ผู้หญิงร้าย ผู้ชาวเลว

บทนำ “เบลล์ไปอยู่ในตู้ลูก อย่าออกมานะ ในนั้นปลอดภัยสำหรับลูก แล้วอย่าออกมานะ” เสียงเร่งของทัศวรรณ ผู้เป็นมารดา ทำให้เด็กหญิงรินธดา ในวับเจ็ดปีรีบวิ่งเข้าไปซ่อนตัวตามแม่บอก เด็กหญิงซุกตัวอยู่ในนั้น กอดตุ๊กตาไว้แน่น ก่อนทิ้งตุ๊กตา ยกมือขึ้นปิดหู เมื่อเสียงฝ่ามือบิดา ฟาดลงบนแก้มทัศวรรณแบบไม่ยั้ง คำพูดด่าทอ หยาบคายพรั่งพรูตามมา คู่กับเสียงกรีดร้องของคนถูกทำร้ายดังควบคู่ “คุณแม่ แม่จ๋า แม่...ฮือ...คุณพ่ออย่าทำคุณแม่...ฮือ” รินธดาไม่ต้องแอบดูก็รู้ว่า เหตุการณ์ด้านนอกเป็นอย่างไร สภาพใบหน้าและร่างกายมารดาบอบช้ำมากแค่ไหน ฟังจากเสียงทุบตี เสียงร้องเจ็บปวด เด็กหญิงคาดเดาได้ไม่ยาก “ถ้ามึงไม่ยอมเซ็นยกที่ดินผืนนั้นให้กู กูจะตบตีอีเบลล์ หรือมึงอยากลองดีกับกู กูจัดให้ตอนนี้ก็ได้นะ” วีรชัยเสียงเหี้ยม ตบหน้าทัศวรรณอีกครั้ง มองไปยังตู้เสื้อผ้า เพราะรู้ดีว่า ในตู้ใบนั้นไม่ได้มีแค่เสื้อผ้า ยังมีอีกคนซ่อนตัวอยู่ เขาก้าวเท้าไปยังตู้ใบนั้น สายตามาดร้าย “อย่า...อย่าทำเบลล์ อย่าทำลูก” แม้ร่างกายสะบักสะบอม เลือดกบปาก แก้มบวมช้ำ ข้อเลือดเป็นจุดๆ ทว่าความเป็นแม่ที่มีอยู่มากมาย คลานไปเกาะข้อเท้าสามี “อย่าทำลูก ฉันยอมแล้ว ฉัน...ฉันจะเซ็นให้” ทำร้ายนางมากแค่ไหนทนได้ แต่สิ่งที่ทนไม่ได้คือ เห็นลูกสาวเพียงคนเดียวถูกทำร้ายร่างกาย วีรชัยสามีแสนชั่วกระตุกยิ้ม พอใจกับคำตอบ หันมาทางภรรยาหลวง ยังไม่เอ่ยคำใด ใช้เท้าเตะไปตรงท้องของทัศวรรณหนึ่งครั้งแรงๆ นางจุกจนร้องไม่ออก “มึงยอมกูแต่แรกก็สิ้นเรื่อง จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว” เขาเสียงเหี้ยม จิกเส้นผมกลางหัวทัศวรรณ น้ำเสียงสีหน้าของคนเป็นสามี ไม่มีความเห็นอกเห็นใจ สงสาร หรือคิดว่า เรื่องที่ตนทำคือเรื่องผิด ไม่สมควรทำ “งั้นมึงก็รีบเซ็นซะ” วีรชัยผลักหัวทัศวรรณจนแหงนหงาย เดินไปหยิบกระดาษที่เตรียมไว้ มาวางใกล้ภรรยา โยนปากกาใส่ตัวทัศวรรณ “มึงรีบเซ็น ก่อนที่กูจะไปลากตัวอีเบลล์มาตบ ให้อยู่สภาพเดียวกับมึง” มืออันสั่นเทาหยิบปากกา จรดปลายปากกาเซ็นชื่อกำกับในช่องที่สามีบอก แม้เสียดายที่ดินผืนใหญ่ผืนนี้มาก เพราะมันคือมรดกตกทอดนับแต่รุ่นทวด เป็นสมบัติที่คนเป็นตารักมากที่สุด สมบัติที่นางตั้งใจมอบให้ลูกสาวเพียงคนเดียว ทว่าทัศวรรณต้องยอมปล่อยมันไป เพื่อความปลอดภัยของรินธดา แก้วตาดวงใจ เมื่อวีรชัยได้สิ่งที่ต้องการ แทนที่เขาจะเดินออกไปจากห้อง เขากลับใช้ฝ่าเท้ากระแทกไปยังประตูเสื้อผ้าเต็มฝ่าเท้า ด้วยแรงทั้งหมดที่มี จนมันกระเด้งเปิด ภาพใบหน้าลูกสาวคนโตอาบน้ำตา มองเขาด้วยความตื่นตระหนก หวาดกลัว ไม่ได้ทำให้สำนึกของความเป็นพ่อผุดขึ้นมาในใจ กลับกระตุกยิ้ม ใช้ฝ่าเท้าดันประตูบานนั้นให้ปิด เสียงดังสนั่น “กรี๊ด!” ใต้ความตกใจ มีความกลัวมากกว่า รินธดาในวัยเจ็ดปี กรีดร้องดังลั่น ร้องไห้โฮ ทัศวรรณเห็นการกระทำของสามีแสนใจร้าย นางปล่อยน้ำตารินไหล คลานไปยังตู้เสื้อผ้า เปิดมันออก “เบลล์ ลูกแม่” เสียงนางแผ่วเบา เสมือนคนอ่อนล้า อ่อนแรง “เบลล์” “คุณแม่” รินธดาถลาไปหามารดาที่ฟุบหน้าหมดสติ เธอเขย่าตัวเรียกคนเป็นแม่หลายต่อหลายครั้ง มองเลือดเปรอะเปื้อนใบหน้ามารดาก็ยิ่งร้องไห้อย่างเสียขวัญ เด็กหญิงทำอะไรไม่ถูก ไม่มีสตินึกคิดมากพอว่าทำอย่างไร รับรู้ถึงความไม่ปลอดภัยของตนเองและคนเป็นแม่ รวมถึงคำพูดบ่อยครั้งที่ว่า ไปอยู่ในตู้ลูก ในนั้นปลอดภัยสำหรับลูก รินธดาใช้แรงเท่าที่มี ลากตัวทัศนวรรณ สตรีรูปร่างเล็กเข้าไปในตู้เสื้อผ้า ตั้งใจพานางเข้าไปหลบซ่อนในตู้ด้วยกัน เพราะคิดว่า ในนี้ปลอดภัยจากวีรชัย ด้วยความเป็นเด็ก แรงน้อย เธอไม่อาจลากมารดาเข้าไปในตู้ได้ เด็กหญิงจึงนอนกอดมารดา มือลูบหน้า เช็ดเลือดตรงมุมปาก เป่ารอยช้ำบนใบหน้านาง หวังว่าจะให้มารดาหายจากความเจ็บปวด ทำไปร้องไห้ไป เรียกมารดาไป และผล่อยหลับข้างคนเป็นแม่ หลับทั้งน้ำตาและเสียงสะอื้น