ตอนที่ 2 ไหนว่าจะไม่กลับ (NC)
1127 Words
“ฉัน…”
ยิปซีรู้สึกอายมาก เมื่อเขาพูดออกมาแบบนี้ แต่เธอแบบนั้นไม่เป็นนี่นา เธอก็แค่เด็กเลี้ยงของเขา ที่ไม่ควรมีปากมีเสียง ไม่เถียงไม่พูดมาก และคอยรองรับอารมณ์บนเตียงกับเขา เพราะถ้าวันไหนเขาเกิดไม่พอใจขึ้นมา แล้วไม่บริจาคเลือดให้น้องชายของเธอ จะทำยังไง
“จะพูดอะไร”
“ฉัน... จะพยายามค่ะ”
“พอเถอะ ถ้ามันยากขนาดนั้นก็ไม่ต้อง ฉันไม่ชอบคนเสแสร้ง”
“ไม่ใช่นะคะคุณเตมินทร์ ฉันจะพยายามค่ะ”
เธอเดินเข้ามาจับแขนเขาอย่างเอาใจ เธอไม่เคยมีแฟน ไม่เคยเอาใจและออดอ้อนผู้ชายมาก่อน แต่ตอนนี้คงต้องเริ่มฝึกแล้ว ยิปซียื่นหน้าเข้ามาใกล้เขาและจูบเบา ๆ ไปที่แก้ม ซึ่งทำให้เตมินทร์รู้สึกจักจี้จนวูบวาบไปทั่วท้อง นี่เธอจะยั่วเขาไปถึงเมื่อไหร่กันนะ
“พอได้แล้ว ถ้ายังทำแบบนี้ คืนนี้คงไม่ต้องไปไหนกันแล้ว”
“ขับรถดี ๆ นะคะ”
“อืม”
เตมินทร์พยายามก้าวขาเพื่อเดินออกจากห้อง เขารู้ว่าตอนนี้ ตัวเองติดเซ็กซ์ยัยเด็กเลี้ยงคนนี้มาก ถ้าจะบอกว่ามากแค่ไหน ก็ต้องบอกว่า เขาถึงกับไม่ควงดาราสาวสวย หรือนางแบบเข้าโรงแรมอีกเลย ตั้งแต่พายิปซีมาอยู่ที่นี่
“บอสครับ รถพร้อมแล้วครับ”
“อืมรู้แล้ว จริงสิพิพัตน์ จัดการเรื่องคลิปของยิปซีด้วย แล้วอย่าให้ฉันรู้อีกนะว่า มีคนแอบไปถ่ายอะไรแบบนี้มา ถ้ามีละก็ จัดการให้หมด”
“ครับผม จะจัดการลบทั้งหมดให้เรียบร้อยครับ”
“ไม่ใช่แค่ลบคลิป ฉันหมายถึง…. จัดการลากคอไอ้คนที่กล้าแอบถ่ายยิปซีมา ทำให้มันไม่กล้าแม้แต่จะมองเธออีก เข้าใจที่ฉันสั่งใช่ไหม”
“เข้าใจแล้วครับ”
“พิพัตน์” ลูกน้องและเป็นเหมือนผู้ช่วยของเขา จัดการทุกอย่างแทนเตมินทร์ ในเรื่องที่เขาไม่อยากทำ รวมถึงการกำจัดขยะรอบ ๆ ตัวเขาด้วย
“งานนี้เห็นว่าคุณซอลลี่มาเป็นพรีเซ็นเตอร์ด้วยนะครับ บอสจะ…”
“ไม่ต้อง ยกเลิกดีลทั้งหมดกับเธอไปซะ ฉันไม่ต้องการติดต่อเธออีก”
“ครับ แล้วคุณโมน่า กับคุณจินนี่ล่ะครับ”
“ถ้าไม่ได้ทำงานร่วมกัน ผู้หกญิงพวกนี้ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะคุย”
“ได้ครับ”
แต่เมื่อเขาเดินเข้าไปในงานเลี้ยง ก็ต้องพบเจอกับสาว ๆ เหล่านี้ ซึ่งเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องพูดคุย และบางคนเขาก็เคย “ใกล้ชิด” แบบถึงเนื้อถึงตัว ยากที่จะหลีกได้
“ให้ตายเถอะ งานน่าเบื่อฉิบหายเลย”
“บอสครับ คุณซอลลี่กำลังเดินมาครับ”
“แม่งเอ๊ย! ไม่อยากเจอก็ต้องเจอ หนีก็ไม่ทัน”
“คุณเตย์คะ วันนี้คุณมางานด้วยเหรอ ซอลลี่ไม่เห็นรู้เลย ทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะคะ”
สาวสวยในชุดราตรีสั้นสีม่วงเข้ม เดินมาฝากรอยลิปสติกที่แก้มของเขาเบา ๆ กลิ่นน้ำหอมของเธอ ทำให้เตมินท์เกือบหลุดจามออกมา
“ซอลลี่ ผมมาแทนคุณพ่อน่ะ คุณก็มาด้วยเหรอ”
“แน่นอนสิคะ ซอลลี่ทำงานร่วมกับบริษัทนี้ เป็นพรีเซ็นเตอร์ให้พวกเขาครึ่งปีค่ะ ว่าแต่คุณเตย์มานานหรือยังคะ ไปดื่มกับซอลลี่ดีกว่า"
“ไม่ดีกว่าซอลลี่ พอดีผมนัดคนอื่นเอาไว้น่ะ อ้อมาพอดีเลยคุณสาธิตครับ ขอตัวก่อนนะ”
“อ้าวคุณเตมินท์ สวัสดีครับ เอ่อ…”
เตมินทร์รีบพุ่งเข้าไปทักทายสาธิตทันที โดยไม่ได้สนใจนางแบบสาว ที่กำลังอ้าปากและเดินตามเขา
“เตมินทร์คะ คือ…”
“คุณซอลลี่ครับ อย่าตามไปดีกว่า คุณก็รู้ว่าระหว่างที่คุยธุรกิจ บอสไม่ชอบให้ใครเข้าไปยุ่ง”
“มาช้าไปจนได้สินะ น่าโมโหชะมัด!”
