พันมนตร์ ชลราชา

Chapter 5: รสเลือด

เลือดของเขามีรสหวานติดปลายลิ้น มันทำให้ฉันรู้สึกถึงพลังบางอย่าง และที่แน่ ๆ มันทำให้ฉันรู้สึกมีความหวัง คืนนี้จะนับเป็นคืนแรกที่ฉันได้ดื่มเลือดของเขา แต่ต่อจากนี้อีก 98 วันล่ะ? จะทำยังไงให้เขายอมให้ฉันดื่มเลือดดีนะ? จะให้ใช้มนตร์ฉันก็ไม่เก่ง หรือจะให้พี่ยันต์มาจับตัวเขาไปขังเอาไว้ดื่มเลือดดีนะ?

สาวสวยคิดในใจในขณะที่ฟันของเธอยังฝังอยู่ตรงไหล่ซ้ายของชลราชา

“ปล่อยผมได้หรือยัง?” เสียงทุ้มของหนุ่มหล่อทำให้พันมนตร์ต้องหลุดออกจากห้วงความคิดของตัวเองแล้วถอนริมฝีปากออกจากไหล่กว้างของเขา

“เออ... เลือดคุณหวานดีนะคะ” หญิงสาวตอบแก้เก้อ

“คุณดื่มเลือดของผมเหรอ? ทำไปทำไม?” ชลราชาก้มมองหัวไหล่ของตัวเองที่มีรอยฟันของเธอพร้อมเลือดไหลซึมออกมาแล้วถาม

พันมนตร์เอียงศีรษะมองเขาด้วยความงุนงง เธอนึกว่าพญาจระเข้อย่างเขาต้องรู้เรื่องคำสาปของตระกูลไกรทองแล้วเสียอีก

“คุณไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้? ฉันเป็นลูกสาวของตระกูลไกรทอง ก็ต้องหาเลือดพญาจระเข้มาดื่มจนครบ 99 วันอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นฉันก็จะไม่พ้นวัยเบญจเพส ทุกอย่างนี่ก็เป็นเพราะพวกจระเข้ที่ถูกไกรทองฆ่าตายทิ้งคำสาปแช่งเอาไว้ว่าถ้าตระกูลมีลูกสาวเมื่อไหร่ก็ให้สิ้นลมก่อนวัย 25 เว้นเสียแต่ได้ดื่มเลือดพญาจระเข้จนครบ 99 วัน”

“หือ? มีเรื่องแบบนั้นด้วยเหรอ? ไม่ยักรู้ ผมไม่ค่อยอยากรู้เรื่องตระกูลของพวกคุณเท่าไหร่หรอกนะ รู้มาถึงแค่ที่วิมาลาและเลื่อมลายวรรณมีลูกชายให้ไกรทองอย่างละคนชื่อไกรวงศ์ และไกรเวช แค่นั้น” ชลราชาบอกเธอแล้วเดินไปที่โต๊ะข้างโซฟาหลุยส์พลางดึงกระดาษทิชชูออกมาซับเลือดที่หัวไหล่ กรุ่นกลิ่นกายของพันมนตร์ยังหลงเหลืออยู่บนตัวเขา รอยอุ่นจากริมฝีปากของเธอก็ยังรู้สึกได้บนไหล่ของเขา

“เอาละ! งั้นตอนนี้คุณก็รู้แล้ว เรามาทำข้อตกลงกันได้ไหม?” พันมนตร์รีบเข้าเรื่องทันที

ในหัวหญิงสาวคิดวิธีจะดื่มเลือดจากเขาอีก 98 วันโดยที่ไม่ต้องใช้มนตราและไม่ต้องยืมมือแสนยันต์มาช่วย เพราะไม่แน่ แม้แต่แสนยันต์ก็อาจพ่ายแพ้ให้ชลราชาที่ดูท่าทางจะแกร่งกล้าด้านอาคมไม่น้อย เห็นได้จากการที่เขาใช้คาถาสะกดร่างกับเธอโดยที่ไม่ต้องขยับปากร่ายมนตร์แม้แต่น้อย แค่ดีดนิ้วเป๊าะเดียวเธอก็ขยับไม่ได้แล้ว

