ท่านประธานขี้อ้อน

บทที่ 3 เป็นลม

"นี่คือยาคุมฉุกเฉินใช่ไหม"

"ข้างบนไม่เขียนไว้เหรอ อ่านไม่ออกหรือไง" พี่สาวคนนั้นพูดอย่างไม่พอใจ

ดารินตรวจดูแล้ว เห็นคำว่า ‘ยาคุมฉุกเฉิน’ อยู่จริง ๆ จึงเอายาออกมา แล้วไปตักน้ำมาหนึ่งแก้วเพื่อกินยา

คราวนี้เธอค่อยสบายใจขึ้น แต่ท้องน้อยยังรู้สึกเจ็บหน่อย ๆ ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ อาการนี้ก็ยังไม่หาย น่าจะเพราะไม่ได้กินข้าวตามเวลา เลยทำให้กระเพาะอักเสบ พักสักหน่อยคงดีขึ้น

ระหว่างทางก็ซื้อซาลาเปาสองลูกมากินรองท้อง เมื่อดูยอดเงินในมือถือแล้ว ดารินก็รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย

ยังขาดอีกสองแสนห้าหมื่นบาท เธอถึงจะซื้อที่ฝังศพที่สุสานบนภูเขาอูลาคีรีได้ เพื่อให้แม่ได้พักผ่อนอย่างสงบ

สองแสนห้าหมื่นบาท ด้วยเงินเดือนของเธอในตอนนี้ คงต้องทำงานอีกสามปี

ถ้าได้ทิปบ้าง ปีเดียวก็คงพอ

ตั้งแต่เรียนจบมา เธอใช้เงินอย่างประหยัดมาก จนแม้แต่ในฝันก็ยังฝันถึงการประหยัดเงิน...แต่ถึงอย่างนั้น ถึงเธอจะทำงานสองที่ ก็ยังรู้สึกว่าได้เงินช้ามาก ช้าจนทำให้เธอรู้สึกว่า ชีวิตนี้จะหมดไปเสียแล้ว

หลังจากกินเสร็จ ดารินก็รีบไปทำงานที่ร้านกาแฟแห่งต่อไปที่ชื่อว่า ซันเดย์คาเฟ่

กว่าจะทำงานเสร็จ เปลี่ยนชุดทำงานแล้วก็รีบไปที่บลูไทเกอร์

ระยะทางระหว่างบลูไทเกอร์กับซันเดย์คาเฟ่ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่ง

ซันเดย์คาเฟ่เริ่มงานบ่ายโมง เลิกงานห้าโมงครึ่ง บลูไทเกอร์เริ่มงานหนึ่งทุ่ม เลิกงานตีสาม ระหว่างสองงานมีเวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่งพอดี พอให้เธอเปลี่ยนชุดแล้วไปทำงานที่ต่อไป

แต่ไม่มีเวลาทานข้าว

ดังนั้น เธอมักจะซื้อขนมหรือของกินเล่นข้างทางมากินรองท้องไปก่อน

วันนี้รถติดนิดหน่อย ทำให้ดารินเกือบจะมาสาย

"ทำไมมาช้าขนาดนี้"

เคลี่รีบดึงดารินที่เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วและแอบมองอยู่ที่ประตูเข้ามาข้างใน

"เมื่อกี้ผู้จัดการมาตรวจชื่อ ฉันนึกว่าเธอจะถูกจับได้แล้ว แต่พอเรียกชื่อไปครึ่งหนึ่ง ผู้จัดการก็พาเธอไปคุยที่ห้องข้าง ๆ ทำเอาฉันตกใจแทบตาย"

"ขอโทษ" ดารินพยายามปรับลมหายใจให้สงบ

"เธอเป็นอะไร ทำไมหน้าซีดขนาดนี้" เคลี่มองใบหน้าซีดของเธอ รีบไปเอาน้ำร้อนมาให้

"ไม่เป็นไร แค่ท้องไม่ค่อยสบาย อาจจะพักผ่อนไม่พอ" กระเพาะของเธอไม่ค่อยดี มักจะท้องเสียบ่อย ๆ อาจจะดีขึ้นเองในไม่ช้า

