EPISODE 2

989 Words
"ฉันคิดถึงคุณตลอดเวลานั่นแหละค่ะ แล้วคุณล่ะคะคิดถึงฉันไหม" "คิดถึงสิครับคิดถึงตลอด" "ทำงานเหนื่อยไหมคะ อย่าหักโหมนะคะฉันเป็นห่วง" แฟนผมน่ารักแบบนี้ไงครับ ผมถึงไม่อยากทำเธอเสียใจ "ครับที่รัก" "ฉันรอคุณกลับบ้านนะคะ" "ครับ" ผมปิดโทรศัพท์มือถือก่อนจะอมยิ้ม เมื่อนึกถึงเซอร์ไพรส์ที่ผมจะทำให้เธอเย็นนี้ ผมว่าเธอต้องชอบมันมากแน่ ๆ ผมมั่นใจ เมื่อถึงเวลาออกเวร ผมรีบเก็บสำภาระของตัวเองลงกระเป๋าให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินออกจากห้องตรวจมายังรถของผมที่จอดอยู่ที่โรงจอดรถของโรงพยาบาล ตลอดทางเดินก็มีคนทักทายผมตลอดไม่ว่าจะหมอ พยาบาล คนไข้ ญาติคนไข้ บลาๆๆ ผมกดปลดล็อกประตูรถ ก่อนจะเปิดประตูขึ้นรถ สตาร์ทรถและขับออกมายังห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งในเมืองกรุง "มารับแหวนที่สั่งไว้ครับ" ผมบอกกับพนักงานพลางยื่นบัตรเครดิตไปให้ "สักครู่นะคะ" พนักงานร้านเดินหายไปประมาณห้านาที ก็เดินถือกล่องแหวนที่ผมสั่งไว้ออกมา "ลองเช็กสินค้าดูก่อนนะคะ" ผมหยิบกล่องแหวนมาเปิดดู ก่อนจะอมยิ้มเบาๆ แล้วส่งกลับคืนพนักงานไป "โอเคครับ" "ค่ะ ลูกค้ารอสักครู่นะคะ" "ครับ" เมื่อทำการซื้อแหวนเสร็จ ผมก็เดินมาขึ้นรถของผม ก่อนจะขับมายังอีกที่หนึ่ง "มารับช่อดอกไม้ที่สั่งเอาไว้ครับ" "นี่คะ คุณกฤษ กุหลาบขาวที่คุณกฤษสั่งเอาไว้" "เท่าไหร่ครับ" "หนึ่งพันห้าสิบบาทค่ะ" "นี่ครับ" ผมรับช่อดอกไม้มาจากพนักงาน ก่อนจะเดินมาขึ้นรถ แล้วขับไปยังบ้าน จุดมุ่งหมายสุดท้ายของผม วันนี้เป็นวันครบรอบสิบปีที่ผมกับแฟนคบกัน ผมเลยจะเซอร์ไพรส์เธอขอแต่งงานในวันนี้ ในวันครบรอบของเรา ผมเดินเข้าบ้านมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มอิ่มไปด้วยความสุข ผมเดินขึ้นบันไดมาบนห้องพร้อมกับจังหวะหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ผมยืนทำใจอยู่หน้าห้องของผม ที่มีแฟนสาวของผมอยู่ในนั้น ผมค่อยๆ แตะมือไปที่ลูกบิดประตูเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ บิดลูกบิดเปิดประตูช้าๆ พร้อมๆ กับร่างของผมที่มาหยุดยืนอยู่ในห้อง "เซอร์ไพรส์" ผมก้มหน้าพูดคำนี้ ก่อนจะเงยขึ้นมามองหน้าคนรักของผมด้วยรอยยิ้ม แต่แล้วรอยยิ้มของผมก็ต้องหุบลง พร้อมๆ กับเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ผมยืนตัวแข็งทื่อ มองภาพของชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่บนเตียงของผม