เธอ...ในวันที่ไม่มีเรา

บทที่ 2 เริ่มต้นใหม

หลังจากที่นิโคขอฉันแต่งงาน เสียงแฟลชจากกล้องและสายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ฉัน ฉันสับสนไปหมด ทำไมเขาถึงเลือกที่จะทำอะไรที่น่าตกใจแบบนี้?

"นิโค..." ฉันเรียกชื่อเขาเสียงเบา แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงของน็อกซ์ก็ดังขึ้น

"ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม ลูเซีย? ทำไมถึงมีผู้ชายอีกคนมาขอเธอแต่งงาน ทั้งที่เธอยังเป็นภรรยาของฉันอยู่?" น็อกซ์ถาม เสียงเยือกเย็นจนฉันสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดรอบตัว นิโคปล่อยมือจากฉันแล้วหันมองเขา

ฉันหันไปมองนิโคที่เป็นเพื่อนสนิทของฉันมานาน เขาส่งสายตาให้ฉันเหมือนอยากบอกว่า เขามีเหตุผลสำหรับสิ่งที่ทำ

"ไม่มีอะไรต้องอธิบายทั้งนั้น คุณอยากหย่าใช่ไหม? งั้นคุณจะได้หย่าเร็วกว่าที่คิด เพราะฉันจะแต่งงานใหม่" ฉันตอบกลับไปเสียงเรียบแต่นิ่งแน่น

คำพูดของฉันทำให้ทุกคนในงานนิ่งอึ้ง ไม่มีใครคาดคิด ฉันยื่นมือไปจับมือนิโคที่ยื่นมาอย่างมั่นใจ ก่อนเขาจะพาฉันเดินออกจากงานทันที

"ทุกอย่างจะดีขึ้น ลูเซีย ฉันสัญญา" นิโคพูดขณะขึ้นนั่งในที่คนขับ ฉันนั่งที่เบาะข้างคนขับ หลับตา พยายามสงบสติอารมณ์

เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นพร้อมเสียงตะโกนของพ่อของน็อกซ์ที่พยายามสั่งให้คนในงานหยุดเรา แต่ไม่มีใครขยับ จนในที่สุดเราก็ออกมาบนถนน

ตอนนี้ไม่ใช่แค่การแต่งงานที่จบลง แต่หัวใจของฉันก็ตายลงไปด้วย

"เธอโอเคไหม ลูเซีย?" นิโคถามขณะมองฉัน

"คุณจะโอเคไหม ถ้าคุณถูกขอหย่าแบบนั้น?" ฉันสวนกลับไปอย่างไม่เกรงใจ "เขาไม่เคยแสดงความรักกับฉัน ฉันเคยคิดว่ามันเพราะบุคลิกที่เย็นชา แต่ฉันก็ยังเชื่อว่าฉันมีที่ยืนในหัวใจเขาอยู่บ้าง"

"ลูเซีย..."

"เขาทำให้ฉันอับอาย..." ฉันพูดออกมา น้ำเสียงสั่นจนตัวเองยังรู้สึกได้ น้ำตาเริ่มไหลริน "มันเป็นวันครบรอบแต่งงานของเรา มันควรเป็นวันที่มีความหมายที่สุดสำหรับเรา แต่เขากลับเลือกทำลายทุกอย่าง..."

ฉันยกมือวางบนหน้าท้อง ความทรงจำในเช้าวันนั้นย้อนกลับมา ฉันตั้งใจจะบอกเขาว่าฉันท้อง ฉันคิดว่าวันนี้จะเหมาะที่สุด แต่สุดท้าย ฉันกลับกลายเป็นฝ่ายที่ต้องรับความตกใจแทน

"บางทีสิ่งนี้อาจช่วยให้เธอเข้าใจ" นิโคพูดพร้อมยื่นโทรศัพท์มาให้ ฉันมองหน้าจออย่างลังเลก่อนจะเลื่อนดูรูปภาพที่ปรากฏ

"คนจากสื่อแอบถ่ายภาพเหล่านี้ไว้ พวกเขาถูกจ่ายเงินให้เก็บเรื่องนี้เงียบ แต่หลักฐานมันชัดเจน"

