ครืด ครืด เสียงโทรเข้าจาก...คราม
"ฮัลโหล"
(มึงอยู่ไหนวะไอ้สัส ปล่อยให้พวกกูนั่งรอมึงอยู่ที่โรงอาหารวิศวะเนี่ย)
"แล้วใครบอกให้พวกมึงรอกูล่ะ แต่กูก็อยู่โรงอาหารนะ แต่โรงอาหารคณะบริหารว่ะ"
(โห! ไอ้เหี้ย ไปไหนก็ไม่บอกกูสักคำ)
"มึงใช่พ่อใช่แม่กูไหมล่ะ ไปไหนมาไหนกูถึงต้องบอกมึง"
(ไอ้สัส! ปากดีจังนะมึง แค่นี้)
"หึ!" หลังจากนั้นครามก็วางสายไป ภาคิณก็หันกลับมากินข้าวกับแฟนเด็กของเขาเหมือนเดิม
"ใครโทรมาหรอคะ เพื่อนพี่หรอ" คุยกันสนิทสนมขนาดนี้ คงเป็นเพื่อนๆของพี่เขาสินะ
"ครับ มันโทรมาถามน่ะว่าพี่อยู่ไหน พี่ก็ลืมบอกพวกมันเลย"
"อ้อค่ะ วันหลังชวนพวกพี่เขามากินข้าวกับเราก็ได้นะคะ จะได้ไม่เหงา" ดูแล้วพวกพี่เขาคงสนิทกันมากสินะถึงได้พูดมึงกูด้วยกันได้
"ครับ วันหลังพี่จะชวนพวกมันดูก็แล้วกันนะ" แต่พี่ว่าพวกมันคงไม่ปฎิเสธหรอก กลัวแต่มันจะรีบมาซะมากกว่า เรื่องเสือกเรื่องชาวบ้านเนี่ยสำหรับพวกมันเน
