“Aman ne komik...”
“Konuşma da arabaya bin.” dediğini yaptım. Zihnimi meşgul etmek için yol boyunca uçsuz bucaksız gökyüzüne baktım. Farklı farklı şekillere bürünmüş bulutlar uçuşuyordu. Çocukluğumda da bunu yapmışlığım vardı. Hatta bulutlara bakmakla yetinmeyip onları hayvana ya da nesnelere benzetiyordum. Bir süre yol aldıktan sonra boğazımı temizleyip konuştum. Sanırım konuşmadan duramayan tiplerden biriydim. Ya da böylesine büyük bir baskı altındayken korkumu konuşarak atlatmaya çalışıyordum.
“Peki dayımlar sınırı geçmeyi başaramazsa ne olacak? O zaman vaz mı geçeceksin?”
“Ben işimi şansa bırakmam gerekli bütün tedbirleri aldım. O zaman B planımı devreye sokacağım.” Yol boyunca bir daha hiç konuşmadık. Yarım saat kadar yol aldıktan sonra araba durdu. İçime çöreklenen panikle atıldım
