ปริญไม่ค่อยโทรให้เธอขึ้นไปหาเขาบนห้องแล้ว...แต่เขาลงมาหาเธอเอง บุญรักษาจะได้ไม่ต้องตื่นตีสี่ตีห้าลงมาจากห้องเขา เพราะสำหรับปริญการตื่นตีสี่ครึ่งแล้วย่องออกจากห้องเธอไม่ใช่เรื่องลำบากเลย
คุณโปรด : ฉันจะลงไปหาที่ห้องนะ
เขามักจะทักมาบอกก่อนเสมอ ให้เธอเตรียมเปิดประตูให้ หนึ่งเดือนแล้วที่เขาทำแบบนี้ บุญรักษาก็เริ่มกังวลเพราะนับวันก็ยิ่งมาบ่อยขึ้น
คุณโปรด : เปิดประตูได้
แต่พอเขาสั่งมาอีกครั้งก็รีบไปเปิดประตูให้ ไม่อย่างนั้นปริญจะได้ยืนอยู่หน้าห้องและเคาะประตูจนอาจมีคนเดินมาดูก็ได้ เขาเคยขู่เธอแบบนั้น บุญรักษาไม่รู้หรอกว่าเขากล้าทำจริงไหม แต่ก็ไม่กล้าเสี่ยงกับคนแบบปริญ
หน้างอๆ ของคนที่เปิดประตูให้ทำให้ปริญเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย...ทำไมหน้างอแบบนั้น อย่าบอกนะว่าเบื่อเขาแล้ว พอคิดเป็นตุเป็นตะได้แบบนั้นก็มีอารมณ์หน่อยๆ
“ทำไมทำหน้าเหมือนเบื่อฉันแบบนั้นล่ะบุญษา”
“บุญษาไม่ได้เบื่อ” เห็นสีหน้
