ม่านหมอกหัวใจ

 ‘คิดถึงเธอจังแม่ชีน้อย  จากวันที่เธอเดินทางมาหาจนตอนนี้ ฉันได้ผ่าตัดแปลงเพศเป็นที่เรียบร้อย และฉันก็ยังศัลยกรรมหน้าหลายจุดเพื่อให้มีความเป็นผู้หญิง อยากจะวิดีโอคอลแต่กลัวว่าเธอจะรับกับหน้าของคนสวยไม่ได้ รอหายดีแล้วจะคอลหานะ ตอนนี้เขียนจดหมายหาไปก่อน โรแมนติกดีเป็นบ้า  อีกไม่นานฉันก็จะพร้อมที่จะกลับไป...ไว้เราเจอกันที่ประเทศไทยนะ     รักนะ เอมี่’ การุณอ่านข้อความในจดหมายด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้เธอเข้ามาอยู่ที่บ้านไร่การุณอย่างเต็มตัวหลังจากเรียนจบมาหลายปี เวลาที่ผ่านเลยจนตอนนี้ตัวเองอายุยี่สิบเก้า มีลูกชายที่น่ารักอายุสี่ขวบแล้ว อาวุธก็ยังเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดูแลบริษัทรับสร้างบ้านที่ดูจะไปได้สวย ทุกอย่างดูราบรื่นยกเว้นบารมีที่ไม่ยอมกลับมาประเทศไทยเสียที หากการุณและคนรักไม่เดินทางไปหาก็คงไม่ได้เห็นหน้ากันอย่างแน่นอน  “มีมี่เป็นยังไงบ้าง” อาวุธเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าหญิงสาวคนรักกำลังอ่านจดหมาย แต่หากว่าชายคนรักเข้ามาเพียงลำพังเธอก็คงอยากจะตอบ แต่อดิศรเข้ามาด้วยเธอจึงเลี่ยงที่จะพูดอะไรออกไปทั้งที่ไม่จำเป็น  “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แล้วนี่พี่ศรกับพี่ปอแก้วซื้ออะไรมาเยอะแยะคะ” การุณพาเปลี่ยนเรื่อง  “พี่ซื้อของมาขอบคุณเจ้าของสถานที่ที่จะให้พวกเราจัดงานแต่งงานไง” ปอแก้วพูดด้วยยิ้มสดใสพร้อมกับกอดแขนชายหนุ่มคนรัก หนึ่งสิ่งที่กำลังจะเปลี่ยนไปและการุณไม่ได้บอกเล่าให้เพื่อนที่อยู่ต่างแดนฟังคือ.. อดิศรกำลังจะแต่งงานในอีกสี่เดือนข้างหน้า งานจะถูกจัดที่บ้านไร่การุณ  หญิงสาวได้แต่ภาวนาว่าการกลับมาที่บารมีได้บอกไว้จะไม่ตรงกับช่วงเวลานั้น  “พวกเรายินดีมากค่ะ การุณขอเอาจดหมายเพื่อนไปเก็บก่อนนะคะ” อดิศรมองตามมือเรียวของการุณด้วยหัวใจสั่นไหว  คำที่บอกว่าจดหมายของเพื่อน  เป็นการบอกกับเขาว่านั่นคือใครบางคนที่หายไปจากชีวิตนานแล้วโดยไม่ติดต่อ ราวกับกระดาษแผ่นนั้นมันมีชีวิตที่เขาจะสามารถสื่อสารกับใครอีกคน แต่ก็ไม่ได้รับสิทธิ์ให้ได้พูดอะไร บารมีนอนบนเตียงคนไข้ที่ได้รับการดูแลจากแพทย์หลังจากศัลยกรรมตั้งแต่หัวจรดเท้าก็ว่าได้ เป็นการโมร่างกายครั้งใหญ่ด้วยความใจดีของป้าที่เอ็นดูในหลาน  เธอหลับตาพริ้มรอคอยความสวยประหนึ่งว่าตัวเองคือหญิงสาวอย่างเต็มภาคภูมิ เธอจะกลับไปพบกับทุกคนอีกครั้งโดยเป็นหญิงสาวที่ชื่อเอมี่ ไม่ใช่สาวประเภทสองที่ชื่อมีมี่อีกแล้ว แม้เธอจะไม่ได้เคยรับคำบอกเล่าจากเพื่อนว่าอดิศรเป็นอย่างไรบ้าง  แต่ทุกอย่างก็พอจะคาดเดาได้จากหลายช่องทางว่าตอนนี้ชีวิตรักของเขากำลังมีความสุขดี เฟซบุ๊กของปอแก้วยังมีการอัปเดตว่าจะมีงานแต่งในเร็ว ๆ นี้  คนที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมกับสายมากมายได้แต่ยิ้ม