ความรักเดียวสำหรับคริสต์มาส

7

—ตามที่คุณต้องการ, เดรก —ฉันพูดเบา ๆ ขณะที่ตักสลัดผลไม้เล็กน้อย

—ฮาฮา! ฉันชอบ. มันเป็นหนึ่งในภาพยนตร์ที่ฉันชอบ —เขาพูดด้วยเสียงหัวเราะ—. ฉันเดาว่าคุณกำลังอ้างอิง?

—อาจจะ —ฉันยิ้มให้เป็นการตอบรับ

คุณคิดถูกว่า ฉันเป็นคนเรื่องมาก แต่ฉันได้บอกคุณไปแล้วก่อนที่คุณจะรับข้อเสนอของฉัน ฉันมั่นใจว่าไรลีย์พูดอะไรคล้าย ๆ กัน ข้าบอกว่าฉันเป็นคนยากที่จะทำให้พอใจ แต่ที่จริงแล้ว คนที่ใช้เวลาในการทำความรู้จักฉันมักจะทำให้ฉันพอใจได้ง่าย

—อ้อ ดีมาก เทรนต์! —แฮร์รี่ร้องอย่างร่าเริงเมื่อเห็นสาวน้อยคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง—. ฉันอยากจะนัดหมายที่ Honey Birdette, What Katie Did, Hepburn’s และ Wonderland วันนี้บ่ายนี้ ท้ายที่สุดถ้าทำได้ —เขาสั่ง—. เราจะพร้อมออกไปในอีกหนึ่งชั่วโมง; ให้โธมัสนำรถมาที่ทางเข้า คุณจะมาด้วยกันกับเรา

—คุณจะมีการจดบันทึกลงในปฏิทินของคุณก่อนที่เราจะไป —เทรนต์พูดด้วยเสียงที่ดูเป็นผู้หญิงเป็นพิเศษซึ่งทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจ เทรนต์ออกจากห้อง และฉันก็กินเงียบ ๆ คิดถึงชายที่ฉันได้ตอบรับเป็นคู่ของฉันสำหรับงานเลี้ยง

—ทานเถอะ เราจะได้มีเวลาอิ่มท้อง —แฮร์รี่กระตุ้น—. ฉันต้องโทรศัพท์สั้น ๆ สองสามครั้ง —เขาหยิบเบเกิลแล้วออกไป ทิ้งฉันให้เหงา ฉันคิดถึงสิ่งที่ฉันรู้เกี่ยวกับเขาจนถึงตอนนี้ เขาดูเป็นคนเข้มงวดและทางการ; เขาชอบกฎระเบียบและข้อบังคับ เขาปฏิบัติกับลูกน้องของเขาอย่างดี; ดูได้จากการที่พวกเขาติดต่อสื่อสารกับเขา ถึงแม้ว่าจะมีความไม่สุภาพชัดเจนเมื่อเขาปฏิบัติกับพวกเราด้วยความรู้สึกเหมือนเรามองไม่เห็นเมื่อเราถูกจับได้ในช่วงเวลาส่วนตัว ไรลีย์บอกว่ารู้สึกเบื่อหน่ายและเขาทำงานหนักมาก แต่ไม่ได้ทำลายเงื่อนไขความลับโดยไม่ให้รายละเอียดเกี่ยวกับความไม่เข้ากันของพวกเขา สิ่งที่เขาบอกเกี่ยวกับเขาอย่างมีนัยสำคัญที่สุดคือเรื่องเซ็กซ์ที่ยอดเยี่ยมมาก

ฉันต้องยอมรับว่าฉันสนุกกับการพบกันในเช้าวันนั้นและรู้สึกถึงความเป็นเจ้าของที่เขามอบให้ ฉันสงสัยว่าควรจะเปลี่ยนตัวก่อนออกไปหรือไม่ แต่ทิ้งความคิดนั้นไป เนื่องจากเขาได้เลือกชุดที่ฉันสวมขณะทานอาหารเช้า ฉันอยากแต่งหน้าและจัดทรงผมสักหน่อย ดังนั้นหลังจากอิ่มท้องพอสมควร ฉันจึงขึ้นไปที่ห้องของฉัน

คิดว่ามันแปลกที่จะไม่แชร์ห้องกับคู่ของฉัน แต่ก็ช่วยทำให้ข้อตกลงในการออกเดทนี้ง่ายขึ้น และฉันก็รู้สึกดีที่มีพื้นที่ของตัวเอง ฉันแต่งหน้าเสร็จและสวมรองเท้าแฟลตเมื่อเทรนต์เคาะประตูห้องฉัน