ภาพถ่ายนั้นทำให้ทุกอย่างในหัวฉันกระจ่างขึ้น ความลับของการเดินทางบ่อยๆ การกลับบ้านดึก หรือบทสนทนาที่ดูเหมือนจะซ่อนบางอย่างไว้ในทุกคืน

ภาพของเอลีน่า... กับหน้าท้องที่นูนขึ้น

"ฉันเจอเรื่องนี้และอยากบอกเธอทันที แต่ฉันอยากพูดด้วยตัวเอง" นิโคพูดอย่างจริงจัง "แต่ฉันไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้เพื่อรักษาภาพลักษณ์ตัวเอง"

ฉันคืนโทรศัพท์ให้เขา พร้อมกำมือแน่นบนเข่า ฉันบอกตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้อีกต่อไป น้ำตาที่หลั่งไหลก่อนหน้านี้ถือเป็นหยดสุดท้าย

"สองปีของการแต่งงาน... และนี่คือสิ่งที่ฉันได้ตอบแทนเหรอ?" ฉันพึมพำ "ปล่อยเขาไปเถอะ ถ้าเขาอยากมีความสุขกับเธอ ก็ปล่อยให้เขาไปมีชีวิตใหม่ของเขา"

ฉันเช็ดน้ำตา สูดลมหายใจเข้าลึก พยายามดึงตัวเองกลับมา

"ลูเซีย ฉันรู้ว่านี่อาจไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม..." นิโคจอดรถก่อนหันมาสบตาฉัน "แต่สิ่งที่ฉันพูดในงานนั้นจริงทุกคำ"

ฉันหันไปมองเขา สายตาของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจ

"นิโค คุณกำลังพูดอะไร?"

"ฉันไม่ได้ตั้งใจใช้สถานการณ์นี้เพื่อเข้าใกล้เธอ ฉันไม่อยากให้เธอคิดแบบนั้น แต่... ฉันต้องบอกความจริง ฉันไม่อยากเก็บความรู้สึกนี้ไว้อีกต่อไป เธอเป็นผู้หญิงที่พิเศษ ผู้หญิงที่ผู้ชายทุกคนอยากมีในชีวิต"

คำพูดของเขาทำให้ฉันพูดไม่ออก ฉันไม่เคยคาดคิดว่าจะได้ยินคำสารภาพเช่นนี้ในช่วงเวลาที่หัวใจฉันแหลกสลายที่สุด...

"ได้โปรดเถอะ ลูเซีย" นิโคจับมือฉันไว้อย่างแน่น น้ำเสียงจริงจังทำให้ฉันต้องสบตาเขา "แต่งงานกับผมนะ"

คำพูดของเขาทำให้หัวใจฉันสั่นไหวไปชั่วขณะ แต่เมื่อสายตาของฉันเลื่อนไปที่หน้าท้อง ยังไม่มีวี่แววของชีวิตน้อยๆ ที่กำลังเติบโต แต่ฉันรู้ว่ามันอยู่ตรงนั้น...

ฉันไม่อาจตอบรับข้อเสนอนี้ได้ เพราะนั่นจะเป็นการปิดกั้นโอกาสให้นิโคได้เจอกับคนที่เหมาะสมจริงๆ และมันคงไม่ยุติธรรมถ้าฉันทำให้เขาเจ็บปวดเหมือนที่น็อกซ์ทำกับฉัน

ฉันค่อยๆ ดึงมือออกจากมือของนิโค พร้อมกับพยายามเรียบเรียงคำพูดที่อ่อนโยนที่สุด

"ฉันขอบคุณสำหรับความจริงใจของคุณนะนิโค แต่ตอนนี้ การแต่งงานเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันต้องการ ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้มีอะไรมากมาย แต่ฉันมั่นใจว่าฉันสามารถดูแลตัวเองได้" ฉันพูดออกไปอย่างชัดเจน

นิโคขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ยังพยายามพูดเกลี้ยกล่อม "ทำไมถึงตัดสินใจเร็วแบบนี้ล่ะ? ลูเซีย คุณควรคิดดีๆ ก่อนจะปฏิเสธ"

"ถ้าฉันตอบตกลง มันจะไม่ยุติธรรมกับคุณ โดยเฉพาะตอนนี้ ที่ฉันรู้ว่าทุกการตัดสินใจของฉันไม่ได้ส่งผลแค่กับตัวฉันเองอีกต่อไปแล้ว"

นิโคชะงักไปครู่หนึ่ง สายตาเขาดูสับสน "คุณหมายถึงอะไร? หรือคุณยังคิดจะกลับไปหาน็อกซ์?"