“ข้อตกลงอะไร? ทำไมผมต้องทำตามข้อตกลงของคุณ? อย่าคิดว่าผมกลัวคุณนะ ดูจากที่ผมหิ้วคุณมาบ้านได้ง่าย ๆ ก็ทำให้ผมรู้แล้วว่าคุณน่ะอ่อนหัดเรื่องมนตรามาก ส่วนยันต์กำราบกุมภีล์ที่แขนของคุณน่ะ ก็ใช้ได้แต่กับพวกจระเข้ปลายแถวที่พอจะกลายร่างเป็นคนได้ก็เท่านั้น สำหรับพญาจระเข้อย่างผม มันไม่ได้มีผลอะไรเลย และที่สำคัญที่ผมปล่อยให้คุณกัดเพราะผมสมยอมหรอกนะ ถ้าคุณฝังฟันลงไปแล้วผมเปลี่ยนให้หนังของผมกลายเป็นหนังจระเข้ขึ้นมามีหวังฟันคุณหักเปล่า ๆ ผมเลยยอมให้คุณกัดผมหรอก” ชลราชาอธิบายแล้วพลันนึกขึ้นได้ว่าพูดไปแบบนั้นก็เหมือนเขายอมลงให้เธออยู่ดี

โธ่เว้ย! เกิดมาเป็นร้อยปีแล้ว คิดคำพูดที่มันไม่ดูเหมือนก้มหัวให้ผู้หญิงหน่อยไม่ได้หรือไงวะเนี่ย? ผมนี่มันแพ้สาวสวยจริง ๆ

“งั้น... ในเมื่อยอมให้ฉันแล้วครั้งหนึ่ง ยอมให้ฉันอีกสัก 98 ครั้งจะได้ไหมคะ?” พันมนตร์ทำตาใส พยายามทำหน้าตาให้น่ารักน่าเอ็นดูเป็นที่สุดแล้วถามอ้อนเขาเสียงหวาน

“ทำไมผมต้องให้คุณดื่มเลือดด้วย? แล้วตั้ง 98 วัน ผมมิแห้งตายก่อนเหรอ?” ชลราชาถามเธอกลับเสียงกร้าว

นี่ผมกะจะหิ้วเธอมากิน ทำไมดันกลายมาเป็นเธอจะกินผมเสียนี่? อ้อ... แล้วที่ว่าจะกินน่ะ... ‘กิน’ แบบที่ผู้หญิงผู้ชายเขากินกันนะ ไม่ใช่กินแบบที่เธอจะกินผม เธอวางแผนจะกินผมจริง ๆ นะเนี่ย ดูก็รู้แล้ว ยัยเด็กนี่สวยแต่โหดจริง ๆ

จระเข้หนุ่มคิดในใจแล้วมองหน้าตาสวยจิ้มลิ้มของหญิงสาวตรงหน้าที่ขยับปากพูดแต่ละทีก็ดูน่ารักไปเสียทุกคำพูด

“ไม่แห้งตายหรอกค่ะ ฉันขอดื่มแค่จิ๊ดเดียวเองค่ะ นะคะคุณชล” เธอยกนิ้วโป้งและนิ้วชี้ขึ้นมาจีบติดกันทำให้เขาเห็นภาพว่าเธอขอเลือดเขาน้อยแค่ไหนพร้อมทั้งเอ่ยเรียกชื่อเขาครั้งแรกด้วยเสียงอันหวานแสนหวาน

“เป็นเด็กเป็นเล็ก ขอดื่มเลือดผู้ชายหน้าด้าน ๆ แบบนี้เลยเหรอ?” ชลราชาเลิกคิ้วเข้มขึ้นข้างหนึ่งแล้วถามเธอ

“ไม่เด็กแล้วค่ะ 24 จะ 25 แล้ว และถ้าไม่ได้ดื่มเลือดคุณจนครบ 99 วันก็จะอยู่ไม่ถึง 26 ด้วย” พันมนตร์ตอบแล้วทำหน้าจ๋อย