ถึงเธอจะไม่สามารถที่จะครอบครอง แต่ขอกลับไปเพื่อได้เห็นว่าเขายังเป็นชายที่รักของเธอก็ดีมากแล้ว บ้านไร่การุณที่ไม่ได้ย่างกรายเข้ามานานมากแล้ว มือเรียวถอดแว่นตาดำที่สวมใส่พร้อมกับมองไปในไร่ที่เต็มไปด้วยมวลหมู่ดอกไม้  ป้ายไม้อันเก่าถูกเปลี่ยนเป็นป้ายอันใหญ่เห็นเด่นกว่าบ้านไร่การุณ  ธรรมชาติที่แสนดีกับภาพความทรงจำที่เธอเคยอยู่ที่นี่ในช่วงเวลาหนึ่งทำให้ยิ้มออก ราวกับเธอได้รับการโอบกอดเช่นเดียวกับแม่และพ่อที่กอดเธอแน่นเมื่อได้พบหน้าลูกสาวคนใหม่ “พี่มาหาใครครับ!!” อานัทในช่วงเวลาปิดเทอมมาเที่ยวเล่นที่นี่ทุกปีจนคุ้นชิน แต่คนผู้มาใหม่คนนี้กลับไม่คุ้นเคยกับสายตาเขาสักนิด มีเพียงความสวยที่เด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดปีสัมผัสได้  บารมี หรือหญิงสาวคนใหม่ในชื่อ ‘เอมี่’ หันไปมองยังต้นเสียง เด็กหนุ่มตัวสูงเทียบเท่ากับตนเองที่ร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตรจ้องมอง  แววตาเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยความสุกสกาวเมื่อได้มองหญิงสาวที่สวยประหนึ่งนางไม้จำแลง  เอมี่พยายามพินิจมองและแน่ใจว่าไม่ใช่ลูกชายวัยสี่ขวบที่เพื่อนหญิงได้บอกเล่าแน่  “เอิ่ม...พี่มาหาการุณน่ะค่ะ เป็นเพื่อนเก่าสมัยเรียนประถม อยู่ไหมจ๊ะพ่อหนุ่มหน้ามน”  “เพื่อนเก่าพี่การุณ ผมก็ต้องรู้จักสิ...ผมเป็นน้องชายพี่การุณ พี่ชื่ออะไรครับ” คำถามที่ไม่ใช่ความอยากรู้เมื่อเด็กหนุ่มเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับหว่านสายตาเจ้าชู้ ไม่รู้ว่าได้จากใครมาแต่เอมี่มองแล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มจนอยากจะเข้าไปกอด  เด็กชายอานัทตัวเล็กที่เธอเคยวิ่งเล่นด้วยจำเธอไม่ได้เสียแล้ว  “น้องอานัทไม่รู้หรอกค่ะ ว่าพี่เป็นใคร แต่พี่รู้นะ...ว่าตอนเด็ก ๆ น้องอานัทชอบใส่กางเกงในสีแดงขาดตูด ฮุ ๆ” มือเรียวยกขึ้นทาบริมฝีปากหัวเราะชอบใจที่เด็กหนุ่มโชว์ความเจ้าชู้อยากจะจีบเธอ  เมื่อถูกพูดถึงเรื่องที่ขายหน้า เด็กหนุ่มที่เริ่มเข้าสู่วัยรุ่นทำตาขุ่นเคือง  “พี่เป็นใคร รู้เรื่องกางเกงในผมได้ไง”  “ไม่ได้รู้แค่กางเกงในนะ ยังรู้ด้วยว่า” เอมี่ชูนิ้วก้อยพร้อมกับส่งสายตาไปที่เป้าเด็กหนุ่ม จากวันนั้นที่มันเป็นนิ้วก้อย จนวันนี้ที่เขาโตเต็มตัว เอมี่รู้ดีว่ามันต้องเปลี่ยนไป แต่ก็อยากจะหยอกล้อให้หายคิดถึง คนถูกล้อรีบเอามือกุมเป้า คนตรงหน้าที่คิดว่าจะเป็นเป้าหมายที่แสนอ่อนหวานไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด ทั้งที่สาว ๆ ในไร่ต่างชื่นชอบในความหล่อของเขา หลายคนยังชมว่าเขามีร่างกายที่โตเกินเด็กหนุ่มทั่วไป  “ใครบอกว่าของผมเท่านั้น มันโตแล้วนะพี่ พี่พูดแบบนี้ผมเสียหายนะ” เด็กหนุ่มพูดอย่างขัดเขินพร้อมกับความรู้สึกคุ้นชินกับคนตรงหน้าราวกับรู้จักกันมาดี  “พูดแบบนี้ใครเขาจะไปเชื่อ ถ้ามันโตแล้วจริง ๆ ไหนพี่ขอดูหน่อยสิ...