มนต์ยั่วรัก ดวงใจอินทรี

มนต์ยั่วรัก ♡ 1 แม่มดน้อย vs. พญาอินทรี

​

?ณ ทะเลอันดามัน

พายุร้ายพัดโหมกระหน่ำ สายฟ้าฟาดสว่างจ้ากลางท้องทะเลมืดมิด หยาดฝนเทลงมาจากฟากฟ้า น้ำทะเลโหมกระแทกโขดหิน เสียงคำรามกึกก้องไปทั้งผืนน้ำสีมืดดำปั่นป่วน

ค่ำคืนที่มีแต่ความหนาวเหน็บเปียกชื้น มีบางสิ่งก่อกำเนิดขึ้นในบ้านชาวเลห่างไกลผู้คน...

เสียงโมบายหน้าบ้านดังกรุ้งกริ้งตามแรงลม ต้นสนเอนลู่ ดอกหญ้าเปียกชุ่ม

เอเชีย เวชฌ์ศิตา ยกมือที่สวมกำไลและเชือกถักขึ้น ริมฝีปากขมุบขมิบฟังไม่ได้ศัพท์พึมพำเหมือนท่องอะไรบางอย่าง ดีดนิ้วดังเป๊าะ หยีตาหนึ่งข้างขึ้นมองผลงาน

​

เอเชีย เวชฌ์ศิตา(แม่มดน้อย)

"คิก..คิก.."

ยกมือขึ้นอุดปากกลั้นเสียงหัวเราะ เข็มนาฬิกาติดผนังหมุนติ้วๆเหมือนลูกข่าง ก่อนจะสั่นอย่างรุนแรงเด้งดึ๋งดีดตัวออกมากองรวมกัน

"โอ๊ะ!"

ดวงตากลมโตเบิ่งโพลง มองพื้นไม้ในห้องที่เริ่มขยับขึ้นลง ฝาผนังดังครึกๆเหมือนจะถล่ม ฝุ่นฟุ้งกระจาย เตียงนอนค่อยๆลอยขึ้นสูง

เอเชียหน้าตื่น คว้าที่นอนเอาไว้เพื่อทรงกาย หลับตาปี๋ ท่องอีกรอบ

"จงหยุด!"

ดีดนิ้วดังเป๊าะ หรี่ตามอง ทุกอย่างหยุดนิ่งกลางอากาศ แม้แต่ละอองฝุ่นสีขาวยังลอยคว้างไม่มีที่ลง

..ครึกๆ..

...โครมมม...

สั่นสะเทือนไปทั้งบ้าน บ้านไม้สองชั้นเกือบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เตียงกระแทกลงกับพื้น ผนังกับพื้นไม้เบียดตัวดังเอี๊ยดอ๊าดกลับที่เดิม ทิ้งไว้เพียงฝุ่นที่ฟุ้งเข้าปากเข้าจมูก

"..ฮัดชิ้ว.."

"แค่ก..แค่กๆ.."

...ปึงงง...

ประตูห้องถูกกระแทกเปิด ฝุ่นปลิวว่อน

"แผ่นดินไหวหรือดินถล่มก็ไม่รู้! เอเชียเป็นอะไรรึเปล่า?"

เสียงลุงดังกึกก้องยิ่งกว่าเสียงฟ้าผ่า

"แค่กๆ.. ไม่เป็นจ๊ะ"

ยิ้มแหยๆ

"รีบออกไปนอกบ้านดีกว่า เดี๋ยวบ้านถล่ม!"

หันซ้ายหันขวาเลิ่กลั่ก ไม่มั่นใจว่าทำไมห้องของหลานสาวถึงมีฝุ่นฟุ้งเต็มห้อง

ใต้ต้นมะขามอายุมากกว่าสิบปี เอเชียทิ้งตัวนั่งบนชิงช้าตัวโปรด โยกขากวัดแกว่งไปมา ขบปากครุ่นคิด

"เมี๊ยวว"

"องุ่นหายไปไหนมา?"

เงยหน้าขึ้นมองเจ้าแมวตัวอ้วนขนสีขาว

"....."

