แค้นรักคุณ

บทที่ 4 : เช้าวันต่อมาที่เธออยากลืม

แสงที่สว่างจ้าเกินไป มันแทงทะลุเปลือกตาที่บวมเป่งของลลินเข้ามาอย่างไร้ความปรานี

ความเจ็บปวด

ไม่ใช่แค่ที่ศีรษะ ซึ่งมันหนักอึ้งและเต้นตุบๆ จนแทบระเบิด แต่เป็นความเจ็บปวดที่ "ทั่วทั้งร่าง"

มันคือความระบม ความปวดเมื่อย ราวกับเธอไปสู้รบกับใครมาทั้งคืน และเธอ "แพ้"

ลลินครางในลำคอ พยายามขยับตัว

และนั่นคือตอนที่เธอ "รู้"

นี่ไม่ใช่ห้องเช่าสี่เหลี่ยมแคบๆ ที่มีเพียงเตียงเหล็กแข็งๆ ของเธอ

พื้นผิวที่เธอนอนอยู่มัน "นุ่ม" นุ่มจนร่างของเธอจมลงไป ผ้าปูที่นอนที่สัมผัสผิวกาย มันลื่นและเย็น หอม

หอมกลิ่นเดียวกับ "เขา"

[พรึ่บ!]

ลลินลืมตาโพลง!

โลกทั้งใบหมุนคว้าง! ความเจ็บปวดที่ศีรษะแล่นจี๊ดขึ้นมาจนเธอต้องหลับตาปี๋

ภาพแรกที่เห็นคือ "ห้อง"

นี่ไม่ใช่ห้อง นี่มันคือ "โลก" อีกใบ

ห้องสวีทขนาดมหึมาที่ผนังด้านหนึ่งเป็นกระจกทั้งหมด เผยให้เห็นวิวกรุงเทพฯ ยามเช้าจากมุมสูงลิบ สูงจนน่ากลัว

เธออยู่ที่ไหน!

หัวใจของเธอร่วงหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม หญิงสาวผุดลุกขึ้นนั่งทันที และนั่นคือความผิดพลาด

ผ้าห่มนวมที่นุ่มลื่นราวกับปุยเมฆร่วงหล่นลงไปกองที่เอว

เผยให้เห็นร่างกายที่เปลือยเปล่า

และเต็มไปด้วย "ร่องรอย"

รอยจ้ำสีแดง... รอยขบกัดจางๆ... คือหลักฐานของ "ความผิดพลาด" ที่เธอจำได้เพียงเลือนราง...

...รอยจูบที่ดุดัน... ...สัมผัสที่ร้อนผ่าว... ...เสียงครางที่เธอไม่อยากยอมรับว่าเป็นของตัวเอง

"ไม่" เสียงของเธอแหบพร่า "ไม่จริง"

เธอทำอะไรลงไป!

เธอ... ลลิน... ผู้หญิงที่พยายามรักษา "ศักดิ์ศรี" ชิ้นสุดท้ายที่เหลืออยู่

ได้ทำลายมันลงด้วยมือของตัวเอง

เธอหันขวับไปมองข้างๆ เตียง

พบเพียงแต่ความว่างเปล่า

"ผู้ชายที่ไม่รู้ชื่อ" คนนั้น... เขาหายไปแล้ว

ราวกับว่าเขาไม่เคยมีตัวตนอยู่จริง

ลลินตะเกียกตะกายลงจากเตียง เท้าของเธอสัมผัสกับพรมขนสัตว์ที่หนานุ่ม ความหรูหราที่ทำให้เธอรู้สึก "สกปรก" จนทนไม่ไหว

ชุดเดรสสีดำของเธอ ชุดทำงานที่เธอเกลียด มันกองอยู่บนพื้นอย่างน่าสมเพช มีรอยขาดเล็กน้อยที่สาย

เหมือนซากของตัวตนเก่าที่ถูกทำลาย

เธอต้องหนี! เธอต้องออกไปจากที่นี่!

