมดแล้ว เพื่อนของพ่ออยู่โรงพยาบาลอาการโคม่า ที่นั่นยังมีพวกมันแฝงตัวอยู่และคาดว่ารอจัดการเด็กคนนั้นด้วย อายุแค่สิบแปดปีมีอะไรซ่อนไว้นะ หน้าตาสวยดีนะเนี่ย ไปรับก็ได้เผื่อได้เอา “ตกลงครับพ่อ ผมจะเดินทางเย็นนี้ “อย่าให้เป็นอะไรเด็ดขาด!” “ไม่ให้ตายหรอก แล้วยัยเด็กนี่สำคัญยังไง?” “รู้ความลับที่เพื่อนพ่อกำลังจะส่งมาให้” “อ่อ แล้วแฟนยัยเด็กนี่ล่ะไม่มาช่วยเหรอ เผื่อเห็นหน้าผมแล้วไม่ไว้ใจ” “วาเลนไม่มีแฟน ถ้าเจอน้องก็ต่อสายมาหาพ่อได้เลย พ่อจะอธิบายทุกอย่างให้น้องฟังเอง แล้วจะให้น้องมาเรียนที่นี่ด้วย ส่วนแกอย่าไปกวนประสาทวาเลนเชียวล่ะ!” “นี่พ่อเห็นผมเป็นคนยังไงเนี่ย?” “ชั่ว” สองวันผ่านไปในที่สุดก็มาถึงเกาะส่วนตัวท่ามกลางสภาพอากาศที่แย่มาก อีกไม่นานพายุจะเข้าแล้วนั่นอาจจะทำให้ติดอยู่ที่นี่ถ้าหากว่าพาตัวเด็กคนนั้นออกไปช้า ที่นี่แทบไม่มีร่องรอยอะไรหลงเหลือแต่ก็ใช่ว่าจะไว้ใจได้ บางทีพวกมันอาจจะซุ่มรอหรือกลับมาอีกครั้งหลังพายุผ่านไป คฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งที่ใจกลางเกาะซึ่งถ้าเดินเท้าอาจจะต้องใช้เวลาราวๆหนึ่งวัน แต่ถ้าขับรถเข้าไปน่าจะใช้เวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ถึง แล้วโชคดีที่นี่มีรถจอดทิ้งไว้เลยสามารถสตาร์ทขับออกไปตามเส้นทาง “วันมะรือพายุใหญ่จะเข้าอีกลูก เราต้องเอายัยเด็กนั่นออกจากเกาะวันนี้” “ครับนายน้อย” “แยกกันสำรวจสามทีม ได้เรื่องยังไงรายงานมาทันทีและจำไว้ว่ายัยเด็กนั่นห้ามเจ็บตัว” “ได้ครับนายน้อย” ไคโรมองคฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่อย่างสวยงาม แต่ไม่แปลกใจเพราะฐานะของเพื่อนพ่ออยู่ในระดับเดียวกันกับครอบครัวเขา หรืออาจจะมากกว่า สิ่งที่ต่างกันคืออีกฝ่ายไม่ค่อยจะออกงานเท่าไรเพราะจัดการหลายอย่างอยู่เบื้องหลัง พ่อบอกแล้วว่าสนิทกันมากแล้วในตอนที่ธุรกิจสะดุดจนเกือบล้มก็ได้เพื่อนคนนี้พยุงขึ้นมาและช่วยกอบกู้ทุกอย่างขึ้นมาใหม่ในเวลาอันรวดเร็ว “นายน้อยคิดว่าจะมีสายของพวกมันอยู่ในเรารึเปล่าครับ?” กวีถามเมื่ออยู่กันตามลำพังกับเจ้านาย “คิดสิ มันตามหายัยเด็กนั่นไม่เจอ มันก็น่าจะรู้ว่าใครจะตามหาเจอ” ไคโรตอบขณะมองแผนผังคร่าวไปของคฤหาสน์นี้ ที่นี่มีการปรับปรุงและปรับเปลี่ยนตลอดเวลาเลยไม่สามารถจะหาตำแหน่งที่แน่นอนได้ง่ายๆ “พ่อบอกว่าที่นี่มีห้องนิรภัย เราต้องตามหาให้เจอก่อนคนอื่น” “น่าจะอยู่ชั้นใต้ดินนะครับนายน้อย” “ปัญหาคือทางเข้า พ่อก็ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน” “แบบนี้ก็แย่น่ะสิครับ เฮ้อ…คุณท่านฟีนิกซ์ลึกลับใช่ย่อยนะ” ไคโรเดินขึ้นไปสำรวจชั้นบนสุดของบ้านที่เป็นห้องพักของสองพ่อลูกคู่นี้ เขาคิดว่าน่าจะมีทางลัดไปจากที่นี่แหละ หรือไม่ก็เป็นห้องที่สามารถพาไปทุกชั้นได้ตามต้องการ ยัยเด็กนั่นเรียนอยู่ที่บ้านเป็นหลักและสอบเทียบจบชั้นมัธยมปลายตอนอายุสิบหกปี แต่ยังไม่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยด้วยเหตุผลเกี่ยวกับความปลอดภัยและน่าจะอยากให้ฝึกอย่างอื่นก่อนมากกว่า เด็กคนนี้ได้ใช้ชีวิตวัยเด็กบ้างไหมวะ คิดแล้วก็สงสัยมาก เขาเดินสำรวจชั้นบนด้วยความระมัดระวังแม้ว่าที่นี่จะเงียบมากก็ตาม จนกระทั่งมาถึงห้องนอนสีขาวสะอาดตาสามารถมองเห็นพระอาทิตย์ตกได้ วิวตรงนี้น่าจะดีที่สุดแล้วล่ะมั้ง ห้องนี้เป็นห้องของผู้หญิงแน่นอนเพราะของใช้หลายอย่างบอกได้อย่างนั้น เธอน่าจะเป็นคนมีระเบียบมากพอสมควรถึงได้จัดเรียงหลายอย่างตามสี ขนาด การใช้งาน ดูท่าว่าคงจะถูกเลี้ยงมาแบบเข้มงวดมาก ในที่สุดก็เจอสิ่งที่ตามหาจนได้ “กวีฉันเจอทางแล้ว” “ไหนครับ?” “ผนังนี่ไง ดูดีสิว่าสีมันต่างกัน” “แทบแยกไม่ออกเลยนะครับนายน้อย” “น่าจะต้องใช้อะไรสักอย่างเปิดถึงจะเข้าไปได้” “ก่อนมาคุณท่านให้รหัสมาไม่ใช่เหรอครับ?” “ฉันลืมไปเลย” เขากวาดสายตามองหาช่องทางในที่สุดก็เจอปุ่มเล็กๆที่แนบเนียนมากจนดูแทบไม่ออกถ้าไม่ตั้งใจสังเกต เขากดลงไปก็มีช่องเปิดออกเพื่อให้กดรหัสเข้าไปแล้วประตูก็เปิดออกทันที ห้องเล็กๆมีบันไดค่อนข้างชันลงไปชั้นล่างและลิฟต์อยู่ ภายในยังไม่มีการถูกบุกรุกแต่มีร่องรอยของการใช้งานอยู่ มีหยดเลือดค่อนข้างเยอะมากพอสมควรจนน่าหวั่นใจว่าอาจจะไม่รอดชีวิต ยัยเด็กนั่นตายเขาก็อดได้บริษัทแถมพ่อด่า อย่าพึ่งตายล่ะยัยเด็กโง่