เหร่ตามอง ยกอุ้งเท้าลายจุดสีดำขึ้นเลีย

"เอเชียตั้งใจจะหยุดเข็มนาฬิกา ไหงเป็นงี้ไม่รู้"

ทำหน้ามู่ทู่ เข็มนาฬิกาที่เดินตรงดิ่งเหมือนทหาร ขยับแบบแข็งทื่อไปทีละวินาทีคือสิ่งที่เอเชียไม่ชอบ เวลาเป็นเงื่อนไขที่ไม่อาจหักล้าง ไม่อาจทำให้คลาดเคลื่อน และไม่อาจเพิกเฉยแม้ในยามที่อยากจะนอนตื่นสายอีกสักชั่วโมง

สาวน้อยผุดยิ้มซุกซน เวทมนต์มาจากไหน เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่มีใครบอกได้แม้แต่ตัวเอง..

"เมี๊ยวว"

"รู้น่า ไม่ทำอีกแล้ว"

ทำหน้าตูม ย่นจมูกมอมแมมใส่เจ้าองุ่นแมวขี้บ่น ตั้งแต่เอเชียจำความได้ เจ้าแมวตัวอ้วนขนขาวปุกปุยเหมือนลูกหมาผสมกระรอกก็อยู่ข้างกายมาโดยตลอด

เอเชียไม่เคยถามอายุขององุ่น รู้แค่ว่ามันเป็นจอมขี้เกียจ ชอบหายทุกครั้งที่เอเชียร่ายมนต์ จะว่าองุ่นเสียทีเดียวก็ไม่ได้ เพราะคาถาของเอเชียบางวันก็ขึ้นสนิม บางวันก็ผิดเพี้ยน บางวันก็หดหายแล้วแต่โอกาส..

-------------☆《♡♡》☆---------------

(กรุงเทพ_สองปีต่อมา)

?ณ บ้านเจ้าสัวอินทรี

เวลา 07.00 น. พอดีเป๊ะ

อินทรี รัชตะพิริยะ เจ้าสัวอายุน้อยที่สุดในประเทศไทยก้าวเข้ามาในห้องอาหาร

เส้นผมสักเส้นไม่มีกระดิก เสื้อเชิ้ตสีขาวกับสูทสีน้ำเงินเข้มเรียบเนี๊ยบไร้รอยยับย่น แม้แต่ขนเส้นเล็กเหมือนขนแมวก็ไม่มีให้รำคาญตา ใบหน้าคมเข้ม ผิวคล้ำสมชายชาตรี ร่างสูงใหญ่กำยำไร้ไขมันส่วนเกิน ส่วนสูง184เกินกว่ามาตรฐานชายไทยไปมากโข

บนโต๊ะอาหารถูกวางในตำแหน่งเดิมห้ามเคลื่อนย้าย องศาต้องได้ ความเป๊ะเนี๊ยบไม่มีใครเกิน อินทรีไม่ชอบอะไรที่ไม่เป็นระเบียบแบบแผน คาดเดาไม่ได้ เพราะเวลาทุกวินาทีของอินทรีมีค่า ไม่มีเวลาให้กับเรื่องไร้สาระ ชีวิตชายโสดผ่านอะไรมามากจนกลายเป็นเคร่งเครียด ซีเรียสแม้แต่กับเรื่องเล็กๆน้อยๆ

พี่ชายใหญ่ของครอบครัวแบกรับภาระหนักอึ้งตั้งแต่อายุยังน้อย

น้องชายต่างแม่ เรย์ ไปคุมงานอยู่แถบภาคเหนือ

ส่วน เมษา น้องสาวคนเล็ก สุดรักสุดหวงของอินทรีแต่งงานไปกับเจ้าของบ่อน้ำมัน ธันเดอร์ ไคลเบอร์ตัน

ตั้งแต่เมษากับเรย์ไม่อยู่ อินทรีก็เริ่มใช้ชีวิตอยู่กับความเงียบเหงา ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีรอยยิ้ม มีแต่งานและงาน

ความเงียบน่าเบื่อกำลังกัดกินหัวใจให้ตายด้าน ชีวิตซ้ำซากจำเจทำให้อินทรีกลายเป็นคนพูดน้อยเคร่งขรึม เข้าถึงยากมากขึ้นทุกวัน..

-------------☆《♡♡》☆---------------

​