EP.2
1299 Words
เช้าวันต่อมา
ภาคินที่วันนี้แวะมาที่ร้านก๋วยเตี๋ยวหน้าโรงเรียนของน้ำฟ้า เพื่อขอให้ได้เจอหน้าสาวน้อยสักครั้งก่อนไปเรียน ซึ่งภาคินก็ได้นั่งรออยู่สักพักหนึ่ง เด็กสาวก็เดินลงจากรถกำลังจะเดินเข้าไปในโรงเรียน
ในขณะที่สาวน้อยหน้าสวยอย่างน้ำฟ้ากำลังเดินเข้าโรงเรียนอยู่นั่น เสียงโทรศัพท์จากคุณแม่คนสวยของเธอก็ได้โทรเข้ามา ซึ่งเธอก็คิดว่าคุณแม่คนสวยต้องโทรมาอวยพรวันเกิดของเธอแน่ๆ เพราะคุณแม่รีบไปดูงานที่ร้านอาหารตั้งแต่เช้า เราสองคนแม่ลูกจึงไม่ได้เจอหน้ากัน ซึ่งวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ เธอได้เห็นหน้าแค่คุณพ่อสุดหล่อของเธอเท่านั้นที่พึ่งขับรถมาส่งเธอหน้าโรงเรียน
ครืด... ครืด... เสียงโทรเข้าจาก.. แม่หยาดฟ้า
"ฮัลโหลค่ะคุณแม่คนสวย"
(ปากหวานจังนะคนสวยของแม่)
"แล้วคุณแม่โทรมามีอะไรรึป่าวคะ"
(แม่จะโทรมาอวยพรวันเกิดลูกสาวของแม่น่ะจ้ะ แม่ขอให้ลูกสมหวังในทุกๆเรื่อง สุขภาพแข็งแรง แคล้วคลาดปลอดภัยจากอันตรายใดๆทั้งปวงนะลูกนะ เอ้อ!.. แม่เกือบลืมบอกลูกเลย แม่สั่งขนมไว้ให้ลูกไปแจกเพื่อนๆน้องๆในโรงเรียนด้วยนะจ้ะ ร้านก๋วยเตี๋ยวหน้าโรงเรียนลูกเลยจ้ะ แม่ให้คนเอาไปส่งให้แล้ว อย่าลืมแวะไปเอานะลูกนะ ป้าเค้ารอหนูไปรับของอยู่นะจ้ะ)
"ค่ะคุณแม่ ขอบคุณสำหรับคำอวยพรและขนมนะคะ หนูจะเอาไปแจกเพื่อนๆน้องๆในโรงเรียนให้ทั่วเลยค่ะ"
(จ้าลูกรัก)
"งั้นแค่นี้ก่อนนะคะคุณแม่ เดี๋ยวหนูรีบไปรับขนมไปแจกเพื่อนๆก่อนค่ะ"
(จ้าลูก) หลังจากนั่นคุณหญิงหยาดฟ้าก็ตัดสายจากลูกสาวคนสวยของเธอไป น้ำฟ้าจึงหันหลังกลับไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวหน้าโรงเรียนทันทีเพื่อไปรับขนมตามที่คุณแม่บอก
"สวัสดีค่ะคุณป้า หนูมารับขนมที่คุณแม่ฝากไว้ให้หนูค่ะ" น้ำฟ้าที่เห็นคุณป้าเจ้าของร้านยืนอยู่ไม่ไกล จึงรีบเดินไปสอบถามทันที รีบรับจะได้รีบเข้าไปในโรงเรียน เดี๋ยวสาย!
"อ๋อ ขนมคุณหยาดฟ้าใช่ไหมลูก นี่จ้ะ ทั้งหมดนี่เลย" คุณป้าเจ้าของร้านชี้นิ้วไปที่ถุงขนมที่ใส่ถุงไว้ให้แล้วประมาณ 5-6 ถุง แต่ถุงมันใหญ่มากอ่ะ จะถือไปยังไงหมด เพื่อนเธอก็เข้าไปในโรงเรียนกันหมดแล้วด้วยสิ
"เอ่อ...ทั้งหมดนี่เลยหรอค่ะคุณป้า คุณป้าพอมีคนช่วยหิ้วไปส่งหนูหน่อยได้ไหมคะ ถ้าให้หนูหิ้วไปหมดนี่คงไปไม่ไหวแน่ๆ" น้ำฟ้ามองคุณป้าอย่างขอความช่วยเหลือ
"ไม่มีหรอกจ้ะลูก ป้าอยู่ร้านคนเดียวตอนนี้ ลูกจ้างป้าวันนี้ก็ยังไม่มาเลย" คุณป้าปฏิเสธยิ้มๆ เธอก็อยากช่วยอยู่หรอกนะ แต่มันไม่สะดวกจริงๆ
"ให้พี่ช่วยหิ้วไปส่งไหมครับ" ภาคินที่นั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่ไม่ไกล เขาได้ยินบทสนทนาทั้งหมดก็พอเข้าใจว่าน้องต้องการความช่วยเหลือแน่ๆ เขาจึงเดินไปใกล้ๆน้องเพื่อยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเธอ และใช้โอกาสนี้ทำความรู้จักกับเธอซะเลย
"อ่ะ.. เอ่อ มันจะดีหรอคะ หนูเกรงใจพี่จัง" ฉันที่หันมาเห็นพี่ผู้ชายคนหนึ่งที่โครตหล่อ หน้าตาโครตดีอย่างกับดาราเกาหลีแหน่ะ จนทำให้ฉันเกือบหาเสียงตัวเองไม่เจอกันเลยทีเดียว ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้หล่ออย่างกับเทพบุตร
