ZİŞAN ADAR;
Misafirler öğleden sonra ağır ağır kalktılar. Avludan çekilen seslerle evin içi birden sessizliğe büründü. Gidenlerin ardından kapı kapanınca, sanki gün boyu içimde biriken gerginlik de kapının arkasında kaldı. Ama o sessizlikte, yeni bir ağırlık çöktü omuzlarıma.
Fidan Hanım avluda sedirlere oturmuş, sessizce etrafı izliyordu. Elindeki tespihi yavaşça çekip bırakıyordu, her boncuk sesi avluda yankı buluyordu. Ben de kahve fincanlarını mutfağa taşırken, “Zişan, bize bir kahve yap kızım,” dedi.
Sesi yumuşaktı ama içinde sorgulayıcı bir tını vardı; sanki birazdan konuşacaklarının bir bahanesiydi o kahve. Çünkü zaten misafirler gitmeden kahve içilmişti.
“Elbette anne,” dedim hemen. “Nasıl olsun?”
“Orta,” dedi kısa bir şekilde.
Mutfağa geçip Ocağa cezveyi koyarken bakırın