แต่วันนี้รู้สึกไม่ค่อยปกติ ปวดไม่เหมือนเดิม ปวดที่ท้องน้อยมากกว่า

เธอไม่มีเวลาคิดมาก ดื่มน้ำร้อนเสร็จก็กลับไปที่ทำงาน เริ่มดูอันดับการประเมินห้องรับรองของเมื่อวานและข้อควรระวังในการทำงาน

บลูไทเกอร์จะให้คะแนนการบริการห้องรับรองทุกวัน อันดับสามของเดือนจะได้รับโบนัส

น่าแปลกใจที่ครั้งนี้ดารินได้อันดับหนึ่ง

"เธอไม่เคยหลุดจากสามอันดับแรกเลยนะ กลัวว่าโบนัสจะหลุดมือไปหรือไง" เคลี่แซวอยู่ข้าง ๆ

ดารินยิ้ม "ใช่ ถ้าหลุดไป ฉันคงต้องหิวแน่ ๆ"

เคลี่กลอกตา "ล้อเล่นหรือไง เธอไม่มีเงินกินข้าวเหรอ"

รายได้ของดารินที่สโมสรไม่น่าจะน้อย เธอสวยและทำงานดีเยี่ยม แทบไม่เคยถูกลูกค้าร้องเรียน ลูกค้าที่เรื่องมากเธอก็รับมือได้ คนแบบนี้ ไม่น่าจะไม่มีเงินกินข้าวได้

ดารินยิ้มสดใส รอยยิ้มนี้สวยงามจับใจ "ไม่มี"

เคลี่อยากจะตีเธอ

เธอดึงเมาส์จากมือดาริน เปลี่ยนหน้าไปที่ระบบภายในของบลูไทเกอร์ ระบบภายในจะประกาศอันดับทิปของห้องรับรองเมื่อวานก่อนเริ่มงานทุกวัน

"ดูสิ ดูสิ เธอบอกว่าเธอไม่มีเงิน?"

เนื้อหาที่แสดงบนหน้า ห้อง 608 สามแสน อันดับหนึ่ง

ตามกฎของสโมสร ค่าทิปนี้ ดารินจะได้รับ ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ ส่วนที่เหลืออีกแปดสิบเปอร์เซ็นต์เป็นของสโมสร

นั่นหมายความว่า ค่าทิปที่เธอได้รับเมื่อคืนมีถึงหกหมื่น

"..." ดาริน

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้รับค่าทิปสูงขนาดนี้

บ้าจริง ๆ

สามแสนเต็ม ๆ สำหรับครอบครัวธรรมดา นี่อาจเป็นรายได้ที่ต้องพยายามทำงานสิบปี แต่พวกคุณชายพวกนี้แค่โบกมือเบา ๆ ก็ให้ไปโดยไม่กะพริบตา

ดารินรู้สึกว่า ความแตกต่างระหว่างคนรวยกับคนจน เป็นสิ่งที่ยากที่สุดในโลกที่จะข้ามผ่าน

แต่—

ทำไมถึงเป็นสามแสน?

เมื่อคืนคุณเหมันต์ให้สามแสน ตอนนี้ก็สามแสนอีก หรือว่าเป็นคุณเหมันต์ที่ใช้โอกาสนี้มาเยาะเย้ยเธอ?

