“เป็นไรมากมั้ยครับ เจ็บตรงไหนมั้ย” ผมมองอย่างสำรวจ วันนี้น้องใส่ส้นสูง กลัวข้อเท้าจะพลิกเพราะโดนชนเต็มแรง
“หนูไม่เป็นไรค่ะ” น้องส่ายหน้าน้อยๆ แต่สีหน้ายังตกใจไม่หาย
“แค่ชนเบาๆ ไม่ถึงตายหรอกมั้ง ทำเป็นร้องเสียงดังไปได้” น้ำเสียงขึ้นจมูกทำให้ผมหันมองคนพูดอย่างทนไม่ไหว ยิ่งได้เห็นแววตาที่มองน้องฝันหวานแบบเหยียดๆ อารมณ์ที่พยายามระงับไว้ก็เริ่มระงับไม่อยู่
“ถึงไม่ตายก็ไม่ควรทำ จำได้ว่าโรงเรียนสอนมาแต่เด็ก ทำใครเดือดร้อนต้องขอโทษ ลืมไปแล้วเหรอ?” ผมถามเสียงเข้ม
คนตรงหน้าคือวิกกี้ เพื่อนที่เคยเรียนโรงเรียนเดียวกันแถมยังตามตื๊อผมตั้งแต่เกรด 9 จนถึงตอนนี้ เพราะเห็นว่าพ่อของเธอรู้จักพ่อของผม ถึงผมจะรำคาญเธอแค่ไหนก็ยังรักษามารยาทไว้ ผมรู้ว่าพ่อของเธออยากทำธุรกิจร่วมกับบ้านผม อยากได้คอนเนคชันดีๆ จากครอบครัวของผม แต่คุณพ่อคุณแม่ก็ปฏิเสธอย่างเด็ดขาดมาโดยตลอดเช่นกัน
“โธ่เดย์ก็ วิกกี้ไม่ได้ตั้งใจ ถึงก
