เธอ...ในวันที่ไม่มีเรา

บทที่ 1 ฉันยอมรับการหย่า

เด็กหญิงตัวเล็กๆ วิ่งตัดหน้ารถของเขาอย่างกะทันหัน แต่โชคดีที่เขาเห็นทันเวลาและเหยียบเบรกจนรถหยุดสนิท

น็อกซ์รีบลงจากรถ เดินตรงไปด้านหน้าพร้อมหัวใจที่ยังเต้นแรงจากเหตุการณ์เฉียดตาย แต่สิ่งที่ทำให้เขาชะงักไม่ใช่ความตกใจ หากเป็นดวงตาของเด็กหญิงคนนั้น...

ดวงตาที่เหมือนกับอดีตภรรยาของเขาอย่างไม่มีผิด

"หนูเจ็บตรงไหนไหม? แม่ของหนูชื่ออะไร?"

"แม่ของหนูชื่อลูเซียค่ะ"

คำตอบนั้นทำให้ลมหายใจของเขาสะดุด "ลูเซีย ลูเชลลี่... ใช่ไหม?"

เด็กหญิงพยักหน้าช้าๆ ราวกับยืนยันคำตอบที่เขาไม่อยากเชื่อ หัวใจของน็อกซ์เหมือนถูกบีบแน่น ความจริงที่น่ากลัวถาโถมเข้ามาเหมือนคลื่นลูกใหญ่

หกปีก่อน

ฉันยังจำความอบอุ่นจากจูบของเขาได้ รอยยิ้มและสัมผัสที่เคยทำให้ฉันเชื่อว่าความรักของเราเป็นเรื่องจริง แต่ตอนนี้...

ใจฉันเต้นแรงราวกับจะระเบิด ขณะที่พยายามสูดลมหายใจให้เป็นปกติ น็อกซ์ คอฟเลอร์ สามีของฉันกำลังยื่นคำขอหย่าต่อหน้าครอบครัวและเหล่าสื่อมวลชน

แสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปจับจ้องใบหน้าฉัน ฉันรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ทำไมเขาถึงทำแบบนี้? ทำไมต้องเลือกช่วงเวลานี้?

"ลูเซีย..." เขาเรียกชื่อฉันพร้อมยื่นเอกสารในมือให้

"ฉันยอมรับค่ะ" ฉันตอบเสียงเรียบ แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความเจ็บปวด คำตอบของฉันทำให้ผู้คนที่อยู่ในงาน รวมถึงตัวสามีเองต่างมองมาที่ฉันด้วยความตกใจ

"ว่าไงนะ?"

"ฉันยอมรับการหย่า โดยไม่มีข้อโต้แย้งหรือขออะไรเพิ่มเติม"

ทันใดนั้น เสียงซุบซิบและความวุ่นวายก็ดังขึ้นในหมู่ผู้ร่วมงาน ก่อนที่ใครบางคนซึ่งฉันจำได้ทันที จะก้าวขึ้นมาบนเวที เขามองตรงมาที่ฉันและเดินไปยังไมโครโฟน และคว้ามือฉันไว้ต่อหน้าทุกคน รวมถึงน็อกซ์

"ลูเซีย ลูเชลลี่ ได้โปรดแต่งงานกับผม"

เสียงของเขาดังชัดเจน สะกดทุกสายตาในงาน เหตุการณ์ที่ควรจบลงด้วยการหย่ากลับกลายเป็นดราม่าสุดเข้มข้น ข้อเสนอแต่งงานครั้งใหม่ที่ไม่คาดฝัน โลกของฉันเหมือนถูกหมุนกลับตาลปัตรอย่างสิ้นเชิง...

นี่มันอะไรกัน? ฉันกำลังเผชิญหน้ากับความเปลี่ยนแปลงที่ฉันไม่เคยคาดคิด...