หวนคืนลิขิตรัก [Mpreg]

ตอนที่ 12 สายตาซ่อนอดีต

แสงจันทร์สาดส่องลงสู่สวนหลวงของวังหย่งชิง เงาของต้นสนโบราณทอดยาวบนพื้นหินอ่อนราวภาพเงาที่เลือนราง ดอกบัวในสระน้ำสะท้อนแสงจันทร์เป็นประกายราวหยก เซี่ยเหยียนอวี่ยืนอยู่ที่ศาลาริมน้ำ มือบางวางบนราวหินเย็นเฉียบ ผมยาวที่ปล่อยสยายสะบัดเล็กน้อยตามสายลมยามค่ำ ใบหน้าหล่อเหลาดุจหยกขาวของเขานิ่งสงบ ดวงตาคู่สวยฉายแววลึกล้ำที่ซ่อนทั้งความระแวงและความเด็ดเดี่ยว

เขานึกถึงชัยชนะเมื่อวาน ความล้มเหลวของฉินลี่หรงที่ส่งหลี่ซานไปวางกับดัก และการช่วยเหลืออย่างเงียบงันจากหลิวจื้อเฉิน ทว่าใจเขายังหนักอึ้งเมื่อนึกถึงท่านอ๋อง การดื่มชาในค่ำคืนนั้นที่เต็มไปด้วยคำถาม และสายตาที่เหมือนมองทะลุถึงก้นบึ้งของวิญญาณเขา

องค์ชายกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่...

วังหลวงคือสนามรบที่ไม่มีวันหยุดนิ่ง และองค์ชายจวิ้นอี่ก็คือปริศนาที่ยากจะต่อต้านที่สุด

“เจ้ามักมาที่นี่ยามค่ำอยู่เสมอหรือ นายน้อยเซี่ย” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นจากด้านหลัง ราวสายลมที่พัดผ่านยอดสน

เหยียนอวี่หันกลับช้า ๆ สายตาคู่สวยสบเข้ากับดวงตาคมกริบของท่านอ๋อง ชุดดำสนิทปักลายมังกรทองของเขาเปล่งประกายใต้แสงจันทร์ ใบหน้าคมคายดุจเทพสงครามประดับด้วยรอยยิ้มจาง ๆ แต่สายตานั้นกลับลึกซึ้งเกินกว่าจะอ่านออก

“ฝ่าบาท” เขาโค้งศีรษะเล็กน้อย “ข้าเพียงชอบความเงียบของที่นี่ มันช่วยให้ข้าครุ่นคิดได้ชัดเจนขึ้น”

ท่านอ๋องก้าวเข้ามาใกล้ เสียงฝีเท้าแทบไร้เสียง เขาหยุดห่างออกไปเพียงก้าวเดียว ดวงตาแน่วแน่ “ครุ่นคิดสิ่งใด?”

“มิอาจบอกได้”

“หรือแท้จริงเจ้ากำลังวางแผนบางอย่างกันแน่”

คำถามนั้นคล้ายลูกศรที่มุ่งตรงมาที่หัวใจ เหยียนอวี่ยิ้มบาง “ฝ่าบาททรงคิดมากไป ข้าเป็นเพียงว่าที่คู่หมั้นที่พยายามปรับตัว”

จวิ้นอี่หัวเราะแผ่ว “เจ้ามีวาจาเฉียบคมนัก” เขากล่าว “แต่เจ้ารู้ไหม... เจ้าดูเปลี่ยนไปอย่างน่าประหลาด”

“ฝ่าบาทกล่าวถึงสิ่งใด”

เขาก้าวเข้ามาใกล้มากกว่าเดิมจนกลิ่นหอมของไม้จันทน์ลอยแตะจมูก “ข้ารู้สึกคุ้นเคยกับเจ้าอย่างบอกไม่ถูก เจ้าเคยรู้สึกหรือไม่?”

หัวใจเหยียนอวี่สะท้าน คำถามนั้นเหมือนปลุกเงาของอดีต เขาก้าวถอยหนึ่งก้าว “ฝ่าบาททรงคิดมากอีกแล้ว ความคุ้นเคยอาจเป็นเพียงภาพลวง”

ท่านอ๋องชะงักก่อนก้าวเข้ามาใกล้อีกครั้ง มือยื่นออกมาช้า ๆ สัมผัสมือของอีกฝ่าย “ไม่ว่าสิ่งใด ข้าเพียงต้องการรู้ความจริง”

เหยียนอวี่ยกมือขึ้นขวางอย่างสุภาพ “บางสิ่ง... ควรอยู่ในเงามืด”

สายตาของทั้งสองปะทะกัน รุนแรง เยือกเย็น และอ่อนโยนในคราเดียว ความเงียบที่ปกคลุมศาลาริมน้ำเต็มไปด้วยแรงดึงดูดที่เกือบแตะต้องไม่ได้

“เจ้ามีหัวใจที่แกร่งยิ่งกว่าที่ข้าคิด” ท่านอ๋องกล่าว “และยิ่งเจ้าผลักข้าออกไป ข้ายิ่งอยากรู้ว่าเจ้าซ่อนอะไรไว้”

เหยียนอวี่ยิ้มเยือกเย็น “บางปริศนา... ไม่มีคำตอบที่ท่านอยากได้”

จวิ้นอี่หัวเราะเบา ๆ “ข้าจะตัดสินเอง”

“ข้าจะจดจำคำของฝ่าบาทไว้” เหยียนอวี่ยกยิ้มพลางโค้งศีรษะ ก่อนหันหลังเดินออกจากศาลา

จวิ้นอี่มองตามเงาร่างนั้น ดวงตาทอแววลึก “เซี่ยเหยียนอวี่... เจ้าเป็นใครกันแน่ ทำไมข้าถึงรู้สึกเหมือนเคยสูญเสียเจ้าไป?”

เมื่อกลับถึงตำหนัก หัวใจของเหยียนอวี่ยังคงเต้นแรง เขามองเงาจันทร์ในสระบัว รำลึกถึงอดีตที่เจ็บปวด ความรักที่เคยให้ไปหมดใจ และความเงียบที่ทำลายทุกสิ่ง

เขากระซิบกับลม “ท่านกำลังสงสัยข้า... แต่สิ่งที่เคยเกิดขึ้นในอดีต จะเป็นทั้งอาวุธ และเกราะป้องกันให้กับข้า ท่านไม่มีทางได้รู้ความจริงจากข้าง่าย ๆ แน่”