ฉันส่ายหน้า "ไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้น..."

ฉันลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่บางครั้งการพูดตรงๆ อาจจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด

"มันเกี่ยวกับอะไร? ทำไมคุณถึงไม่พิจารณาข้อเสนอของผมเลย?"

ฉันสูดลมหายใจลึกก่อนจะตอบคำถามของเขา "เหตุผลที่สำคัญที่สุดคือ ฉันต้องดูแลสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับฉันในตอนนี้... ลูกของฉัน"

นิโคตาเบิกกว้างเมื่อได้ยินคำตอบของฉัน เขาพยักหน้าเล็กน้อยเหมือนพยายามประมวลผลสิ่งที่ได้ยิน

"ผมเข้าใจแล้ว..." เขาพูดเบาๆ

"ฉันขอโทษนะนิโค แต่ฉันต้องคิดถึงลูกก่อน"

"คุณไม่ต้องขอโทษหรอก ผมเข้าใจดี" น้ำเสียงของเขานุ่มนวลลง "ถึงแม้ผมจะอยากช่วยมากกว่านี้ แต่ผมก็จะไม่รบเร้าอีก"

"ขอบคุณที่เข้าใจฉัน"

เขายิ้มบางๆ "อย่างน้อยผมอยากให้คุณรู้ไว้นะว่า คุณจะมีผมอยู่เคียงข้างเสมอ ไม่ว่าคุณต้องการความช่วยเหลือเมื่อไหร่"

"คุณเป็นคนดีมากนิโค ฉันอยากให้คุณเก็บความเป็นตัวคุณแบบนี้ไว้ อย่าเปลี่ยนตัวเองเพื่อใครเลยนะ"

ฉันตัดสินใจขอให้นิโคพาฉันไปที่บ้านของพ่อ ซึ่งป่วยมานานและไม่ค่อยได้ออกจากบ้าน ฉันกลัวว่าเขาจะได้ยินข่าวเรื่องการหย่า และอาจกระทบต่อสุขภาพของเขา

แต่เมื่อรถของเรามาถึง ฉันต้องตกใจเมื่อเห็นรถพยาบาลจอดอยู่หน้าบ้าน

ขาของฉันแทบทรุดลง หัวใจเต้นระรัวและสั่นสะท้าน

"เกิดอะไรขึ้น...?" ฉันพึมพำออกมา น้ำตาเริ่มเอ่อในดวงตา

พนักงานในบ้านรีบเข้ามาแจ้งข่าวว่าพ่อของฉันเกิดอาการช็อกหลังเห็นข่าวในโทรทัศน์

ฉันได้แต่ร้องไห้เบาๆ ขณะที่นิโคจับไหล่ฉันไว้แน่น เพื่อไม่ให้ฉันล้มลงไป

เมื่อเรามาถึงโรงพยาบาล หมอเข้ามาดูแลพ่อทันที แต่ก็ไม่ได้ให้ความหวังอะไรมาก พวกเขาบอกว่าต้องรอดูอาการไปก่อน

ฉันเฝ้ารอทั้งคืนจนถึงเช้า และเมื่อหมออนุญาตให้เข้าไปเยี่ยม ฉันเดินเข้าไปในห้องด้วยหัวใจที่แทบแตกสลาย

ภาพของพ่อที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง มีสายระโยงระยางเชื่อมต่อเต็มไปหมด ทำให้ฉันรู้สึกได้ถึงความเปราะบางของชีวิตอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...

