✦ ตอนที่ 8 — “พิธีที่เธอไม่ยอมให้จบลง”

787 Words

อากาศในศาลาวัดเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของทุกคน หลวงพ่อวางตุ๊กตาไม้เก่า ๆ ลงกลางเสื่อ พร้อมเทียนเล่มเล็กสองเล่ม น้ำกับแพรวนั่งอยู่ข้าง ๆ ใจเต้นแรงจนแทบหลุด แม้ไม่อยากให้ทับทิมเจ็บ… แต่ก็รู้ดีว่าเมื่อคืนเธอเกือบถูกดึงออกจากโลกนี้จริง ๆ หลวงพ่อเริ่มสวดเบา ๆ เสียงสวดช้า…นิ่ง…แต่แรงจนขนลุก ทันทีที่บทสวดเริ่มได้ไม่ถึงสองบรรทัด ลมในศาลาก็พัดขึ้นแบบไม่มีเหตุผล เทียนสั่นไหว ผ้าขาวบนโต๊ะปลิว เงาบางอย่างเคลื่อนไหวตามเสาไม้ น้ำตัวเกร็ง เพราะรู้ว่า—ทับทิม “มาแล้ว” ⸻ 🌘 1. แรงต่อต้านแรก: ความโกรธของคำสาป เสียงผู้หญิงแผ่ว ๆ ลอยมาตามลม “หยุด… หยุดเดี๋ยวนี้…” แพรวสะดุ้งสุดตัว มือจับแขนน้ำแน่น “น้ำ…เธอมาแล้วจริง ๆ…” หลวงพ่อยังสวดต่อ ไม่หยุด แต่สีหน้ายิ่งเคร่งมากกว่าเดิม จู่ ๆ เทียนทั้งสองเล่มก็ดับพร้อมกัน ทั้งที่ลมพัดมาจากคนละทิศ เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลังทุกคน ใกล้มาก ชัดมาก เจ็บปวดมาก “น้ำ… ทำไมเจ้าต้องทำแบบนี้กับข้า…” น้ำหันไปทันที ทับทิมยืนอยู่หลังเสาของศาลา ร่างสลัว ๆ แต่เห็นชัดพอให้รู้ว่าเธอกำลังร้องไห้หนักมาก ผมยาวปลิวทั้งที่ไม่มีลม ชุดแดงเหมือนถูกย้อมด้วยเลือดใหม่ ๆ และดวงตา…แดงจนแทบไม่มองเห็นตาดำ ⸻ 🌗 2. การปรากฏตัวเต็มตัว: ทับทิมเดินเข้ามา เธอก้าวออกจากเงาช้า ๆ แต่แรงเหมือนถูกคำสาปผลักออกมา หลวงพ่อหยุดสวดทันที ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะแรงของทับทิม “มากจนบทสวดต่อไม่ได้” หลวงพ่อพูดช้า ๆ “โยมทับทิม… พอก่อนเถิดลูก อย่าทำร้ายตัวเองอีกเลย” ทับทิมหัวเราะเบา ๆ เสียงสั่นเหมือนจะขาดใจ “ท่านไม่เข้าใจหรอก… เพราะท่านไม่เคยรักใครจนยอมตายแทนเขา” เธอหันมามองน้ำ ดวงตาเต็มไปด้วยความคิดถึงและความเจ็บทับซ้อนหลายชาติ “น้ำ… เจ้าไม่อยากให้ข้าไปใช่หรือไม่…?” น้ำกลืนน้ำลาย พูดไม่ออก เพราะทั้งสงสาร ทั้งกลัว ทั้งรักแรงแปลก ๆ ที่เริ่มผุดขึ้นในใจ แพรวดึงแขนน้ำแน่น “อย่าตอบนะน้ำ อย่าพูดอะไรตอนนี้!” ⸻ 🌑 3. คำสาปเริ่มบีบให้ทับทิมรุนแรงขึ้น ทับทิมเดินมาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ เสียงเท้าของเธอไม่มี แต่เงาของเธอกลับยาวออกไปทั่วพื้นเหมือนหมึกดำ “น้ำ… ข้าตามเจ้ามาหลายชาติ ข้ารอเจ้านานเกินไปแล้ว ข้าจะไม่ยอมให้ใครพรากเจ้าไปจากข้าอีก…” คำว่า พราก ทำให้เสียงลมในศาลาแหลมขึ้นทันที เหมือนเสียงร้องไห้นับสิบ หลวงพ่อเริ่มสวดอีกครั้ง เสียงหนักกว่าเดิม บังคับวิญญาณให้ถอย ทับทิมกรีดร้องทันที เสียงนั้นดังจนกระจกศาลาแตกเป็นรอยร้าว “พอ! อย่าสวดใส่ข้า! อย่าบังคับให้ข้าไปจากน้ำ!” ร่างของทับทิมสั่น เหมือนกำลังต่อสู้ทั้งกับบทสวด… และกับคำสาปของตัวเอง ⸻ 🌙 4. น้ำร้องไห้—และทำให้ทับทิมหยุด น้ำเห็นทับทิมเจ็บปวดจนตัวสั่น เห็นรอยแผลตามชุดแดง เห็นน้ำตาที่ไม่มีวันแห้ง เธอทนไม่ไหว น้ำพูดทั้งน้ำตา “ทับทิม…พอเถอะ” ทันทีที่ได้ยินเสียงน้ำ ร่างทับทิมหยุดสั่น เหมือนโดนสตั๊นด้วยคำเดียว เธอคิดว่าน้ำเกลียดเธอ เกลียดที่เธอทำร้าย เกลียดที่เธอตามตลอดชาติ แต่ตอนนี้น้ำกำลัง…ร้องไห้เพราะเธอ ทับทิมยิ้มทั้งน้ำตา เหมือนหัวใจของเธอกลับมาเต้นอีกครั้ง เธอพูดเสียงเบามาก แต่ดังชัดเหมือนกระซิบในหัวใจของทุกคน “น้ำ… ข้าไม่ต้องการไปไหนเลย ข้าต้องการอยู่กับเจ้าเท่านั้น…” และนั่นคือวินาทีที่คำสาปเริ่มทำงาน “แรงที่สุด” ⸻ 🌩️ 5. คำสาปตอบสนอง—และเหตุการณ์เริ่มควบคุมไม่ได้ เทียนทุกเล่มในศาลา “ติดไฟขึ้นเอง” ลมหมุนรอบทับทิม พื้นเสื่อสั่นเหมือนแผ่นดินไหว พระเริ่มสวดเร็วขึ้นกว่าเดิม แพรวร้องออกมาเสียงสั่น “หลวงพ่อ! ช่วยน้ำที!!” ควันดำเริ่มพุ่งขึ้นจากเงาของทับทิม เหมือนร่างเธอจะกลายเป็นบางอย่างที่อันตรายกว่าเดิม ทับทิมตะโกนทั้งน้ำตา เสียงแตกจนเหมือนตะโกนสองชั้น “อย่าแยกข้าออกจากน้ำ!!! อย่า!!!” หลวงพ่อสวดต่อ สะบัดลูกประคำแรง พลังวิญญาณกับพลังสวดชนกันกลางศาลา ทำให้แสงไฟระเบิดเป็นประกายวาบทั่วผนัง และฉากนี้จบลงตรงที่— ร่างของทับทิมพุ่งเข้าหาน้ำ เหมือนจะกอด… หรือดึง… ไม่มีใครรู้ ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลงในเสี้ยววินาที

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more