หญิงสาวขมวดคิ้ว ขยับตัวออกห่างมารดาพลางตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“พี่ดิศเข้าใจอยู่แล้วค่ะ เพราะอันไปทำงานไม่ได้เถลไถล”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ อย่าลืมสิ ว่าเรามีครอบครัวแล้ว จะไปไหนมาไหนก็ควรจะบอกกล่าวกันเอาไว้ ไม่ใช่ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างไป” คราวนี้ท่านสอนพลางสบตาบุตรสาวตรงๆ ด้วยแววตาของคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนจนต้องหลบสายตาท่าน “มีอะไรกันหรือเปล่า หรือว่าขัดใจอะไรกัน”
อันธิตาเงยหน้ามองมารดาพลัน หวั่นว่าเรื่องเมื่อคืนจะรู้ถึงหู
“เอ่อ เปล่าค่ะ เราไม่ได้มีอะไรขัดใจกัน เดี๋ยวอันจะโทร.บอกพี่ดิศเลยค่ะ คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ” หญิงสาวประจบมารดา ขณะที่ฝ่ายนั้นยังคงจ้องบุตรสาวด้วยสายตาจับผิด แต่ครู่ต่อมาท่านจึงพยักหน้า ไม่เซ้าซี้ ทำให้คนใจเต้นแรงลอบผ่อนหายใจยาวเหยียด แม้ยังไม่คลายใจสักทีเดียว...
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปเถอะ รีบไม่ใช่เรอะ แต่อย่าลืมบอกกับพี่เขานะ เดี๋ยวเขากลับมาไม่เจอเมียแล้วจะอารมณ์เสีย เราน
