เขาว่ากันว่า...หนุ่มวิศวะหล่อเกินต้านจีบฉัน

เสื้อช็อปพี่รีดรึยัง🤭

ฉันยังไม่ได้คืนเสื้อช็อปกับผ้าขนหนูให้พี่เทมส์เลย

อันที่จริงวันนี้ก็เจอพี่เขาตอนรับน้องแต่ไม่กล้าเอาไปให้ ไม่กล้าถือติดมือเข้า ม. ด้วยซ้ำ กลัวสายตาคนมอง ฉันยังไม่พร้อมให้สาวๆ หมั่นไส้มากไปกว่าเดิม ละอีกอย่าง... ฉันไม่กล้าไลน์หรือโทรหาพี่เขาก่อนด้วย มันรู้สึกตะขิดตะขวงใจแปลกๆ ที่ต้องเป็นฝ่ายทักผู้ชายหล่อเกินต้านก่อนน่ะสิ เฮ้อ!

“เป็นไรพีช ฉันเห็นแกมองโทรศัพท์แล้วถอนหายใจทั้งวัน” ฝันย่นคิ้วถามระหว่างที่เราสองคนกำลังนั่งทานก๋วยเตี๋ยวหมูตุ๋นร้านเด็ดแถวหอหลังเลิกเชียร์

“เปล่าสักหน่อย” ฉันว่าพลางคว่ำมือถือลงบนโต๊ะ คีบบะหมี่ใส่ปากเหมือนไม่มีอะไรในกอไผ่

“อาการแกเหมือนมีความรักเลยรู้ป่ะ นั่งรอผู้ติดต่อมาทั้งวันงี้” ฝันพูดทำนองแซว ตาระยิบระยับ

“บ้าเหอะ ไม่ใช่สักหน่อย” ฉันย่นจมูกใส่เพื่อนรักทำเอาอีกฝ่ายหัวเราะหน้าบาน

“อ่ะๆ ลืมไป คนน่ารักอย่างแกไม่จำเป็นต้องรอให้ผู้ติดต่อมา ต้องบอกว่ามีผู้พร้อมพุ่งเข้าหาแกตลอดถึงจะถูก”

“ก็ไม่แน่หรอก” ฉันเผลอพูดเบาๆ อย่างลืมตัว

“เฮ้ย! พูดงี้อย่าบอกนะว่าแกแอบชอบใครอยู่!” ฝันกระซิบถามตาเหลือก มือที่ถือตะเกียบของเพื่อนถึงกับค้างกลางอากาศ

“ใช่ที่ไหนกันเล่า คนอย่างฉันจะแอบชอบใครได้ ตื่นเช้ามาก็ไปเรียนพร้อมแกแถมอยู่กับแกทั้งวัน ตอนเย็นก็ทำกิจกรรมของมหาลัย วันๆ แทบไม่มีเวลาว่างให้คิดเรื่องไรด้วยซ้ำ แกเคยเห็นฉันคุยกับผู้ชายคนไหนบ้าง ถ้าไม่ใช่เพื่อนในเอกหรือพวกรุ่นพี่ที่รู้จักน่ะ”

“ก็จริง แกปฏิเสธหนุ่มที่เข้ามาจีบทั้งหมดแม้จะงานดีแค่ไหนก็ตาม ขนาดไดเร็คไอจียังไม่เคยตอบเลย” ฝันว่าพลางวางตะเกียบลงบนถ้วย ใช้หลอดคนน้ำแข็งในแก้วเหมือนใช้ความคิด ก่อนจะตาโตในเวลาถัดมา

“มองฉันแบบนี้หมายความว่าไง” ฉันถามอย่างไม่ไว้ใจในสายตาของเพื่อน

“แต่มีผู้ชายคนนึงที่แกให้ไลน์ไป อย่าบอกนะว่าแกกับพี่เทมส์คุยกันแล้ว!”

“ชู่ว! เบาสิ แกอยากให้แฟนคลับพี่เค้ามาแหกอกฉันอีกเหรอ” ฉันหยีตาเอามือจุ๊ปากพลางมองรอบร้านอย่างหลอนๆ ดีนะที่ในร้านไม่มีใครสนใจใครเพราะทุกคนมัวแต่กิน เกิดใครแอบได้ยินแล้วเอาไปพูดต่อ... มีหวังฉันโดนเชือดอีกแน่

“เปิ่นขอโทษ เปิ่นลืมตั๋วไปน้อย” ฝันพูดเชียงใหม่ทำให้ฉันยิ้มขำ ฉันน่ะชอบฟังฝันพูดเชียงใหม่มาก สำเนียงน่ารักโคตร ถ้าเป็นภาษาเหนืออย่างแพร่ที่ฉันได้ยินมาตลอดหกปีล่ะก็... จะห้วนๆ สั้นๆ แต่ความจริงใจนั้นยืนหนึ่ง

“เอาร้านนี่ล่ะ กูอยากซดน้ำร้อนๆ”

“ถุย! กูเห็นทุกทีมึงซดแต่เหล้า วันนี้ทำมาเป็นจะซดน้ำก๋วยเตี๋ยว”

“มึงเป็นคนดี ไม่เคยแดกเหล้าเบียร์ว่างั้น” เสียงผู้ชายที่บลัฟกันไปมาอยู่หน้าร้านทำให้ฉันกับฝันที่นั่งโต๊ะใกล้ประตูทางเข้าหันไปมอง หือ! แล้วก็เจอเข้ากับกลุ่มเพื่อนสนิทของพี่เทมส์เข้า

“ดีนะ ที่พี่เทมส์ไม่ได้มาด้วย ไม่งั้นพี่เขาต้องเป็นประเภทตายยากแน่เลย” เราสองคนหันหน้าเข้าหากัน ก่อนที่ฝันจะกระซิบกับฉันแค่สองคน

นั่นสินะ... เพิ่งนินทาไป ถ้าพี่เทมส์ดันโผล่มาตรงหน้าคือตายยากของจริงเลย

“เธอๆ! เราขอเบอร์โทรเธอได้ป่ะ!”

