✦ ตอนที่ 7 — “ไปหาพระ…เพื่อฟังคำที่ไม่มีใครคิดจะได้ยิน”

665 Words

หลังคืนนั้น—คืนที่น้ำเกือบโดนดึงไปอยู่กับทับทิม แพรวทั้งกลัว ทั้งช็อก ทั้งสงสัยว่ามันเป็นเรื่องอะไร จนไม่กล้าปล่อยให้น้ำอยู่คนเดียวแม้แต่วินาทีเดียว คืนนั้นทั้งสองนอนไม่หลับ พอรุ่งเช้า แพรวพาน้ำไปโรงพยาบาลทันที ⸻ 🌤️ ห้องตรวจ — หมอบอกในสิ่งที่ “ไม่คลายความสงสัยเลย” หมอตรวจร่างกายน้ำทุกอย่าง ความดัน ชีพจร สมองคลื่นไฟฟ้า แต่ทุกอย่างปกติ หมอถาม “มีความเครียดสะสมไหม นอนน้อยไหม?” น้ำส่ายหน้า เพราะเธอรู้ว่า…ไม่ใช่เรื่องนี้ แพรวพยายามอธิบาย แต่จะให้พูดอย่างไร? จะบอกว่ามี “ผู้หญิงในชุดแดงตามมาทุกคืนจนแทบตาย” มันก็พูดยาก สุดท้ายหมอบอกแค่ว่า “ลองพักผ่อนดี ๆ นะ อาจเป็นภาวะหวาดระแวงจากความฝันสะสม” แต่แพรวไม่เชื่อ เพื่อนของเธอ ไม่ใช่คนหวาดระแวง และสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน…มันไม่ใช่ “ความฝัน” หลังออกจากโรงพยาบาล แพรวหยุดนิ่งอยู่หน้าประตู ก่อนหันมาบอกน้ำด้วยความจริงจังที่สุด “เราไม่ไว้ใจอาการแบบนี้เลยน้ำ… เราต้องไปหาพระที่น้ำเคารพนั้นแล้วล่ะ เราต้องรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นจริง” น้ำตัวแข็ง เพราะเธอกลัวความจริง กลัวได้ยินคำที่ไม่อยากรู้ แต่ก็รู้ว่า…ถึงเวลาต้องเผชิญหน้าแล้ว ⸻ 🌕 วัดเก่า — สถานที่ที่ความจริงเริ่มเผยตัว ทั้งคู่เดินเข้าไปในวัดที่เงียบสงบ มีพระรูปหนึ่งนั่งอยู่ตรงอุโบสถ พระรูปนี้คือน้ำเคารพมากตั้งแต่เด็ก และท่านก็มองน้ำด้วยสายตาแปลก ๆ เหมือนรู้… เหมือนเห็นอะไรบางอย่างรอบตัวน้ำ แพรวยกมือไหว้ก่อนถามตรง ๆ “หลวงพ่อเจ้าคะ… มีอะไรบางอย่างตามเพื่อนหนูมาหรือเปล่า?” หลวงพ่อไม่ตอบทันที แต่หลับตาลง… นิ่งไปนานเหมือนกำลังเพ่งอะไรบางอย่าง น้ำกุมมือแพรวแน่นจนเหงื่อซึม หัวใจเต้นแรงเหมือนกำลังรอคำพิพากษา หลังจากเงียบไปร่วมหนึ่งนาที หลวงพ่อจึงลืมตา และพูดด้วยเสียงต่ำ ช้า และหนักแน่นเกินคาด “ใช่… มีจริง” แพรวตาเบิกกว้าง “หลวงพ่อ! คืออะไรคะ!?” พระมองหน้าน้ำโดยไม่หลบ ก่อนพูดในประโยคที่ทำให้น้ำขนลุกทั้งตัว “วิญญาณผู้หญิงคนหนึ่ง… รุ่นใหญ่ ผูกกรรมกับโยมมาหลายชาติ” น้ำตัวเย็นวาบ เพราะเธอรู้ทันทีว่าหลวงพ่อหมายถึงใคร หลวงพ่อพูดต่อช้า ๆ เหมือนกลัวว่าแต่ละคำจะทิ่มใจน้ำแรงเกินไป “ผู้หญิงคนนั้น… รักโยมมาก รักจนกลายเป็นคำสาป” “เธอตามโยมมาทุกชาติ ไม่เคยไปเกิด” แพรวเริ่มตัวสั่น “แล้ว…อันตรายไหมคะหลวงพ่อ?” หลวงพ่อถอนหายใจยาว ก่อนพูดคำที่ทำให้น้ำแทบทรุดลงกับพื้น “อันตรายมาก… เมื่อคืนโยมเกือบไม่รอดเพราะเธอรักมากเกินไป” น้ำกลืนน้ำลาย ความกลัว ความสงสาร ความวุ่นวายในหัวพรั่งพรูจนล้มเหลวไปหมด หลวงพ่อหันมามองน้ำอีกครั้ง สายตาไม่ได้ดุ แต่เต็มด้วยความเข้าใจลึก ๆ “เขารอโยมมาหลายร้อยปีแล้วลูก รัก…และเจ็บ…มาทุกรอบ จนตอนนี้ เขาแยกไม่ได้แล้วว่าอะไรคือรัก อะไรคือคำสาป” แพรวหน้าซีด “แล้วต้องทำยังไงคะ…?” หลวงพ่อวางลูกประคำลง เสียงเรียบ แต่หนักพอจะทำให้หัวใจน้ำหยุดเต้น “วิญญาณดวงนี้ไม่ใช่ผีธรรมดาแล้ว เธอเป็น ‘ผีรัก’ ที่ยึดโยมไว้ด้วยกรรมเก่าและคำสาปที่ตัวเองสร้าง” “ถ้าไม่รีบแก้… โยมจะถูกดึงไปจริง ๆ” น้ำตาไหลทันที ไม่ใช่เพราะกลัวตาย แต่เพราะเธอรู้ดีว่า ทับทิมเอง…ก็ไม่อยากทำร้ายน้ำ แต่คำสาปบังคับให้เป็นแบบนั้น หลวงพ่อพูดคำสุดท้ายของฉากนี้ เป็นคำที่สั่นถึงกระดูกของทุกคนในห้อง “เธอไม่ได้จะฆ่าโยม… เธอแค่ ‘รัก’ โยมมากจนปล่อยไม่ได้เท่านั้นเอง”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more