แค้นรักคุณ

บทที่ 2 : ผู้ชายที่ไม่รู้ชื่อ

แก้วที่ห้า... หก... เจ็ด...

ลลินไม่นับแล้ว

เธอรู้แค่ว่าของเหลวสีอำพันที่บาดคอในแก้วแรก ตอนนี้กลายเป็นเพียงน้ำเปล่ารสขม สติของเธอเริ่มลอยคว้างเหนือร่างกาย โลกทั้งใบกำลังแกว่งไกวไปตามจังหวะเบสที่อัดกระแทกพื้น

"ฮ่าๆๆ! สุดยอด! ผู้หญิงสมัยนี้มันต้องแบบนี้!" ชายหัวล้านคนนั้น ตบโต๊ะเสียงดังลั่น เขาโปรยธนบัตรสีเทาปึกหนึ่งลงบนถาดเหล้าที่ว่างเปล่า "เอ้า! นี่ของเธอ! สามเท่า! และนี่ ทิปพิเศษ!"

ลลินมองเงินกองนั้น เงินที่จะทำให้เธอหนีไปจากที่นี่ได้

ดวงตาของเธอพร่าเลือน เธอพยายามจะเอื้อมมือไปกวาดมันมา

แต่ชายคนนั้นกลับคว้าข้อมือเธอไว้!

"ใจเย็นสิคนสวย ดื่มเหล้าของเราแล้ว ก็ต้องมานั่งกับเราก่อน" เขากระชากเสียง แรงดึงนั้นทำให้ร่างที่โซซัดโซเซของลลินถลาไปข้างหน้า

"ไม่ค่ะ!" ลลินพยายามยื้อตัวกลับ "ข้อตกลงคือดื่มแทนเพื่อน งานของลินจบแล้ว"

"งานจบ?" ชายคนนั้นหัวเราะหึ "งานของเธอมันเพิ่งจะเริ่ม! ฉันจ่ายเงินแล้ว เธอก็ต้อง 'บริการ' ให้มันคุ้ม!"

"ปล่อยฉัน!"

"ปากดี!" ชายคนนั้นกระชากเธอเต็มแรง คราวนี้ลลินเสียหลัก ร่างทั้งร่างของเธอกำลังจะล้มลงไปในวงแขนของชายวัยคราวพ่อที่เหม็นกลิ่นเหล้าคลุ้ง เธอหลับตาแน่น รอรับความอัปยศแต่มันไม่เกิดขึ้น

ความเงียบ จู่ๆ เสียงเพลงที่เคยดังสนั่น เสียงหัวเราะที่น่ารังเกียจ มันกลับเงียบลง ลลินลืมตาขึ้น

โลกยังคงหมุน แต่มี "เงา" ขนาดใหญ่ มายืนบังระหว่างเธอกับชายหัวล้านคนนั้น

"ฉันคิดว่า เธอพูดชัดแล้วนะ"

เสียงนั้นมันไม่ใช่เสียงของชายหัวล้าน ไม่ใช่เสียงของพนักงานในร้าน มันเป็นเสียงทุ้ม ลึก และเย็น เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำสนิทที่พับแขนถึงข้อศอก เผยให้เห็นนาฬิกาเรือนแพงที่สะท้อนแสงไฟสลัว

"มึง… มึงเป็นใครวะ!" ชายหัวล้านตะคอก พยายามปัดป้องความกลัวด้วยความก้าวร้าว

"นี่มันโต๊ะกู!" ผู้ชายคนนั้น "ผู้ชายที่ไม่รู้ชื่อ" ไม่ได้หันมามองลลินด้วยซ้ำ

เขายืนนิ่ง หันข้างให้เธอ ทำให้ลลินเห็นเพียงสันกรามที่คมคายและแววตาที่จ้องมองชายหัวล้าน นิ่ง ราวกับมองสิ่งของที่ไร้ค่า

“ที่นี่ไม่ต้อนรับแกอีกต่อไป”

จากนั้น... เขาก็หันไปพูดกับบริกรที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ไกลๆ... ด้วยท่าทีที่ชัดเจนและทรงอำนาจ

"เรียกผู้จัดการมา... แล้วบอกเขาว่า 'โซนซี' ทำฉัน 'รำคาญ'" คำว่า "รำคาญ" คำเดียว... มันทรงพลังยิ่งกว่าการตะโกนด่าทอ

ชายหัวล้านหน้าซีดเผือด...

"เดี๋ยวก่อน... คุณ... คุณ"

"และเอา 'ขยะ' พวกนี้... ออกไปให้พ้นหน้าฉัน" เขาพูด... โดยไม่ละสายตาจากชายหัวล้าน

นั่นคือจุดแตกหัก

เจ๊มด ผู้จัดการร้าน วิ่งหน้าตาตื่นออกมาจากหลังร้านทันทีที่ได้ยินชื่อ "โซนซี"

"ท่านคะ! ท่าน! ขอประทานโทษค่ะ! มีอะไรให้ดิฉันรับใช้คะ!" เจ๊มดไม่ได้มองชายหัวล้านด้วยซ้ำ แต่กลับก้มหัวเกือบ 90 องศาให้กับ "ผู้ชายที่ไม่รู้ชื่อ" คนนั้น

"ผับของผม ต้อนรับลูกค้าระดับล่างแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร" เขาตอบเรียบๆ

"ค่ะ! ค่ะ!" เจ๊มดหันขวับไปทางชายหัวล้าน "เชิญค่ะคุณลูกค้า! เช็กบิลค่ะ! ทางร้านขอยกเลิกออเดอร์ทั้งหมด!"

"เจ๊! นี่มันหมายความว่าไง! ฉันเป็นลูกค้านะเว้ย!"

"แต่อีกท่าน... คือ หุ้นส่วนใหญ่ของที่นี่ค่ะ" เจ๊มดตอบเสียงลอดไรฟัน

โลกทั้งใบของลลินหยุดหมุน ชายหัวล้านและเพื่อนๆ ถูกการ์ดของร้านลากออกไปจากโต๊ะอย่างรวดเร็ว

เหลือเพียงลลิน ที่ยืนขาแข็ง สติกำลังจะดับวูบ กองเงินที่ยังอยู่บนโต๊ะและ "เขา" เขาหันกลับมา

คราวนี้ เขาหันมามองลลินเต็มๆ ตา ลลินพยายามเพ่งมอง แต่ภาพของเขาพร่าเลือนเหลือเกิน เธอเห็นเพียงดวงตาคมกริบที่จ้องลึกเข้ามาในวิญญาณของเธอ

"เธอ..." เขาเริ่มต้น "กล้ามาก"

ลลินกลืนน้ำลายที่ขมปาก "เงินนั่น เงินของฉัน" เธอพยายามจะก้าวไปหยิบเงิน แต่ร่างกายมันทรยศ

[ฟุ่บ!]

เหล้าทั้งเจ็ดแก้วพร้อมใจกันออกฤทธิ์ ร่างของลลินพับลงไปกองกับพื้น เหมือนหมาข้างถนน อย่างที่ข่าวฉาวของครอบครัวตราหน้าเธอไว้ สติของเธอกำลังจะดับลง ภาพสุดท้ายที่เธอเห็น คือรองเท้าหนังขัดมันราคาแพง ที่หยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

เขา... ย่อตัวลงมา

เธอมองไม่เห็นหน้าเขา เธอไม่รู้จักชื่อเขา

แต่เธอได้ยินเสียงกระซิบสุดท้ายของเขา ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดสนิท

"หรือแค่ 'โง่' มากกันแน่"