หนุ่มหล่อเห็นหญิงสาวที่พอมีความกลัวตายอยู่บ้างก็สงสารขึ้นมาอยู่นิดหน่อย

“ก็เรียกว่าเด็กนั่นแหละ อย่างน้อยก็เด็กกว่าผมเยอะ คุณคิดว่าผมอายุเท่าไหร่กัน?” เขาถามเธอต่อ

พันมนตร์เอียงหัวแล้วพินิจพิเคราะห์รูปร่างหน้าตาของเขา

“ก็... ไม่น่าจะเกิน 30 ไหมคะ? ห่างจากฉันแค่ 5-6 ปี ไม่น่าจะมาเรียกกันว่า ‘เด็ก’ ได้ง่าย ๆ”

เมื่อได้ยินคำตอบจากปากของพันมนตร์ ชลราชาก็คลี่ยิ้มออกมา เขาไม่เคยนึกดีใจเมื่อมีคนพร่ำบอกว่าเขาดูราวชายหนุ่มอายุ 30 จนกระทั่งวันนี้ได้ยินมันออกมาจากปากยัยเด็กที่อายุน้อยกว่าเขาหลายสิบปี

“99 ปี... ผมอายุมากกว่าคุณหลายทศวรรษเลยทีเดียว ดังนั้น... คุณควรให้ความเคารพผมด้วยการเรียกผมว่า...”

“ปู่! เรียกว่าปู่ดีไหมคะ? หรือลุงดีคะ? ตอนนี้ถ้าพ่อฉันยังอยู่พ่อก็จะอายุ 82 น้อยกว่าคุณสิบกว่าปี พ่อมีฉันกับพี่ชายตอนแก่น่ะค่ะ” หญิงสาวตอบเขาพร้อมยิ้มอย่างน่ารักน่าเอ็นดู

ปกติหญิงวัย 24 ต้องดูเป็นสาวเต็มตัว เซ็กซี่ขยี้ใจ แต่พันมนตร์นอกจากจะสวยใสแล้ว เธอยังมีความน่ารักเหมือนเด็กน้อยซุกซนแบบที่ชลราชาไม่เคยเจออีกด้วย มันทำให้หัวใจของเขาเต้นในจังหวะที่แปลกประหลาดออกไป หัวใจจระเข้ที่ปกติเต้นแค่ 9.8 ครั้งต่อนาที ตอนที่เห็นรอยยิ้มของพันมนตร์มันเต้นราวกับหัวใจของมนุษย์

“พี่... เรียกผมว่า ‘พี่’ ก็พอ อย่าให้ถึงขั้นปู่ หรือลุงเลย” ชลราชาบอกเธอแล้วหันหน้ามองไปทางอื่นก่อนที่หัวใจของเขาจะเต้นแรงมากไปกว่านี้

“ค่ะพี่ชล” เธอเอ่ยชื่อเขาเสียงหวาน เพราะต่อจากนี้ชีวิตเธอฝากไว้ที่เขา

ไม่ใช่แค่คำเปรียบเทียบให้เห็นภาพ ชีวิตของฉันขึ้นอยู่กับพญาจระเข้ที่ชื่อชลราชาจริง ๆ

“สรุปพี่ให้มนดื่มเลือดได้ 99 วันไหมคะ? พี่จะเมตตาช่วยมนให้มีชีวิตอยู่ต่อดูโลกใบนี้ได้นานอีกนิดไหมคะ?” เธอพูดขอความเห็นใจต่อ เริ่มมีหวังที่จะมีชีวิตยืนยาวกว่าเดิม

เมื่อมนตร์ก็ไม่เก่ง อาคมก็ใช้ไม่เป็น เห็นจะมีแต่ลูกอ้อนที่พอจะทำได้ เรื่องอ้อนฉันถนัดค่ะ อ้อนพ่ออ้อนแม่บ่อย ๆ นับประสาอะไรกับเรื่องอ้อนผู้ชายคนเดียว พันมนตร์ทำได้แน่ ๆ !