—สวัสดี, ที่รัก —เขาพูดอย่างร่าเริง—. เดรกให้ฉันมาหาคุณ บอกตรง ๆ ว่ามันคงไม่เวิร์ก —เขาชี้ไปข้างล่างขณะตรวจสอบฉันจากหัวจรดเท้า—. แสดงให้ฉันเห็นว่ามีอะไรบ้าง —เขาพูดขณะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เขายังคงพูดไปเรื่อย ๆ ขณะตรวจสอบเสื้อผ้าของฉัน—. เดรกของเราน่ะมีกลิ่นอายแบบปีห้าสิบ. ฉันคิดว่าแม่ของเขาเหมือนเอลิซาเบธ เทย์เลอร์ และเขารักเธอ เขาชอบรูปร่างที่มีโค้ง เอนส่วนขาและสะโพกมากกว่าต้นเอว และรองเท้าแฟลตถูกตัดออกไป

—เข้าใจแล้ว —ฉันพูด ขณะที่พยายามรับข้อมูลให้มากที่สุดจากการพูดของเขาที่รวดเร็ว

—นี่คือ ซานดรา ดีที่สมบูรณ์แบบ ตอนนี้คุณมีคอร์เซ็ตหรือสายรัดเอวหรือไม่? —เขาถามขณะที่เริ่มค้นซึ่งเสื้อผ้าชั้นในของฉัน

—มีหลายอัน —ฉันยอมรับ—. คอร์เซ็ต ฉันหมายถึง

—เพอร์เฟ็ค —เขาพูด ถือคอร์เซ็ตสีขาวไว้ในมือ—. เรารีบเปลี่ยนให้เสร็จ เพราะเวลาใกล้หมดแล้ว และเดรกจะอารมณ์ไม่ดีมากเมื่อคนมาสาย —เร็วเข้า เธอ— เทรนต์ตีเบา ๆ ที่หลังมือ—. เวลานี้ไม่ใช่เวลาอาย ที่รัก. ฉันจะช่วยคุณใส่และถอดแบบนี้ทั่วทั้งสัปดาห์ ดังนั้นคุณต้องทำความคุ้นเคย สงสัยว่าเขาบอกคุณเรื่องไม้เท้าที่มองไม่เห็น

—ใช่ แต่... —ฉันพูดยังลังเล

—ไม่มีแต่ไหนทั้งนั้น เรามาเถอะ, สาวน้อย ฉันรู้จักรสนิยมของเขาเป็นอย่างดี ดังนั้นคุณต้องเชื่อในตัวฉัน ถึงแม้ว่าเขาชอบแนวของมาร์ลีนมากกว่าคุณก็มีสไตล์เหมือน... —เขาหยุดและดูฉันอย่างถี่ถ้วน—. คุณมีน้ำหนักเหมือนไพเพอร์ ลอรี ตอนนี้ คุณมีฟองน้ำสำหรับเสื้อชั้นในไหม?

—เป็นการตัดสินใจในนาทีสุดท้ายที่จะมาที่นี่ ดังนั้นมีคนอื่นจัดกระเป๋าให้ฉัน ฉันไม่รู้เลยว่ามีอะไรอยู่ในลิ้นชักนั้น —ฉันพูดด้วยการย shoulders shrugging แสดงความหมดหวังในขณะที่เทรนต์ช่วยดึงสายรัดคอร์เซ็ตให้แน่นขึ้น

—ดี งั้นใส่ชุดแล้วหาคู่รองเท้าส้นสูงที่เข้ากันในขณะที่ฉันดูว่าเรามีอะไรและต้องการอะไร —เทรนต์พูดด้วยเสียงที่เร็วกว่าก่อนหน้านี้

—พร้อมแล้ว —เทรนต์พูด ขณะที่ออกมาจากตู้เสื้อผ้าพร้อมฟองน้ำเสื้อในสองอัน ซึ่งดูเหมือนก้อนเนื้อไก่จริงๆ เขาไม่อายเลยที่จะยัดมือเข้าไปในเสื้อชั้นในของฉันเพื่อตั้งหน้าอกของฉันให้ได้ระดับที่เขาพอใจแล้วหันไปหากระจก—. และนี่คือ เวทมนตร์! —เขาร้องระหว่างเสียงหัวเราะ

ฉันมองที่รูปร่างนาฬิกาทรายที่เขาสร้างขึ้นด้วยคอร์เซ็ตและฟองน้ำ และต้องยอมรับว่าเขาทำได้ดีในสิ่งที่เขาทำ ฉันหยิบกระเป๋าที่เข้ากันและใส่กระเป๋าเงินและลิปสติกลง แล้วเราก็วิ่งลงบันไดไปที่รถที่รออยู่

