O güçlü eliyle öyle bir kavramıştı ki boynumu, canımı çok fazla acıtıyordu. Ciğerlerim biraz daha hava almak için yalvarırken gözlerim yaşardı. Karanlık bana kucak açtı ve hiç düşünmeden ona doğru koşmaya başladım. Tam o sırada dayımın yüreğimi yakan acıklı sesi çınladı odada.
“Ne olur Bahar’ıma zarar vermeyin?”
“O halde yeğenine söyle uslu dursun. Benim sabrım da acımam da yoktur ihtiyar ona göre bundan sonra ayağını denk alsın.” Zavallı dayım telaş ve korkuyla bana döndüğünde tane tane konuştu.
“Bahar kızım sakin ol ne olur. Neler olduğunu anlamaya çalışalım olur mu?” Çaresizce başımı aşağı yukarı salladım. Ellerinin baskısı azaldığı için debelenmeyi bıraktım ve rahat nefes alıp verdiğim için şükrettim. Dayım benimle aynı renkte