เตมินท์อยู่คุยกับสาธิตเพียงไม่นาน ก็เดินแยกตัวออกมาทันที เมื่องานเปิดตัวจบลง เขาก็รีบเดินออกจากงานทันที
“บอสจะกลับบ้านเลยไหมครับ”
เตมินท์นั่งคิดอยู่พักหนึ่ง กลิ่นน้ำหอมฉุน ๆ ของซอลลี่และคนอื่น ๆ ที่เข้ามาทักทาย ยังติดตัวเขาจนอยากจะอาบน้ำและล้างออก สิ่งเดียวที่คิดถึงตอนนี้คือ หน้าของสาวน้อยที่ร้องครางชื่อเขา ทุกครั้งที่ถูกกดกระแทกบนเตียง
“กลับไปที่คอนโด ฉันอยากอาบน้ำ”
“ครับ”
พิพัตน์ขับรถออกไปทันที เตมินท์ทันเห็นซอลลี่ ที่เดินออกมาเพื่อจะพบเขา แต่รถของเขาวิ่งออกไปแล้ว
“ให้ตายเถอะ อุตส่าห์วิ่งมาขนาดนี้ยังไม่ทันอีก ช่างเถอะ”
เธอกลับเข้าไปในงานเลี้ยงแล้ว ในเมื่อพลาดจากเตมินท์ ก็ยังเหลืออีกหลายคนที่เป็นตัวเลือก เพราะในงานนี้ รวมนักธุรกิจ ไฮโซ และดาราชื่อดัง ที่สามารถช่วยผลักดันเธอได้
คอนโดหรู
“ทิ้งรถเอาไว้ให้ฉัน นายกลับไปก่อนได้เลย”
"ครับบอส"
พิพัตน์รับคำสั่ง และยื่นกุญแจรถหรูให้บอสหนุ่มของเขาทันที เมื่อทั้งคู่เดินออกจากรถ พิพัตน์ก็เดินไปขึ้นรถอีกคัน ซึ่งเป็นบอดี้การ์ดของเตมินท์ ที่จอดรออยู่ เขาเดินกลับขึ้นไปบนห้อง ซึ่งตอนนี้เงียบสนิท
“นอนแล้วเหรอ พึ่งจะสี่ทุ่มเองนะ”
เตมินทร์เดินเข้ามาเปิดไฟในห้อง และยกน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อดับกระหาย ในงานเขาดื่มแชมเปญไปหลายแก้ว ตอนนี้ยังมีกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิง และยังรอยลิปสติกของซอลลี่ ติดอยู่ที่แก้มและเสื้ออีก เขาถอดเสื้อสูทนอกออก และเดินเข้าไปในห้องนอน ก็พบกับเด็กเลี้ยงของตัวเอง นอนขดตัวหลับสนิทอยู่บนเตียง เธอสวมชุดนอนซาตินที่เขาซื้อให้ ไม่รู้ทำไมพอเห็นแบบนี้ เขาก็เริ่มรู้สึกหิวขึ้นมาอีกแล้ว
“ให้ตายเถอะ”
ขวดน้ำในมือ ถูกวางที่โต๊ะหัวเตียง ก่อนที่คนตัวโตจะค่อย ๆ มุดเข้ามาใต้ผ้าห่มของเธอ และเริ่มสูดกลิ่นหอมที่คุ้นเคย ยิปซีตกใจและรีบหันมาทันที
“คุณเตมินท์! ไหนบอกว่าไปงานเลี้ยง อื้อ…อ๊ะ เดี๋ยวค่ะ”
“อยู่เฉย ๆ เถอะน่า ทำไมนอนเร็วนักล่ะ”
“พรุ่งนี้ฉันมีเรียน เดี๋ยวก่อนค่ะ นี่มัน…”
“พึ่งจะสี่ทุ่มเอง ยังพอมีเวลาอีกนิดหน่อย แต่ถ้าเธอยังลีลาอยู่แบบนี้ คืนนี้คงไม่ได้นอนแล้ว”
- Writer