—ดีมาก —แฮร์รี่บอกฉัน—. คุณสวยมาก, เชลซี, เราไปกันเถอะ? —เขาช่วยฉันขึ้นรถ เดินไปที่ด้านข้างอีกฝั่งแล้วนั่งอยู่ข้าง ๆ ฉันและจับมือของฉันไว้

—ฉันต้องไปทำงานสักพัก เทรนต์รู้ตารางเวลาของฉันและรู้ว่าคุณจะต้องการอะไรจากร้านค้าในนัดหมายของคุณ เขามีบัตรบริษัท ดังนั้นไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับค่าใช้จ่าย เราจะพูดคุยเกี่ยวกับกฎและความชอบในคืนนี้ —เขาพูดด้วยน้ำเสียงมืออาชีพ

—ตามที่คุณต้องการ —ฉันพูดพร้อมการเคลื่อนไหวของศีรษะเล็กน้อย

—หวังว่า —เขาหัวเราะและโน้มตัวไปหอมแก้มฉัน—. ฉันดีใจมากที่คุณอยู่ที่นี่กับฉันในช่วงเทศกาลนี้ อย่าลังเลเลย —เขากระซิบบอกเมื่อวิทยุโทรศัพท์ที่ดังไม่หยุด

คำพูดของเขาทำให้ฉันแปลกใจและรู้สึกแปลก ฉันชอบชายที่เข้มงวดและมีเหตุผล ที่คาดหวังมาตรฐานสูงจากทุกคนที่อยู่รอบตัวเขา

การไปช็อปปิ้งกับเทรนต์ทำให้ฉันรู้สึกเหนื่อย เมื่อกลับมาที่บ้านก็มีเวลาเพียงเล็กน้อยในการเตรียมตัวสำหรับงานเต้นรำการกุศลในคืนนั้น เทรนต์ให้ฉันอาบน้ำแต่กลับมาเพื่อช่วยฉันใส่ชุดที่เราตัดสินใจไว้ ไม่ได้เป็นชุดเอง แต่ชุดชั้นในที่จะเน้นรูปร่างของฉันซึ่งเป็นสิ่งที่แฮร์รี่ชอบ และที่ใช้เวลานานและความพยายามมากในการใส่

ชุดที่เลือกด้วยการช่วยของเทรนต์นั้นสวยงามและเข้ากับสไตล์ของฉันอย่างสมบูรณ์ แต่อีกทั้งยังเข้ากับยุคสมัยที่คู่ของฉันต้องการ ฉันได้ยินเขากลับมาที่บ้านและไปเตรียมตัว

—คุณดูสง่างามมากในคืนนี้ —แฮร์รี่พูด โน้มตัวไปเพื่อสัมผัสริมฝีปากของเขากับแก้มของฉัน เขาไปที่ห้องชุดของฉันทันทีที่เสร็จเพื่อมารับฉัน และฉันยิ้มแก้มปริเมื่อได้ยินคำชม—. ฉันมีของขวัญให้คุณ —เขาพูด ก่อนจะส่งกล่องสี่เหลี่ยมจากกำมะหยี่ ภายในมีสร้อยคอทองคำที่มีจี้ทองคำและเพชรที่มีลักษณะเป็นนกต๊อกบนต้นแพร์ ฉันใช้เวลาสักครู่ในการตระหนักถึงสัญลักษณ์ในวันคริสต์มาสและยิ้มอย่างกว้าง

—มันสวยมาก ฉันใส่มันในคืนนี้ได้ไหม? —ฉันถาม

—ฉันหวังอย่างนั้น —เขายิ้มกลับ—. เหลืออีกสิบสองวันถึงวันคริสต์มาส และฉันคิดว่ามันเหมาะสม

—มันเป็นของขวัญที่มีความคิดและสวยงามมาก ขอบคุณ —ฉันซ้ำอีกครั้ง

—ยินดีครับ —เขาพูด ขณะนำมันออกจากกล่องและวางรอบคอของฉัน มันพอดีกับสิ่งที่เขาต้องการ และเขาก้าวถอยหลังเพื่อมองผู้หญิงที่สวยงามคนที่จะนำเสนอให้กับเพื่อน ๆ ของเขาในคืนนี้—. เราไปกันเถอะ? —เขาเสนอแขนของเขา

—ขอบคุณค่ะ ท่านสุภาพบุรุษ —ฉันกล่าวเสียงเบา ๆ และเมื่อถือกระเป๋าถือของฉัน พร้อมจึงออกเดินไปด้วยกัน

*****

งานเต้นรำคือการกุศลสำหรับมูลนิธิของนายกเทศมนตรี เป็นกิจกรรมที่จัดทุกปี ในวันที่สิบสองของเดือนก่อนวันคริสต์มาส ผู้เข้าร่วมหลายคนรู้จักแฮร์รี่จากธุรกิจ หรือได้รับการแนะนำให้รู้จักฉันในฐานะเพื่อนคำที่ฉันรู้ว่าเขาไม่ใช้เบา ๆ ฉันตั้งใจฟังความต้องการของเขาและอยู่เคียงข้างเขาตลอดทั้งคืน

แฮร์รี่ประทับใจในความสะดวกสบายที่ฉันสามารถปรับตัวเข้ากับบทสนทนาเกี่ยวกับประเด็นทางสังคมที่สำคัญสำหรับกลุ่มผู้ชายและผู้หญิงที่มีส่วนร่วมทางการเมืองและฉลาดมาก ที่จ่ายเงินจำนวนมากในแต่ละปีสำหรับตั๋วเข้าชมงานเต้นรำนี้ ฉันไม่แสดงความเห็นต่อหลักการที่ฉันไม่เห็นด้วย แต่เพียงแค่ยิ้มเล็กน้อยและพยักหน้าต่อไป ในขณะที่ผู้ที่มีข้อมูลผิดพลาดยังคงพูดต่อไปแม้จะได้รับการแนะนำอย่างสุภาพว่าพวกเขาอาจจะผิดเกี่ยวกับประเด็นที่กำลังพูดคุยกัน

โต๊ะที่เราได้นั่งร่วมกับเพื่อน ๆ ของแฮร์รี่ที่รู้จักกันมายาวนาน และฉันรู้ว่านี่จะเป็นโอกาสที่ดีที่สุดในการทำความรู้จักกับเขามากขึ้น ฉันได้ฟังบทสนทนาที่โต๊ะ หัวเราะระหว่างที่พวกเขาพูดหยอกล้อและจดจำวันเก่า ๆ ในช่วงมื้ออาหาร ฉันพบว่า, โดยรวมแล้ว เขาเป็นคนที่ได้รับการนับถือ รวมถึงบางคนอาจจะกลัวเขาเล็กน้อย; พวกเขาไม่กล้าโต้เถียงกับเขา และถ้าหากมีความไม่เห็นด้วยเกิดขึ้น ก็จะหันไปหาเขาเพื่อขอให้เป็นคนกลาง ฉันรู้สึกได้ว่า เพื่อน ๆ ที่โต๊ะนั้นมีมิตรภาพที่แท้จริงกับแฮร์รี่ซึ่งย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน อาจจะถึงตอนที่เขาเรียนอยู่

—เชลซี —อัลลิสัน, หนึ่งในภรรยาในโต๊ะ กล่าวเรียกความสนใจของฉัน—. คุณจะไม่ว่าอะไรถ้าฉันจะเต้นรำกับแฮร์รี่ไหม? แซนเดอร์มีสองขาแข็ง —เธอพูดและส่ายหัวด้วยความเศร้า

—ไม่เป็นไรถ้าเขาจะไม่ทำ —ฉันตอบด้วยรอยยิ้มจากใจจริง

—เต้นรำกับฉันเถอะนะ แฮร์รี่ กรุณา —อัลลิสันอ้อนวอน—. คุณเป็นคนเดียวในกลุ่มนี้ที่มีจังหวะอยู่สักหน่อย

—ถ้าไม่มีทางเลือก —แฮร์รี่ถอนหายใจอย่างเหมือนผู้มีมารยาท รักษารอยยิ้มไว้ขณะลุกขึ้นเพื่อจับมือเธอ และพาเธอไปที่พื้นที่การเต้นรำ

—มันทำให้ดูง่ายจริงๆ —แซนเดอร์ สามีของอัลลิสันที่นั่งข้างฉันพูดด้วยความไม่พอใจ

—อาจเป็นเพราะมันง่ายสำหรับเขานะ —ฉันหัวเราะ—. คนบางคนมีจังหวะเป็นธรรมชาติ

—แน่นอน คุณคงพูดแบบนี้อยู่แล้วใช่ไหม? —เขาหัวเราะเบา ๆ—. แล้วคุณพบกันได้อย่างไร? คุณไม่ใช่ประเภทที่เขาชอบปกติเลย —แซนเดอร์ถาม

—ฉันไม่ใช่หรอ? —ฉันตระหนักถึงประเภทคนที่แฮร์รี่ชอบเป็นคำถาม—. คุณช่วยบอกได้ไหม?