ชายหนุ่มเบียดหน้าตามมาหอมแก้มนุ่มหนัก ๆ อีกฟอด ชอบใจในความขัดเขินนั้น จากนั้นรวบเส้นผมนุ่มสวยไปขมวดมวยให้ พลางเกี่ยวลูกผมทัดใบหู
การกระทำอ่อนโยนเหล่านั้นพาหัวใจอ่อนหวานโลดเต้นด้วยความสุข
หญิงสาวใช้จังหวะนั้นติดกระดุมเสื้อจนเรียบร้อย
“ตอนเย็นเลิกกี่โมง เดี๋ยวเราไปรับ”
ระหว่างรอหญิงสาวชงกาแฟ โซ่ผละออกไปเทอาหารให้เจ้าก้อนส้มที่นอนอยู่บนเก้าอี้ เดี๋ยวนี้มันตามติดพรีมยังกับลูกติดแม่ ด้วยว่าเธอชอบให้ขนมมันกิน
“สามโมงครึ่ง นายเลิกเร็วเหรอ”
“ฮื่อ”
จากนั้น โซ่ช่วยยกจานทั้งสองไปวางที่โต๊ะกินข้าว ก่อนกลับมาถือด้วยกาแฟ ให้พรีมหยิบแค่มือถือเดินตามไป ครั้นจะนั่งก็ถูกดึงไปนั่งบนตัก เอวถูกกอดรัดด้วยแขนแกร่ง เขาใช้ส้อมจิ้มไส้กรอกขึ้นมาป้อน
พรีมอ้าปากรับอย่างว่าง่าย ทั้งยังหยิบส้อมจิ้มไส้กรอกไปป้อนเขากลับ กลายเป็นต่างคนต่างป้อนกันไปมา แม้กระทั่งขนมปังปิ้งก็หยิบป้อน
โซ่รวบนิ้วเรียวเล็กเข้าปากดูด