จะแค่ไหน  เอามาดูเส้!!” เอมี่ทำทียื่นมือไปที่เป้าก่อนที่เด็กหนุ่มจะดีดตัวไปด้านหลังด้วยความตกใจ “หนีไปไหนล่ะ ขอดูหน่อย ฮ่า ๆ ทำไมต้องเขินด้วย...ผลัดกันดูก็ได้นะ เอาไหม!!”  “พี่เป็นผู้หญิงแบบไหนเนี่ย น่ากลัวเป็นบ้าเลย พี่การุณมีเพื่อนแบบนี้ด้วยเหรอ”  “เสียงดังอะไรอานัท กรวีนอนอยู่นะ” เสียงใสของพี่สาวร้องตำหนิเมื่อเสียงพูดคุยดูจะดัง การุณหยุดเดินกับที่เมื่อสายตามองไปเห็นหญิงสาวอีกคนตรงหน้า  รอยยิ้มสดใสของคนที่อยู่ในชุดกระโปรงยาวลายดอกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางเล็กน้อยดูสวยเสียยิ่งกว่าดาราเกาหลี   ความดีใจทำให้การุณก้าวขาไม่ออกและพูดอะไรออกมาไม่ได้ เอมี่ที่ออกจะหัวเราะกับท่าทีนั้นจนต้องวิ่งเข้ามาหาและกอดคนตัวเล็กที่สูงระดับบ่าเอาไว้แน่น เธอกระซิบรักด้วยความคิดถึงกับคำพูดโคตรลับที่จะไม่พูดอีกต่อไปต่อหน้าคนอื่น  “คิดถึงจังเลยแม่ชีน้อย กะเทยสวยใช่ไหมล่ะจ๊ะ อย่าหลุดเรียกฉันว่ามีมี่นะ...ฉันตบนะ!!” การุณผลักเพื่อนที่กอดแน่นพร้อมกับเสียงกระซิบ เธอเอามือจับแก้ม จับแขน จับหน้า และกอดซ้ำ ๆ ด้วยความคิดถึง ดวงตาแดงก่ำเพราะมันพร้อมจะรินไหลด้วยความตื้นตัน  “ฮึก ๆ คิดถึงจังเลย.....เอมี่  สวยจัง สวยมาก ๆ เลย อย่างกับดาราเลยนะ  เอมี่ของการุณสวยที่สุดเลย”  “พี่การุณ เพื่อนพี่คนเนี้ยน่ากลัวมากเลย ผมเคยเจอเขาด้วยเหรอ เขาบอกว่าของผมเล็ก แล้วยังจะมาขอดูอีก” การุณหันไปหาเพื่อนพร้อมกับมองตาเขียว เธอตีมือเบา ๆ ลงที่ต้นแขนเป็นการทำโทษ มีเพียงรอยยิ้มขบขันและการยักไหล่ของเอมี่เท่านั้นที่ส่งกลับมา จะทำอย่างไรได้เมื่อเธอคิดถึงคนที่นี่จนอยากที่จะหยอกเย้าให้หายคิดถึง  ที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าที่แห่งหัวใจต้องการ  “อานัทจำเพื่อนพี่คนนี้ไม่ได้หรอก พาเพื่อนพี่ไปที่บ้านดอกกุหลาบหน่อย เดี๋ยวพี่ตามไป”  “ยุ่งเหรอ ฉันรอแถวนี้ก็ได้อานัทคงไม่อยากไปกับฉันหรอก กลัวว่าฉันจะแอบดูหนอนน้อยของเขาจนหมด” เอมี่ยิ้มระรื่นส่งแขนไปหาเด็กหนุ่มที่พยายามเดินหนีด้วยความกลั่นแกล้ง  “พอดีพี่ศรกับพี่ปอแก้วเข้ามาดูเรื่องสถานที่.......แต่งงานน่ะ” การุณพูดมันออกไปในที่สุด  คนฟังหน้าตาหม่นลงเล็กน้อยแต่ก็ยังยิ้มหวานส่งไปให้เด็กหนุ่ม ทำทีหยอกเย้าไม่สนใจสิ่งที่เพื่อนพูดทั้งที่มันชัดเจนในหัว “เราก็เลยอยากให้เอมี่ไปรอที่นั่น เดี๋ยวเราตามไป”  “เธอตามสบายเลยจ้ะ ฉันรู้ว่าบ้านกุหลาบอยู่ไหน  เดินไปเองได้ แต่รบกวนน้องอานัทผู้บึกบึนหิ้วกระเป๋านำไปหน่อยก็ดีค่ะ แขนพี่เล็กและบอบบางมาก ถ้าออกแรงยกจะกล้ามขึ้นไม่สวยแน่เลย”  “สวย..แต่น่ากลัว!!” อานัทคว้ามือมายกกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เอมี่พยายามจะแกล้งจับมือไว้แต่ก็ไม่ทัน หากย้อนไปเมื่อวัยเด็ก บารมีชอบแอบกอดและหอมเด็กชายเสมอ อีกทั้งยังลวนลามสารพัดตามแต่ใจคิด