"ดีครับ น้องไม่ต้องเกรงใจพี่หรอก ถ้าไม่ให้พี่ช่วยถือไปส่ง น้องจะเอาไปยังไงหมด ตัวก็เล็กแค่เนี้ย" น้องตัวเล็กแค่นี้เต็มที่ก็ได้แค่ 3 ถุงแค่นั้นแหละ
"งั้นก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะที่พี่ยื่นมือมาช่วยหนู ไม่งั้นหนูก็ไม่รู้จะเอาไปยังไงหมดจริงๆ" เธอเอ่ยขอบคุณพี่เขายิ้มๆ
"ไม่เป็นไรครับ น้องรีบเดินนำพี่ไปเถอะ เดี๋ยวเข้าโรงเรียนสายนะ"
"ได้ค่ะ" ฉันจึงเดินนำพี่เขามาที่ทางเข้าโรงเรียนทันที พร้อมขออนุญาตกับพี่ ร.ป.ภ.ให้พี่เขาเข้าไปข้างใน โดยใช้บัตรนักเรียนของฉันแลกไว้ที่ป้อมยาม พอเข้ามาในโรงเรียนได้แล้วฉันก็มองหาเพื่อนๆของฉันว่านั่งกันอยู่ตรงไหนจะได้เอาขนมไปวางไว้ที่โต๊ะ พอฉันมองหาเพื่อนตัวเองจนเจอก็รีบเดินนำพี่เขาเอาของมาวางไว้ที่โต๊ะทันที ทั้งเพื่อนทั้งน้องๆในโรงเรียน ต่างมองพี่เขาตาเป็นประกาย ก็อย่างว่าแหละก็เขาหล่อลากไส้ขนาดนี้
"นี่ยัยฟ้า แกไปลากผู้ชายหล่อๆแบบนี้มาจากไหนย่ะ บอกฉันทีสิ ฉันจะไปหามาบ้าง" เค้กที่เป็นเพื่อนสนิทของน้ำฟ้าเอ่ยกระซิบถามขึ้นพร้อมมองไปที่พี่เขาตาเป็นประกาย
"ร้านก๋วยเตี๋ยวหน้าโรงเรียนเรานี่แหละ พอดีแม่กูสั่งขนมมาให้กูแจกเพื่อนๆน้องๆอ่ะ แล้วมันเยอะ พี่เขาเลยอาสาช่วยถือมาส่งให้"
"แค่นั้นหรอสาว ไม่มีอะไรในก่อไผ่ใช่ไหมจ้ะ กูดูจากสายตาที่พี่เค้ามองมาที่มึง กูว่าพี่เขาชอบมึงนะ" เจนที่เป็นเพื่อนสนิทอีกคนของน้ำฟ้าเอ่ยขึ้นมายิ้มๆ เจนมั่นใจว่าตัวเองมองไม่ผิดแน่นอน เซ้นต์ล้วนๆ
"ไม่หรอกมั้ง แกก็เว้อร์เกินไป งั้นฉันขอไปส่งพี่เขาที่หน้าโรงเรียนก่อนนะเดี๋ยวกลับมา" น้ำฟ้าไม่อยากให้เพื่อนๆของเธอพูดอะไรมาก เพราะเธอก็พอดูออกอยู่เหมือนกัน
"จ้าาา/จ้าาา" สองสาวตอบรับเพื่อนรักอย่างพร้อมเพรียง พร้อมโบกมือทักทายภาคินอย่างหยอกล้อ
"เอ่อ..พี่ค่ะ หนูขอบคุณพี่อีกครั้งนะคะที่ช่วยหนูถือของมาส่งถึงที่นี่ งั้นเดี๋ยวหนูรีบพาพี่ไปส่งหน้าป้อมยามนะคะ หนูจะได้ไปเอาบัตรนักเรียนของหนูด้วย"
"ครับ" ภาคินไม่พูดอะไรมาก เพราะเขาเห็นว่ามันยังไม่เหมาะสม เขาจึงพูดออกมาได้แค่นั้น ก่อนที่เราสองคนจะเดินคู่กันไปที่ป้อมยาม
"เอ่อ..หนูส่งพี่ได้แค่นี้นะคะ หนูต้องไปเข้าแถวในหอประชุมแล้ว งั้นหนูขอตัวนะคะ สวัสดีค่ะ" น้ำฟ้าที่มาส่งภาคินถึงหน้าประตูป้อมยามจึงรีบแลกบัตรคืน แล้วจะรีบเดินกลับเข้าไปข้างในทันที
"เดี๋ยวสิ น้องจะรีบไปไหนยังไม่แปดโมงเลยนะ พี่ขอถามชื่อกับเบอร์น้องหน่อยได้ไหมครับ เผื่อเราจะได้มีโอกาสเจอกันอีก" ภาคินที่เห็นน้องกำลังรีบเดินหนีตน จึงได้เรียกน้องไว้เพื่อทำความรู้จักกันก่อน
"เอ่อ..หนูชื่อ น้ำฟ้า ค่ะ แต่เบอร์โทรหนูยังไม่ให้นะคะ ถ้าเรามีโอกาสได้เจอกันอีกสักครั้งหนูถึงจะให้ค่ะ งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ" น้ำฟ้าพูดเสร็จก็รีบวิ่งหนีไปทันที ด้วยความเขินอาย ถึงแม้ในใจของเธอจะรู้สึกชอบภาคินแล้วก็เถอะ
"งั้นพี่ชื่อ ภาคิน นะครับ หวังว่าเราจะได้มีโอกาสเจอกันอีกครั้งนะครับ" ภาคินตะโกนแนะนำตัวตามหลังน้องไป เขาชื่อว่ายังไงน้องก็ต้องได้ยิน ก่อนจะยิ้มมุมปากด้วยความชอบใจ
"หึ! วิ่งเร็วชะมัด"
- Writer
