เซรินั่งมองวิวผ่านกระจกรถข้างคนขับสลับกับหันมายิ้มให้พี่ชายเป็นระยะก่อนจะเอ่ยเสียงออดอ้อนอย่างเคย
“ขอบคุณนะคะ พี่ซันสุดหล่อของน้อง”
“ที่นี่ปากหวานเชียวนะเรา” ซันหัวเราะเบา ๆ หันมามองแว๊บหนึ่งก่อนกลับไปตั้งใจขับรถต่อ
“ก็พี่ช่วยเซ เซก็ต้องอ้อนเป็นการตอบแทนสิ”
“งั้นตอนเย็นอย่าลืมมารับน้องด้วยนะคะ” เซริยิ้มจนตาหยีพูดเสียงอ้อนเหมือนเด็กน้อย
“ครับ ๆ เจ้านาย” ซันตอบติดขำพลางส่ายหน้าน้อย ๆ แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยความอบอุ่นและเสียงหัวเราะ
ทันทีที่ถึงหน้าคณะเซริหันไปยิ้มให้ซันก่อนจะโบกมือลาแล้วเปิดประตูลงจากรถ แต่ยังไม่ทันจะเดินไปในเสียงพูดคุยของกลุ่มนักศึกษาที่นั่งอยู่บริเวณนั้นก็ดังขึ้นเบา ๆ
‘แก... ผู้ชายคนนั้นใครอะ??’
‘หล่อมากเลย รถก็โคตรเท่ห์’
‘เป็นนักศึกษามหาลัยเราหรือเปล่า’
‘ไม่รู้สิ ไม่เคยเห็น รู้แค่ว่าโคตรหล่อ’
เซริไม่ได้สนใจเสียงซุบซิบนินทาของคนรอบข้
