ล้อรถม้าไม้สักคันงามค่อยๆ เคลื่อนตัวบดไปบนถนนหินออกจากประตูเมืองหลวง ทิ้งกำแพงสูงตระหง่านและหลังคาทองคำของพระราชวังไว้เบื้องหลัง เสียงจอแจของตลาดร้านค้าและผู้คนเริ่มจางหายไป แทนที่ด้วยความเงียบสงบของทิวไม้เขียวขจีสองข้างทาง
ภายในรถม้าจวิ้นอี่ทรงถอดรัดเกล้าทองคำและชุดพิธีการเต็มยศออก เหลือเพียงชุดลำลองผ้าไหมสีครามเรียบง่าย พระเกศาที่เคยรวบตึงถูกปล่อยสยายลงมาเคลียบ่า ดูผ่อนคลายและอ่อนเยาว์ลงหลายส่วน
"ท่านดู... แปลกตาไปมาก" เซี่ยเหยียนอวี่เอ่ยทักพร้อมรอยยิ้ม ขณะรินน้ำชาใส่จอกส่งให้
"แปลกอย่างไร?" จวิ้นอี่รับจอกชามาถือไว้ สายตายังคงทอดมองทิวทัศน์นอกหน้าต่างด้วยความสนใจ ราวกับเด็กน้อยที่เพิ่งเคยเห็นโลกภายนอก
"ดู... เป็นมนุษย์มากขึ้น" เหยียนอวี่ตอบ "เมื่อก่อนท่านเหมือนรูปปั้นเทพเจ้าบนหิ้งบูชา สูงส่ง งดงาม แต่แตะต้องไม่ได้ แต่ตอนนี้... ท่านดูเหมือนสามีชาวบ้านธรรมดาๆ คนหนึ่ง"
จวิ้นอี่หันมาสบต