สายตาของเธอกวาดมองหากระเป๋าถือ

และเธอก็เห็นมัน

มันไม่ได้อยู่ที่พื้น

มันวางอยู่บนโต๊ะทำงานไม้เนื้อดีที่มุมห้อง

ลลินเดินเข้าไป ขาสั่นเทา...และเธอก็ "หยุดกึก"

สิ่งที่อยู่บนโต๊ะ... ทำให้เลือดทั้งตัวเธอเย็นเฉียบ

ไม่ใช่จดหมาย... ไม่ใช่ข้อความ

แต่คือ "เงิน"

กองแรก... คือธนบัตรสีเทาปึกนั้น... "เงินทิป" ที่เธอดื่มเหล้าเจ็ดแก้วแลกมา... กองเงินที่เธอสลบไปก่อนจะได้หยิบ

...มันวางอยู่ตรงนั้น... เรียบร้อยและข้างๆ กัน คือ เช็คเงินสด 100 ล้าน กระดาษบางๆ ที่ทำให้ใจเธอนั้น เต้นระส่ำ สิ่งนี้ที่เธอเพียรพยายาม สิ่งนี้ที่เธอต้องการ แต่ขณะเดียวกันความรู้สึกเกลียดตัวเองก็เหมือนจะกรีดร้องดังอยู่ภายในใจ เลขหนึ่งและศูนย์ที่ยาวเรียงกันแปดตัว ยาวพอที่จะทำให้เธอนำไปจ่ายค่าเทอมและอาจจะเหลือพอให้เธอหนีไปตั้งตัวที่อื่นกับคุณลุง ตามความตั้งใจของเธอ

ไม่มีโน้ต...

ไม่มีคำอธิบาย...

ไม่มีแม้แต่คำว่า "ขอบคุณ" หรือ "ขอโทษ"

...มีเพียง "เงิน"

นี่คือ... "ราคา" ของเธอ

ราคาของร่างกายเธอ... สำหรับค่ำคืนแห่ง "ความผิดพลาด" ที่เธอมอบให้เขา

"อ๊ากกกก!!!"

ลลินกรีดร้องออกมา... ไม่ใช่เสียงกรีดร้องที่ดังลั่น... แต่เป็นเสียงที่แหบแห้งและเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจากลำคอ...

น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นไว้... น้ำตาที่ไม่เคยไหลให้ใครเห็นตั้งแต่วันที่พ่อแม่ตาย

มันทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่...

นี่คือความอัปยศที่เจ็บปวดยิ่งกว่าการถูกนินทา... ยิ่งกว่าการล้มละลาย...

เขาไม่ได้แค่ "ช่วย" เธอจากชายหัวล้านคนนั้น... เขาไม่ได้แค่ "One-Night Stand" กับเธอ...

เขา "ซื้อ" เธอ โดยที่เธอไม่ยินยอม

เขาตราหน้าเธอว่าไม่ต่างจากผู้หญิงขายบริการ

ลลินจ้องมองเงินกองนั้น... มือของเธอกำแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ

เธออยากจะปามันทิ้ง... อยากจะจุดไฟเผามัน

แต่...

...ภาพของใบแจ้งหนี้ค่าเทอม... ...ภาพของสายตาดูถูกเหยียดหยามที่โรงเรียน ภาพของคุณลุงธนูที่พยายามหาเงินมาช่วยเธอจ่ายค่าเทอม

มันซ้อนทับเข้ามา

ความแค้น และ "ความจริง" มันตบหน้าเธอฉาดใหญ่

เธอ "ต้องการ" เงินก้อนนี้

เธอเกลียดมัน แต่เธอต้องการมัน

ลลินปาดน้ำตาทิ้งอย่างป่าเถื่อน แววตาของเธอเปลี่ยนไป ความอ่อนแอเมื่อครู่หายวับไป เหลือเพียงความเย็นชาและมุ่งมั่น

เธอเดินไปหยิบชุดเดรสที่ขาดรุ่งริ่งขึ้นมาสวม

เดินกลับมาที่โต๊ะ

และ "กวาด" เงินและเช็คนั้น ทุกบาททุกสตางค์ ลงในกระเป๋าถือของเธอ

เธอพึมพำกับความว่างเปล่า "คุณจะได้เห็น ว่าเงินก้อนนี้ จะสร้าง 'ปีศาจ' แบบไหนขึ้นมา"

เธอก้าวออกจากห้องสวีทนั้น ไม่แม้แต่จะเหลียวกลับมามอง

เช้าวันนั้น... "ลลิน" คนเก่าได้ตายไปแล้ว