Werewolf กักขังหัวใจนายหมาป่า

กักขังครั้งที่ 3

"...ทำเลย ทำให้ฉันรู้ว่าสุดท้ายฉันมันก็เป็นได้แค่ที่ระบายของนายรีบๆทำมันให้ฉันรู้ฉันจะได้บอกกับตัวเองว่าควรหยุดสักทีหยุดความรู้สึกทุกอย่างที่ฉันมีต่อนาย แล้วทุกอย่างมันจะได้จบ!"

ปึ่ก!!

"มันจะอะไรหนักหนาวะมิว!"

ฉันพลักวูฟออกจากตัวพร้อมกับลุกขึ้นมานั่งทันที เขาที่โดนฉันพลักออกลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับเดินวนไปทั่วห้องเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเองหลังจากที่เขาชกหัวเตียงอย่างแรง วูฟหันหน้ามามองฉันที่กำลังนั่งพิงหัวเตียงและอยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้เพราะฝีมือตัวเองด้วยแววตาหงุดหงิดก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นขยี้ผมจนมันไม่เป็นทรง ฉันยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองออกพร้อมกับจัดชุดให้มันเข้าที่ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงและเตรียมจะก้าวเดินออกไปให้พ้นหน้าเขา

พรึ่บ!

"ไม่อยากอยู่กับผมขนาดนั้นเลยหรอว่ะ!?"

"..."

"ผมถามก็ตอบ!!"

"ยังไม่พอใจอีกรึไง! ต้องการอะไรจากฉันอีก!?"

"..."

วูฟนิ่งไปเลยเมื่อฉันตวาดกลับพร้อมกับน้ำตาฉันที่มันไหลลงมาอีกครั้ง ฉันพยายามดันมือเขาที่กำลังจับไหล่ทั้งสองข้างเขาออกพร้อมกับสบสายตากับคนใจร้ายที่กำลังสบสายตากับฉันอยู่ตรงหน้า

"ปล่อย ไม่เคยต้องการฉันก็ปล่อยฉันสักที!"

"แล้วผมพูดตรงไหนว่าผมไม่ต้องการพี่!"

"อย่ามาหลอกฉันวูฟ เลิกพูดให้ฉันคิดไปเองสักที!"

"ขอโทษ"

ฉันชงักมือที่กำลังดันเขาออกจากตัวทันทีที่คนตรงหน้าพูดคำเมื่อกี้ออกมา วูฟมองมาที่ฉันนิ่งก่อนที่เขาจะเอื้อมมือตัวเองขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลลงมาของฉันให้เบาๆ ฉันเม้มริมฝีปากแน่นพร้อมกับเบี่ยงใบหน้าหนีด้วยหัวใจที่กำลังเต้นแรง

"ผมขอโทษ ผมจะไม่พูดแบบนี้อีก...มิวก็รู้ว่าผมชอบพูดไม่คิด"

"มันไม่ใช่แค่เรื่องคำพูดหรอกวูฟ นายไม่เคยให้ความสำคัญฉันเลยฉันไม่มีค่าอะไรมากกว่าเด็กที่นายพามาด้วยซ้ำ!"

"ตอนนั้นผมหงุดหงิดผมเลยพูดอะไรไม่คิดมิว...ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นจริงๆ"

เสียงต่ำๆของวูฟเอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมกับร่างสูงของเขาที่ขยับเข้ามาใกล้ฉันพร้อมกับแขนของเขาที่ค่อยๆสอดเข้าที่เอวคอดฉันแล้วดึงฉันให้เข้าไปในอ้อมแขนเขาช้าๆ

"ผมขอโทษ จะไม่มีเรื่องแบบนี้อีกผมสัญญา"

"..."

ฉันมองเขาที่ใช้นิ้วก้อยตัวเองเกี่ยวนิ้วก้อยฉันไว้แน่นพร้อมกับซบใบหน้าหล่อร้ายของตัวเองลงมาที่ลานไหล่ฉันพร้อมกับถูไถใบหน้าตัวเองไปมาอย่างอ้อนๆ

"ขอโทษนะครับ หายโกรธผมเถอะนะ"

"..."

"นะมิวนะ วูฟขอโทษ"

เสียงของเขาดังขึ้นอีกครั้งขณะที่ใบหน้าตัวเองก็เลื่อนขึ้นมาหาใบหน้าฉัน วูฟมองมาที่ฉันด้วยสีหน้าสำนึกผิดฉันสบสายตากับเขานานนับนาทีก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆแต่แค่เพียงเท่านั้นวูฟก็ยิ้มออกมาพร้อมกับหอมแก้มฉันแรงๆทันที เขากอดฉันแน่นขึ้นพร้อมกับเดินหมุนๆไปเป็นวงกลม

"หายโกรธแล้วใช่ไหม หายโกรธแล้วนะ ^^"

"ไม่มีครั้งต่อไปแล้วนะวูฟ"

"สัญญาเลย ^^"

ฟึ้บ!