ดารินเปิดไลน์อย่างเงียบ ๆ และเปิดหน้าต่างแชตกับคุณเหมันต์ เธอเพิ่งเห็นว่า เขาคืนเงินหนึ่งแสนที่เธอโอนไปให้กลับมา

ดารินกัดริมฝีปาก สูดหายใจลึก ๆ แล้วเปิดการโอนเงิน ใส่จำนวนเงินหนึ่งแสน ใส่รหัสผ่าน โอนเงินสำเร็จ

จากนั้นออกจากหน้าต่างแชต กดตั้งค่าข้อมูล ลบรายชื่อผู้ติดต่อ

สงบแล้ว

ยังไงก็ไม่ใช่คนในเส้นทางเดียวกัน เธอไม่ต้องการมีส่วนเกี่ยวข้องมากเกินไป

เธอเกิดในตรอกมืด เป็นลูกนอกสมรสที่ทุกคนดูถูก เป็นนกกระจอกที่ไม่โดดเด่นในทุ่งร้าง ดังนั้น เธอทำหน้าที่ของเธอเป็นนกกระจอกก็พอ

…………

คืนนี้ ดารินให้บริการในห้อง 611

ลูกค้าเป็นพวกเศรษฐีใหม่ที่ขุดถ่านหิน มีความต้องการมาก จู้จี้ ดารินอดทนต่อความไม่สบายในร่างกาย ค่อย ๆ รินเหล้า ชงชา และยิ้มให้

คนพวกนี้ไม่มีมารยาท ดื่มเหล้าแล้วก็เริ่มจับต้อง แต่ก็ไม่ถึงขั้นเกินเลย ดารินอดทนต่อความรู้สึกคลื่นไส้ในใจ จนถึงเวลาเลิกงาน

เมื่อออกจากห้อง ใบหน้าของเธอไม่มีสีเลือดเลย

ออกจากประตู อยู่ ๆ ก็เกิดอาการเวียนหัว ร่างกายล้มไปข้างหลังทันที มีมืออุ่น ๆ โอบไหล่เธอไว้ เธอล้มลงในอ้อมกว้าง ๆ ปลายจมูกได้กลิ่นหอมคุ้นเคย เธอพยายามลืมตา แต่กลับเห็นใบหน้าที่สงบลึก

เห...เหมันต์?

ไม่ใช่เหมันต์แล้วจะเป็นใคร ข้าง ๆ ยังมีคุณชายที่คุ้นหน้าหลายคน

ในชั่วพริบตานั้น ภาพตรงหน้าก็มืดลงอีกครั้ง

ครั้งนี้ เหมันต์โอบเอวเธอไว้ ดารินอดทนต่อความไม่สบายในท้อง พิงกำแพงยืนตรง ทำตัวเรียบร้อย ก้มหน้าต่ำ

"ขอโทษค่ะ ขอบคุณที่ช่วยค่ะ"

ตอนนี้ ผู้จัดการคริสออกมาจากห้องข้าง ๆ พอดี เธอเดินมาข้างดาริน ค่อย ๆ จับมือเธอไว้อย่างสุภาพและนอบน้อม พูดกับเหมันต์ว่า

"ขอโทษค่ะ พนักงานของเราอาจทำให้คุณเหมันต์ลำบากใจหรือเปล่าคะ?"

เหมันต์ตบไหล่ นั่นคือสิ่งที่ดารินเพิ่งสัมผัส เหมือนกับว่ามีอะไรไม่สะอาดติดอยู่

เขาหัวเราะเบา ๆ

"ไม่ถึงกับเป็นปัญหา แค่ถ้าพนักงานของคุณชอบล้มใส่คนแบบนี้ ครั้งหน้าผมคงไม่กล้ามาแล้ว"

พวกคุณชายทั้งหลายหัวเราะขบขัน

ใบหน้าของดารินยิ่งซีดลง

เธอกำลังจะพูด เคลี่เดินเข้ามาจากข้างหลังทันที

เธอขวางหน้าดาริน

"คุณเหมันต์ ท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน ดารินเธอไม่ได้ตั้งใจ วันนี้เธอไม่ค่อยสบาย อาจจะเป็นกระเพาะอาหารอักเสบ เลยเป็นลมค่ะ"

"ถ้าเธอทำให้แขกทุกท่านไม่พอใจ เคลี่จะขอโทษแทนเธอ จะให้ดื่มกี่แก้วก็ยอม แต่อย่าลำบากเธอเลย รบกวนทุกท่านด้วยนะคะ"