PARTNERS IN CRIME
1488 Words
CHAPTER 5
LLIANNE JANE POV
Habang abala akong nakatutok sa laptop, binabasa at inaayos ang ilang dokumentong punô ng mali, bigla na lang bumukas ang pinto ng opisina ko. Hindi pa man ako lumilingon, ramdam ko na agad ang presensiya ng isang taong pamilyar at nang itaas ko ang ulo ko, ayun na nga. Ang kapatid kong si Reed, may busangot sa mukha, halatang inis at wala sa mood. Pero imbes na mainis din ako, napangisi na lang ako. Kahit kailan, hindi niya talaga ako kayang tanggihan.
Bitbit niya ang isang paper bag ng mga take-out na pagkain, mukhang galing pa sa paborito naming restaurant. Tahimik niyang inilapag iyon sa ibabaw ng mesa ko, sabay malalim na buntong-hininga.
“Thank you, lil bro,” sabi ko habang pinipigilang matawa.
“Yuck, gross! Alam mo, nakakainis ka talaga,” reklamo niya agad, nakakunot ang noo. “May meeting ako bukas ng maaga, tapos istorbohin mo ako ngayon para lang sa pagkain? f**k you, ate.”
Hindi ko napigilan ang tawa. Sadyang ganito talaga si Reed reklamador, maarte, pero sa huli, gagawin din lahat ng gusto ko.
“Ganyan ka ba kahit sa harap ng mga empleyado ko na nakikinig sa atin?” tanong ko sabay turo sa direksyon ng sofa.
Napahinto siya at napatingin sa likod ko, kung saan nakaupo sina Carmelle at Fred, na halatang hindi makapaniwala sa nakikita. Si Fred, napalunok pa, at si Carmelle naman, tila kinikilig.
“Meet my secretary, Fred, at ang assistant Kong si Carmelle. And oh, by the way, fan mo raw sila.”
Biglang nagbago ang ekspresyon ni Reed. Mula sa masungit ay biglang ngumiti ‘yung tipong pa-cute na parang hindi siya ‘yung demonyo kong kapatid. Yumuko siya nang bahagya sa dalawa, akala mo isang mabait na binatang politiko.
“Nice to meet you po,” sabi niya, sabay kindat pa kay Carmelle, na agad namula ang pisngi.
Napailing ako. Bwisit talaga ‘tong kapatid kong ‘to, kahit saan may charm offensive.
“Btw, yung sasabihin ko, pwede bang sa labas na lang tayo mag-usap?” bulong niya sa akin.
“Sure,” sagot ko. “Carmelle, Fred kumain na kayo, ha. Mag-uusap lang kami ng kapatid ko sa labas.”
Tumango naman silang dalawa, kaya lumabas na kami ni Reed. Pagkasara ng pinto, agad siyang nagsalita.
“Nakakainis ka talaga, ate. Bakit hindi mo utusan si Kuya Lucas ha?”
“Busy yun ngayon.”
“Busy? Eh ako, hindi? Grabe ka talaga, parang ako assistant mo!”
Napailing ako at natawa. “Alam mo, para kang manok putak ka nang putak, reklamo ka nang reklamo, pero sinusunod mo rin naman ako.”
“Edi hindi na kita susundin sa susunod!” sagot niya, sabay irap.
Tinitigan ko siya, sabay ngiti ng matalim. “Subukan mo. At siguradong sasabog ‘yang bungo mo.”
“Hahaha, chill!” tawa niya. “Speaking of that, na-approve na nga pala ‘yung mga papeles para sa bagong sniper gun mo.”
Napataas ang kilay ko, agad akong napangiti. “Totoo? Sa wakas!”
“Oo. Ibig sabihin, rehistrado na ‘yan. Legal na. At guess what nakapangalan na sa’yo.”
“Good. Kailan darating sa bahay ‘yung sniper ko?”
“Bukas. Around 8 a.m., abangan mo.”
“Hindi ako pwede bukas, may meeting ako. Ikaw na lang mag-receive.”
“Hell no! Ano ako, delivery boy? Kung gusto mo, dadalhin ko na lang dito sa office mo.”
Napangisi ako. “Sige. Pero sayo ko unang susubukan.”
Tumaas agad ang kamay niya, kunwari nag-susuko. “Okay, okay! Ako na magre-receive. Wala nang bago lagi naman akong nagagamit sa kalokohan mo.”
“Buti alam mo.” Nakatikim siya ng ngisi kong may halong pananakot. “Sige na, umalis ka na.”
“Wow ha! Matapos mo akong utusan, paaalisin mo pa ako? Para akong aso!”
“Bakit hindi ba? Hindi ka naman nagmamadali. At saka, wala ka naman hinahabol na babae ‘yung huli nga, ni seen-zone ka lang.”
“f**k you!” sigaw niya sabay talikod, pero bago pa siya tuluyang makaalis, narinig ko pa siyang nagbubulungan sa sarili: “Bwisit talaga ‘tong kapatid kong babae, pero love ko pa rin ‘to kahit halimaw.”
Napangiti ako habang pinagmamasdan siyang paalis, hawak ang suit case na naglalaman ng lihim naming kapwa alam lang namin. Ang kapatid kong si Reed abogadong may halong kriminal na utak ang tanging pinagkakatiwalaan kong kasabwat sa mga bagay na hindi dapat alam ng iba.