ขวับ! เสียงดังฟังชัดที่โพล่งหน้าโต๊ะทำให้ฉันกับฝันหันมอง แล้วก็พบผู้ชายสูงขาวหน้าตาดีกำลังยื่นโทรศัพท์มาทางนี้ ฉันกับฝันมองตากันปริบๆ ก่อนจะหันมองอีกฝ่ายอีกรอบ

“เอ่อ...” ยังไม่ทันที่ฉันจะตอบปฏิเสธ ร่างสูงของใครบางคนก็เดินเข้ามา กลายเป็นว่าตอนนี้มีผู้ชายยืนอยู่หน้าโต๊ะที่ฉันนั่งถึงสองคน พอไล่สายตาจากขาขึ้นไปมองใบหน้าก็เห็นว่าเป็นพี่เทมส์!!

ว๊าก! มาได้ไง เมื่อกี้ไม่เห็นมีเลย!

“โทรศัพท์เราเสียเหรอ พี่โทรหาเท่าไหร่ก็ไม่ติด แล้วเสื้อช็อปของพี่รีดยัง พรุ่งนี้ต้องใส่เข้าคณะด้วย”

“O_O” กรี๊ด! จะบ้า! นี่คือคำทักทายของรุ่นพี่ทักรุ่นน้องต่างคณะที่เพิ่งเจอกันตอนรับน้องเมื่อสองชั่วโมงก่อนเหรอ ละดูหน้าฝันก่อน... เหวอไปดาวอังคารแล้ว

“เอ่อ...” ในระหว่างที่ฉันกำลังประมวลผลกับเหตุการณ์ตรงหน้าว่าจะจัดการยังไง

ขวับ! พี่เทมส์ก็ตวัดสายตาดุดัน มองคนที่มาขอเบอร์ฉันซะงั้น

“รุ่นน้องอย่างมึงมีไรจะคุยกับลูกพีช คุยกับกูก่อนได้”

“มะ ไม่มีครับพี่ ผมขอตัวก่อนครับ” ผู้ชายที่เข้ามาขอเบอร์ฉันยกมือไหว้พี่เทมส์อย่างลนลาน ก่อนจะหนีไปเลย

“ยังไงวะ เสื้อช็อปมึงไปอยู่ที่น้องลูกพีชได้ไง มิน่า...วันนี้มึงถึงไม่ใส่มา” พี่เจมส์เดินเข้ามาเกาะไหล่พี่เทมส์แล้วชกเบาๆ ถามเหมือนแซวๆ แถมกลุ่มพี่ว้ากยังมองฉันกับพี่เทมส์ด้วยสายตาล้อเลียนอีกต่างหาก

ฮือ! ไปต่อไม่เป็นแล้ว!

ไม่เข้าใจพี่เทมส์เลย ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย คนเข้าใจผิดเลยเห็นมั้ย

ขวับ! แล้วพอฉันมองมาทางฝัน ก็เห็นสายตาพร้อมซักฟอกของเพื่อนรักปรากฏอยู่ เอาเข้าไป...ฉันต้องพูดไงให้เพื่อนรักถึงเลิกคิดว่าพี่เทมส์ชอบฉันละเนี่ย แง!

เพราะทนสายตาล้อเลียนของพวกพี่เจมส์ไม่ไหว แถมพี่เทมส์ยังเฉย ไม่แก้ต่างอะไรสักอย่าง หนำซ้ำยังใช้สายตาคู่มีพลังแต่วิ้งวับมองมานิ่งๆ อย่างที่พี่เค้าชอบทำอีก

“พวกหนูสองคนอิ่มพอดีเลย ขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ!”

พรึ่บ! ฉันลุกขึ้นยืน ยกมือขึ้นไหว้พวกพี่ว้าก ยื่นมือไปคว้าข้อมือของฝัน ดึงเพื่อนรักออกไปจ่ายตังค์แล้วออกจากร้านทันที

“พีช” ฝันเรียกฉันด้วยน้ำเสียงติดจะงอนเมื่อเดินมาไกลจากร้านก๋วยเตี๋ยวพอสมควร

“เดี๋ยวฉันเลี้ยงเนื้อย่าง ทงคัตสึ ชูครีม หรือแกอยากกินไรบอกได้เลย...” ฉันบอกอย่างเอาใจ

“ไม่ใช่เรื่องกิน” ฝันขัดขึ้น “เรื่องพี่เฮ้ดว้ากต่างหาก สารภาพมาให้หมดว่าเกิดอะไรขึ้น!”

พี่เทมส์หวงน้องแล้วนะคะ อิๆๆ