“พี่ก็ใช่ว่าจะไม่อยากช่วย แต่ขอเลือดกันตั้ง 99 วันแบบนี้ มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนหรือเปล่า ตระกูลเราก็ใช่ว่าจะถูกกัน เป็นคู่แค้นกันมาตั้งแต่ชาติปางไหน มนก็รู้ แล้วจู่ ๆ เจอหน้ากันก็จะมาขอดื่มเลือดพี่ตั้ง 99 วันเนี่ยนะ? ไม่เอาเปรียบกันไปหน่อยเหรอ?” หนุ่มหล่อปรับอารมณ์พร้อมกับเปลี่ยนคำเรียกแทนตัวเธอและตัวเขาให้ดูสนิทสนมกันมากยิ่งขึ้นตามแบบฉบับการเกี้ยวหญิงที่เขาเรียนรู้และสั่งสมมายาวนานเกือบร้อยปี

“แล้วพี่จะให้มนทำยังไงคะ? พี่อยากได้อะไรแลกเปลี่ยนคะ? เงินทองบ้านมนก็มีนะคะ ถึงอาชีพหมอปราบจระเข้จะไม่รุ่งเรืองเหมือนเมื่อ 700 ปีก่อน แต่ไกรทองก็ใช่ว่าจะเป็นหมอปราบจระเข้เป็นหลัก งานหลักคือค้าขาย บ้านเรามีกิจการหลายอย่าง แล้วพี่ชายของมนก็ใช้วิชาอาคมหาเงินด้วยการลงยันต์ เสกของขลังให้พวกเศรษฐีด้วยค่ะ พี่ชลอยากได้เท่าไหร่ บอกมนมาเลยค่ะ เดี๋ยวมนจะคุยกับพี่ยันต์ พี่ชายของมนให้” หญิงสาวยืดอกแล้วพูดอย่างภาคภูมิใจ บ้านของเธอแม้จะอยู่กันแบบไม่หรูหราแต่ความจริงนับได้ว่าเป็นเศรษฐีรายย่อยได้เลยทีเดียว

“นี่มนคิดว่าพี่อยากได้เงินเหรอ? พี่เปิดฟลอร์เต้นรำบนถนนราชดำเนินตั้งแต่อายุ 19 เงินทองจากถ้ำชาละวันก็ยังมีเหลือมากมาย อยากใช้เมื่อไหร่ก็ดำดิ่งลงไปเอาที่ถ้ำใต้บาดาลได้ ดูบ้านของพี่เสียก่อน... หลังใหญ่โตขนาดนี้ เครื่องเรือนชั้นดี มนคิดว่าพี่อยากได้เงินของมนแลกกับเลือดของตัวเองเหรอ?” ชลราชาถามเธอพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“เออ... คือ... ถ้าไม่อยากได้เงินแล้วพี่ชลอยากได้อะไรคะ? ปัจจัยสี่พี่ก็มีครบหมด เรื่องผู้หญิง... ที่ผับ มนก็เห็นพี่มีตั้งสอง...” หญิงสาวลองหยั่งเชิงเขาต่อ

“แต่พี่ไม่คิดอยากจะได้สองคนนั่น คนที่พี่คิดอยากจะได้คือคนที่พี่พากลับบ้าน คนที่กัดกินเลือดพี่ คนที่กำลังเจรจาต่อรองขอกินเลือดพี่ต่ออีก 98 ครั้ง...” เขาพูดแล้วล็อกสายตาเข้ากับเธอ

หนุ่มหล่อเดินเข้าไปใกล้พันมนตร์จนร่างแทบชิดกัน เขาก้มลงบดจูบหวานหวามบนเรียวปากอิ่มของเธอ

จูบร้อนและจูบแรกทำเอาพันมนตร์ลืมสิ้นทุกสิ่งอย่าง เขาแทรกลิ้นสากเข้ามาในปากของเธอแล้วกวาดเกี่ยวเอาลิ้นน้อย ๆ ของเธอออกมาดูดเบา ๆ ก่อนจะปล่อยให้เธอได้หายใจ

“นะ... นี่... มันหมายความว่าอะไรคะ?” พันมนตร์ถามทั้ง ๆ ที่ลมหายใจยังขาดเป็นห้วง

“หมายความว่าพี่ไม่ขาดอะไร นอกจาก ‘เมีย’!”