At habang papalayo siya, tumingin ako sa bintana, hawak ang tasa ng kape, at bumulong:
“Bukas, bagong simula ulit. At may bagong laruan na naman ako.”
Sa ilalim ng tahimik na gabi, ramdam kong may paparating na bagong kaguluhan pero ngayon pa lang, handa na ako.
Nang tuluyang nawala na sa paningin ko si Reed, dahan-dahang pumasok ako sa opisina ko. Sa paglakad ko pa lang papunta sa mesa, naamoy ko na agad ang halimuyak ng pagkain mainit pa. Nakita ko silang dalawa ni Carmelle na abala sa paglalagay ng mga pinggan sa maliit na lamesa sa tabi ng sofa. Inilapag ni Carmelle ang isang maliit na tray na may mga cutlery at napakaingat niyang inayos ang mga take-out na dala ni Reed.
“Kain muna kayo,” mahinahon niyang alok, may bahagyang ngiting nag-aalangan. “Nasa mesa po ang pagkain niyo, Ma’am.”
Tumango lang ako. Hindi ko sinasadyang magpakita ng malaki-ngiti ngayong gabi; pagod na ang mukha ko at may bigat sa dibdib. Pero kahit na ganoon, may isang bagay na palaging naiiwan: kapag gutom na si Llianne, hindi tumutunaw ang galit agad. Umupo ako muli sa swivel chair, naghulog ng isang mahinang buntong-hininga, at pinutol ang tape ng paper bag. Ang unang putahe ng pagkain mainit, maalat, at may tamang timpla ay nag-bigay ng kakaunting aliw sa pagkainis ko kanina.
Habang kumakain ako ng tahimik, napatingin ako sa paligid. Ang ilaw ng desk lamp ay nag-iwan ng mala-golden glow sa ibabaw ng mesa; ang mga dokumento at folder na kanina ay parang naghintay ng bagong buhay. Si Carmelle ay tahimik, mukhang nag-aalala pa rin, sinusubukang mag-adjust sa bagong pamunuan. Si Fred naman ay hawak pa rin ang tuwalya sa kandungan niya, pawang iika-ika at paminsan-minsang pinipisil ang tuhod pero kumakain siya nang mahinahon, tila sinisikap magpakatatag.
May panahon na nawala ang bigat sa dibdib ko at napalitan ng focus. Dahan-dahan kong nilapag ang tinidor at tinignan si Fred. “Fred,” tawag ko, at hinayaan kong maramdaman ang tono na seryoso pero hindi sumisigaw. “Pakibigyan mo ako mamaya ng lahat ng records at history ng Design Department performance reviews, attendance logs, project timelines, revisions, incident reports, at anumang disciplinary records. I-compile mo lahat at gawing isang confidential file. Kailangan full audit bago ang meeting bukas.”
Tumayo siya kaagad at napahiya sa paraan ng pagtalima. “Opo, Ma’am,” sagot niya nang may pagpigil ng kaba. Pero ramdam ko ang determinasyon sa kilos niya alam niyang seryoso ako at hindi ito biro.
Tumingin ako kay Carmelle, at marahan akong ngumiti. “Carmelle, i-organize mo rin ang HR files na kakailanganin para sa meeting: lahat ng nepotism complaints, leave records, at anumang nakalap nating testimonies. I-flag mo kung sino ang connected sa HR manager gawin mong madaling basahin ng board.”
Napakita niya ng mahinang paghinga at tumango. “Opo, Ma’am. Agad po.”
Pagkatapos, ibinulalas ko ang huling tagubilin na parang damit na kailangan i-fold nang maayos bago isalansan: “At isa pa i-email niyo na rin kay Reed ang listahan ng secure storage contacts at handlers. Huwag niyong i-leak ‘to sa labas. Confidential. Intindihin ninyo iyon.”
Si Fred ay lumapit at bahagyang yumuko. “Opo, Ma’am. Gagawa na po kami ni Carmelle.” Ramdam kong muling nag-iba ang kanyang tindig; mas matatag na siya ngayon. Parang may nagising na proseso sa loob ng opisina mga maliit na gears na kinakaladkad na upang umagapay sa direksyon ko.
Habang pinagmamasdan ko silang dalawa na mag-ayos at magtabi ng mga plato, may kakaibang kapanatagan na pumalit sa init ng galit ko kanina. Hindi dahil nawalan ako ng poot, kundi dahil alam kong may sistema na magsusunod. Alam kong hindi ito madaling gabi pero malayo pa ang bukas. May mga tao na kailangan kong patunayanang kaya kong mag-lead may mga sira na kailangan buuin.
Hinigop ko ang natitirang kape at tinanggal ang mga mantsa sa gilid ng baso gamit ang palad ko. Sa loob, nag-balangkas na ang plano: audit bukas, meeting na may consequences, at isang malinis na gawain na ipapakita ko sa kanila hindi na ako basta bibigyan ng excuses.
“Magandang gabi,” mahinahon kong sabi sa kanila. “Magpahinga muna kayo nang maayos. Bukas, hihimayin natin ang buong departamento. Walang iwanan; lahat ay may responsibilidad.”
“Opo, Ma’am,” sabay nilang tugon, pero halata ang pagod at pag-asa sa mga mata nila.
- Writer