ขนาดที่เสียงของผมที่เปล่งออกไปก่อนหน้า ยังทำให้เขาผละออกจากกันไม่ได้เลย ตุ้บ กล่องแหวนและช่อดอกไม้ที่ผมถือ บัดนี้ได้ร่วงลงสู่พื้นห้อง จนทำให้หญิงชายคู่นั้นหันมามอง "กฤษ ไอ้กฤษ" ชายหญิงตรงหน้าเรียกชื่อของผมออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะผละตัวออกจากกันอย่างเร็วไว "กฤษคะ มันไม่ใช่แบบที่คุณคิดนะคะ" มิวแฟนของผม รีบลงจากเตียงมาจับแขนผมไว้ด้วยอาการร้อนรน ขณะที่ผมยืนนิ่งไม่ขยับ เพราะสมองกำลังประมวลภาพเหตุการณ์ที่ผมได้เห็นอยู่ก่อนหน้า "กฤษคะ คุณฟังมิวนะคะ มันไม่ได้มีอะไรเลย มันไม่ใช่แบบที่คุณเห็นนะคะ" "หึ" ผมเค้นหัวเราะออกมา เมื่อประมวลภาพเหตุการณ์ตรงหน้าจนสำเร็จ ไม่ได้มีอะไร แล้วทำไมสภาพร่างกายของเธอกับเขา และผ้าปูที่นอนของผมมันถึงได้ยับยู่ยี่ "ตั้งแต่เมื่อไหร่" ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบพลางมองหน้าเธอที่เกาะแขนผมอยู่กับชายชู้ที่นั่งทำหน้าทำตาไม่สะทกสะท้านอยู่ปลายเตียงสลับกันไปมา "มันไม่มีอะไรเลยค่ะกฤษ" "มึงมันโง่เองไอ้กฤษ ผู้หญิงที่ยืนอยู่เคียงข้างกายมึง มันเป็นเมียกูมานานแล้ว" ชายชู้คนนั้นพูดออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะเหยียดยิ้มเชิงสมเพชมองหน้าผม "เงียบปากไปนะกรณ์ คุณพูดอะไรของคุณ ฉันกับคุณเรายังไม่เคยมีอะไรกันด้วยซ้ำ กฤษคะ กฤษต้องเชื่อมิวนะคะ มิวรักคุณ" คนข้างกายผมหันไปตวาดชายชู้ของเธอ ก่อนจะหันมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงแสนเศร้า เชิงน่าสงสาร เพื่อให้ผมเชื่อใจ และเห็นใจ พลั่ก "อ๊ะ กฤษ" ผมผลักผู้หญิงข้างกายให้ออกห่าง ก่อนจะถล่าร่างไปหาคนที่นั่งทำหน้าทำตาอยู่ปลายเตียง ประเคนหมัดหนักๆ ใส่ไปที่หน้าของมันแรงๆ อย่างเน้นๆ จนหน้ามันคว่ำไปกับที่นอน แล้วผมก็ตามไปซ้ำโดยที่มันไม่ทันตั้งตัว ตุบ ตุบ ตุบ หมัดแล้วมันเล่าที่ผมประเคนไปที่หน้ามันไปทั้งน้ำตา แต่ไม่มีทีท่าว่าคนโดนกระทำจะลุกขึ้นมาสู้ผมสักนิด "กฤษคะ พอได้แล้ว พอได้แล้ว" แรงกอดรัดจากด้านหลังพยายามดึงตัวผมให้ออกห่างจากชายชู้ของเธอ "พอได้แล้วกฤษ กรณ์เขาจะไม่ไหวแล้วนะคะ กฤษ" เพี๊ยะ ผมสะบัดตัวเธอให้ออกจาก ก่อนจะหันมาฟาดฝ่ามือของผมไปที่หน้าของเธออย่างเต็มแรง จนเธอล้มลงไปกับพื้นห้อง "กฤษ มิวเจ็บ" ผมปรี่เข้าไปกระชากผมเธอให้เงยหน้ามาสบตากับผม "กูรักมึงไม่พอเหรอห้ะ มึงถึงได้ทำกับกูแบบนี้" ผมตะโกนถามเธอทั้งน้ำตา ก่อนจะกระชากผมเธอให้แรงขึ้น....
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD