บทที่ 5

1217 Words

บทที่ 5 “คุณรุต! คุณรุต” มือหนึ่งเท้าไปด้านหลังบนโต๊ะกว้าง อีกมือโอบกอดต้นคอแกร่งขณะที่ท่อนขาเรียวยาวทั้งสองเกาะเกี่ยวรอบสะโพกสอบที่กำลังขับเคลื่อนเข้าออกในช่องทางเสน่หา กึก! กึก! เสียงกระทบกระแทกและเสียงครูดของโต๊ะทำงานไม่ทำให้จังหวะเคลื่อนไหวลดลง ตรงกันข้าม กลับเร็วขึ้น แรงขึ้น ตามอารมณ์ที่ปะทุสูงในขณะนี้ “อืม” เสียงห้าวคำรามออกมาเบาๆ ขณะขบเม้มทรวงอกเต่งตึง ก่อนผละห่างแล้วเร่งเร้าสะโพกสอบสอดเสียบกายกำยำพุ่งโผนเข้าสู่ความคับแน่น และไม่มีทีท่าว่าจะจบลงเร็วๆ นี้ ณิชาก้าวลงจากบันได หญิงสาวมองหาคนในบ้านแล้วรีบเรียกสาวใช้คนหนึ่งที่กำลังเดินผ่านมา “เธอๆ” มาลีก้าวมาหยุดตรงหน้าแขกคนพิเศษของมารุตด้วยอาการนอบน้อม “คุณรุตอยู่ไหน” “อยู่ในห้องทำงานค่ะ” ณิชาเลิกคิ้วสูง “ยังทำงานอยู่อีกหรือ” มาลียิ้มให้สาวสวย “ค่ะ คุณจะให้หนูไปเรียนคุณรุตไหมคะว่าต้องการพบ” เอ่ยถาม สายตาลอบมองอย่างชื่นชม “ไม่เป็นไรจ้ะ แค่เธอบอกว่าห้องทำงานคุณรุตไปทางไหน ฉันไปเองได้ อยากเซอร์ไพรส์เขาน่ะ” “เดินตรงไปเลี้ยวซ้าย ห้องแรกค่ะ” ณิชายิ้มกว้างขึ้น “ขอบใจจ้ะ” พูดจบก็ก้าวตรงไปยังทางเดินที่มาลีบอก ขณะนั้นหญิงสาวไม่ลืมที่จะกวาดตามองไปรอบๆ อย่างสนใจ ใบหน้าเรียวงามเผยยิ้มพอใจ มารุตไม่ใช่เพียงมีฐานะดีธรรมดา แต่เขาเข้าขั้นมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของเมืองไทยเลยทีเดียว ขณะที่ณิชากำลังเดินหาตัวของชายหนุ่มอยู่นั้น ภายในห้องทำงานของมารุตร้อนระอุไปด้วยเพลิงพิศวาส ร่างสูงกำยำเคลื่อนไหวรุนแรง ร่างบอบบางกลมกลึงใช่อ่อนแรงหรือไร้เดียงสา แต่ความสัมพันธ์ลึกซึ้งยาวนานที่ผ่านมาทำให้หล่อนรู้ดีว่าเขาชอบแบบไหน จึงโต้ตอบและเสนอสนองกลับไปอย่างเท่าเทียม กึก! กึก! “อ่า!!” เลี้ยวซ้าย ห้องแรก… ฝ่าเท้าบอบบางในรองเท้าสลิปเปอร์ชะลอลง ใบหน้าสวยเฉี่ยวแต้มยิ้ม ก้าวไปหยุดที่หน้าห้อง เอื้อมมือแตะลูกบิดค่อยๆ หมุนหวังสร้างความแปลกใจกับคนข้างในแต่ทว่า… “อือ…” ครืด…ครืด…กึก! กึก! กึก! มือเรียวข้างนั้นแตะค้าง ใบหน้าเจือยิ้มค่อยๆ คลายลง คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันอย่างกังขา ค่อยๆ แนบหน้าไปกับบานประตูด้วยหัวใจที่ระทึกขึ้นทุกทีทุกที ใบหน้าร้อนผ่าว ตัดสินใจผลักประตูเข้าไปในที่สุด “คุณคือแขกของคุณรุตใช่ไหมคะ” มือที่กำลังดันประตูเข้าไปในห้องทำงานของมารุต ทำให้ณิชาชะงักงัน หันกลับไปมองเจ้าของเสียงที่เอ่ยถามจากด้านหลัง พลันเลิกคิ้วสูงเมื่อพบกับคนตรงหน้าโดยไม่คาดคิด “วารุณี…” วารุณีมีสีหน้าแปลกใจไม่ต่างจากณิชาเลย หญิงสาวนิ่งงันก่อนจะมองผู้มาเยือนในฐานะแขกคนพิเศษของมารุตตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า “เธอ…” เมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ณิชาก็ยิ้มออกมา “ฉันรู้แล้ว ที่แท้เธอก็คือภรรยาใหม่คุณพ่อของคุณรุตนี่เอง ไม่น่าเชื่อ ว่าเธอจะเลือกคนแก่คราวพ่อ มากกว่าคนหนุ่มที่…” “ณิชา!” ดวงตาคู่สวยวาววับขึ้น ขณะที่ใบหน้างดงามไม่ด้อยกว่ากันของณิชาเชิดขึ้นน้อยๆ ริมฝีปากพราวยิ้ม จนคนมองที่กำลังสติหลุดต้องนับหนึ่งถึงสิบในใจ “ถึงคุณเมธจะมีอายุ แต่เขากลับดูไม่แก่เลยสักนิด เธอเองก็เคยเจอท่าน น่าจะรู้ว่าฉันพูดไม่เกินจริง ที่สำคัญ คุณเมธเป็นผู้ชายอบอุ่น น่ารัก ใครอยู่ใกล้ก็อดไม่ได้ที่จะรักท่าน” “เหมือนเธอสินะ วารุณี” ณิชาหัวเราะออกมาเบาๆ ปรายตามองคนที่หน้าตึงกัดฟันกรอดด้วยความรู้สึกขบขัน ก่อนจะนึกขึ้นได้ หันขวับไปมองประตูห้องทำงานของมารุต แล้วหมายดันเข้าไปตามใจคิด ทว่าคนที่อยู่ด้านในกลับเป็นฝ่ายดึงเข้าแล้วก้าวออกมาเสียเอง “คุณรุต” สองสาวร้องเรียกเขาออกมาพร้อมกัน ณิชารีบประชิดร่างสูง แล้วกอดแขนของเขาเอาไว้ขณะมองสบตาวารุณีด้วยสายตาเยาะเย้ย “ณิมาหาคุณค่ะ กำลังจะเข้าไปพอดีแต่บังเอิญเจอคุณวาเสียก่อน ก็เลยทักทายกันนิดหน่อยค่ะ” หญิงสาวยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม มารุตหลุบตามองคนที่กอดแขนเขาแวบหนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับวารุณีที่มีสีหน้าบูดบึ้ง มองตาเขาอย่างเอาเรื่อง ทว่าชายหนุ่มกลับวางเฉย ไม่แยแสว่าอีกฝ่ายจะพอใจหรือไม่ “ถ้าอย่างนั้นเราออกไปข้างนอกกันเถอะครับ” เขาก้าวนำ ทำให้ณิชาต้องก้าวตามชายหนุ่มไป แต่ไม่วายปรายตามองวารุณีด้วยสายตาพร่างยิ้ม แต่วารุณีรู้ดีว่าเป็นรอยยิ้มเย้ย จึงทำให้เจ็บใจอยู่อย่างนี้ แต่ถึงอย่างนั้นหล่อนก็ไม่ลืมว่าตนเป็นใคร และต่อให้อีกฝ่ายพยายามยัดเยียดตัวเองเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในตระกูลจิรประทีปต์ หล่อนนี่แหละที่จะทำให้อีกฝ่ายไม่มีวันสมหวัง วารุณีหมุนตัวกลับออกไปจากหน้าห้องทำงานของมารุตไม่นาน ประตูห้องก็เปิดออกอีกครั้งพร้อมร่างบางของโยษิตา ก้มลงสำรวจตัวเองอีกครั้งว่าเรียบร้อยดี ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วก้าวตรงไปที่ห้องครัวเพื่อตรวจความเรียบร้อยของอาหารมื้อค่ำ ณิชาลอบสังเกตแม่บ้านสาวสวยที่ทำหน้าที่ควบคุมดูแลสาวใช้อีกต่อหนึ่งเงียบๆ ยิ่งเห็นว่าคุณเมธัตให้ความเอ็นดูก็ยิ่งอยากรู้จักมากยิ่งขึ้น จนกระทั่งทุกคนอิ่ม จึงพากันย้ายไปที่ห้องนั่งเล่น โยษิตาตามไปดูแลไม่นานนัก ก่อนปล่อยให้เจ้านายทั้งหลายใช้เวลาช่วงนี้เป็นการส่วนตัว “คุณโยดูสาว สวย มากกว่าจะเป็นแค่แม่บ้านนะคะคุณลุง” ณิชาเปรยออกมาตรงๆ สายตามีความอยากรู้มากมายจนเมธัตต้องหัวเราะออกมาเบาๆ ขณะที่มารุตนิ่งเงียบตามแบบฉบับของเขา ส่วนวารุณีที่นั่งข้างสามีตวัดสายตามองมารุตแวบหนึ่งอย่างไม่พอใจ “โยเป็นลูกสาวของอดีตคนสนิทของลุง พอคนสนิทของลุงเสียชีวิตไป ลุงกับแม่ของเจ้ารุตก็เลยรับเลี้ยงโยตั้งแต่นั้นมา อายุอานามอ่อนกว่าหนูไม่กี่ปีหรอก ตอนนี้ก็ยี่สิบหกแล้ว” “ณิสามสิบเอ็ดค่ะ รุ่นราวคราวเดียวกับคุณวา” มองสบตาวารุณีพลางยิ้มหวาน ทำให้คุณเมธัตมองภรรยายิ้มๆ อีกฝ่ายจึงหันมายิ้มให้สามีอย่างเสียไม่ได้ “แล้วคุณโยเรียนจบอะไรมาคะ” ยังสนใจในตัวแม่บ้านสาวคนสวยของเมธัตไม่คลาย “จบการโรงแรม” มารุตเป็นคนตอบ ทำให้ณิชาหันมาเลิกคิ้วกับชายหนุ่ม “อ้อ ก็ตรงสายดีค่ะ จบมาก็มาเป็นแม่บ้านให้กับคุณลุง แบบนี้ก็เหมาะดีแล้วนะคะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more