"ลูเซีย..." พ่อเรียกฉันด้วยเสียงแผ่วเบา ขณะที่ลืมตาขึ้นช้าๆ

"พ่ออย่าพูดเลยค่ะ พักผ่อนนะคะ" ฉันเอื้อมมือไปจับมือของพ่อไว้แน่น พยายามปลอบทั้งเขาและตัวเอง

"แต่นี่สำคัญมาก ลูกสาวของพ่อ..." พ่อพูดพร้อมกับยื่นมืออีกข้างมา รอให้ฉันวางมือของตัวเองลง "ลูกคือความภูมิใจของพ่อ... ลูกจะไม่ต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว ตอนนี้...ลูกจะได้เริ่มต้นใหม่"

"พ่อหมายถึงอะไรคะ?" ฉันถามด้วยความงุนงง แต่ลึกๆ ในใจก็รู้สึกถึงบางสิ่งที่หนักอึ้ง

"เขาจะอธิบายให้ลูกเอง..." พ่อพึมพำเป็นคำสุดท้าย เสียงของเขาค่อยๆ เลือนหายไปพร้อมกับลมหายใจสุดท้าย

"พ่อ... พ่อคะ... พ่อ!"

เสียงฉันสั่นไหว พ่อจากไปแล้ว จากฉันไปตลอดกาล

ฉันจัดการทุกอย่างด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง พิธีศพถูกจัดขึ้นอย่างสมเกียรติ แต่ความโศกเศร้าก็ยังท่วมท้นอยู่ในใจ ฉันพยายามเข้มแข็ง แต่ความจริงว่าพ่อจะไม่อยู่เคียงข้างฉันอีกแล้วนั้นยากเกินจะยอมรับ

สองสามวันถัดมา ทนายความของพ่อก็นัดฉันเพื่ออ่านพินัยกรรม ฉันยังคงอ่อนล้าจากเหตุการณ์ที่ผ่านมา และแทบไม่มีแรงทำอะไร ฉันหวังว่าพี่ชายจะมาร่วมฟังด้วย แต่สุดท้ายเขาก็ไม่มา

บางทีเขาอาจคิดว่าพ่อไม่มีทรัพย์สินสำคัญอะไร จึงไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องปรากฏตัว

"ไม่มีใครอื่นจะมาร่วมอีกแล้วใช่ไหมครับ?" ทนายถาม

"ดูเหมือนจะไม่มีค่ะ" ฉันตอบเสียงเรียบ

"ถ้าอย่างนั้น เราจะเริ่มกันเลยนะครับ"

คำพูดสุดท้ายของพ่อที่ถูกถ่ายทอดผ่านน้ำเสียงของทนายสะท้อนอยู่ในใจฉันทุกถ้อยคำ เหมือนพ่อยังคงพูดกับฉันอยู่ แต่เมื่อทนายอ่านถึงช่วงท้าย ฉันรู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเองละลาย น้ำตาก็เริ่มไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว

"และลูกสาวที่รัก... อย่าเศร้าหรือร้องไห้เมื่อต้องจากกัน เพราะพ่อรู้ว่าอีกไม่นาน ลูกจะได้รับเพื่อนร่วมทางที่ยิ่งใหญ่ พ่อฝันถึงแม่ของลูกในคืนก่อน เธอบอกพ่อว่า ดอกไม้ที่งดงามที่สุดกำลังจะมาแต่งแต้มชีวิตของลูก..."

"พ่อ..." ฉันพึมพำ ยิ้มทั้งที่น้ำตาคลอ

"และเพราะเหตุนี้... พ่อจึงมั่นใจว่าลูกคือคนที่เหมาะสมที่สุดที่จะดูแลทุกสิ่งนี้"

หลังจากนั้น ทนายหยิบเอกสารอีกฉบับออกมาและยื่นให้ฉัน

"นี่มันอะไรคะ... มาจากไหน?" ฉันถามด้วยความตกใจ

"เป็นสิ่งที่พ่อของคุณเก็บไว้เพื่อคุณครับ"

"เป็นไปไม่ได้... พ่อไม่มีเงินมากขนาดนี้!"

"คุณอาจไม่เคยรู้มาก่อน แต่ความจริงคือคุณได้รับมรดกทั้งหมดนี้ และตอนนี้คุณคือหนึ่งในผู้หญิงที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศครับ"

โลกทั้งใบของฉันหมุนคว้างอีกครั้ง...