ศิลายืนมองหญิงสาวเดินกลับมาจากคลินิก เขาพ่นลมหายใจถี่เหมือนพยายามข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้อยู่ แววตาที่จ้องมองร่างบางเดินยิ้มจนหน้าสู้แดด แต่ก็ยังคงอย่าในสภาพเดิมเมื่อวาน
“พร่ำอะไรของนาย กลับไปได้ละเบื่อหน้าจะแย่”
“เดี๋ยวเพลง” ยื่นมือออกมารั้งแขนเธอไว้ แต่คงเผลอไม่ทันระวังทำให้เธอต้องเจ็บตัวจากแรงที่รั้ง
“โอ้ยย ศิลาฉันเจ็บ” ใบหน้าของเธอนิ่วแสดงอาการเจ็บจนศิลาตกใจปล่อยแขนเธอลง
“ฉันขอโทษ ขอดูหน่อย” เขาเห็นแขนของเธอแดงจากแรงเมื่อกี้ ด้วยผิวของเธอที่ขาวทำให้เห็นรอยแดงชัด
“อย่ามายุ่งศิลา ฉันไม่อยากคุยกับนายแล้ว”
คีตีกาเหนื่อยที่ต้องมาทะเลาะ ลูบแขนตัวเองข้างที่แดงขึ้นลงก่อนจะเมินเข้าไปในสตูอย่างรำคาญ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ดึกมากแล้ว ขอเวลาพักหน่อยเถอะ หญิงสาวพลางใช้ความคิดเมื่อทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่มๆของตัวเอง
“ตั้งแต่กลับไทยมา ไม่มีวันไหนสงบสักวัน เฮ้ออ…ขอหลับตาสักพักนะ”
เธอปิดเปลือกตาลงจนล