"หยุดเลย! ไม่เอา"

"นอนเฉยๆหรอก ผมอยากนอนกอดพี่เฉยๆ"

ฉันสบสายตากับคนที่กำลังดึงฉันเข้าไปกอดไว้อย่างไม่พอใจ วูฟหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับกดริมฝีปากตัวเองลงมาที่หน้าผากฉันเบาๆพร้อมกับยิ้มออกมานิดๆ

"ทำไมไปคลับแล้วไม่บอกผมล่ะ?"

ฉันมองวูฟที่ถามขึ้นแบบนั้นทันทีพร้อมกับเขาที่มองมาที่ฉันเพื่อรอคำตอบ

"ถ้าบอกก็คงไม่ได้เห็นสิว่าคนบางคนไม่ได้ไปติวจริงๆ"

"งื้อ..."

ฟึ้บ...

"ไม่ต้องมาอ้อนเลยวูฟ ครั้งนี้ตัวเองเป็นคนผิดอย่ามาหาเรื่องเบี่ยงประเด็น"

ฉันว่าขึ้นด้วยน้ำเสียงดุๆพร้อมกับสบสายตากับคนที่ดึงให้ฉันขึ้นไปนอนทับเขาไว้อย่างไม่พอใจ วูฟกัดริมฝีปากตัวเองก่อนจะกดริมฝีปากเขาลงมาที่ริมฝีปากฉันเบาๆ

"ไม่เอาไม่พูดเนาะ ^^"

"อ่อแล้วนี้ทิ้งน้องคนนั้นมาได้ไงอ่ะ ไม่กลับไปส่งน้องเขาล่ะ"

"โถ่มิวสิคผมก็ขอโทษแล้วไง"

"พี่สาว...ขำจริงๆ"

วูฟถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนที่เขาจะพลิกให้ฉันลงมานอนที่เตียงอีกครั้งพร้อมกับขายาวของเขาที่พาดมากายฉันไว้ ฉันเหลือบมองเด็กเอาแต่ใจที่ซบใบหน้าตัวเองมาที่เนินอกฉันอย่างเอือมๆ ขณะที่มือของฉันก็ถูกมือเขาจัดแจงให้ยกขึ้นไปวางบนหัวเขาอย่างที่เขาชอบให้ฉันทำ

"ลูบๆ"

"ไม่..."

"ลูบผมผมหน่อยย"

"ไปอาบน้ำเลย เหม็นเหล้า!"

"อาบพร้อมกันไหม มิวก็ดื่มมานิ"

ปึ่ก!

"ครับแม่ ผมจะไปอาบตอนนี้แหละ...แต่มิวห้ามไปไหนนะวันนี้นอนกับผม"

"แต่..."

"นะ นะครับ ^^"

"...อืมๆ ไปอาบน้ำเถอะ"

วูฟยิ้มออกมาอีกครั้งพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวตัวเองเดินเข้าไปในห้องน้ำทันทีที่ฉันบอกเขาไปแบบนั้น ฉันมองตามเขาไปจนลับสายตาก่อนจะลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ...สุดท้ายฉันก็ยอมอีกแล้วสินะ ทำไมใจฉันมันไม่แข็งเหมือนปากบ้างนะทะเลาะกันแทบตายพอเขาพูดคำว่าขอโทษพร้อมกับอ้อนฉันนิดๆหน่อยๆใจฉันก็อ่อนให้อภัยเขาแล้วเกินไปจริงๆฉันมันเกินคำว่าโง่ไปแล้วจริงๆ

ติ๊ดๆๆ

เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นจากที่ไหนสักแห่งในห้องฉันจึงลุกขึ้นพร้อมกับเดินไปทั่วห้องนอนแต่กลับไปเจอมันที่โซฟาด้านนอกห้องแทนฉันกดเปิดไฟขณะที่กำลังเดินไปหยิบกระเป๋าและเอาโทรศัพท์ออกมาก่อนจะเห็นว่าเป็นนินิวที่โทรมาหาฉัน...ให้ตายฉันทิ้งเพื่อนตัวเองไว้ที่คลับได้ไงว่ะ?

(ฮัลโหล นี่อยู่ไหนว่ะไปไหนไม่บอกสักคำ!!?)

เสียงแหลมๆของนินิวถามขึ้นทันทีที่ฉันกดรับ ฉันแนบโทรศัพท์เข้าที่หูตัวเองอีกครั้ง

"โทษที ฉันออกมากับวูฟน่ะ"

ฉันตอบกลับเสียงเบาและยิ่งเบามากขึ้นเมื่อพูดคำสุดท้ายนินิวถอนหายใจใส่โทรศัพท์เสียงดัง

(ให้มันได้อย่างงี้มิว แล้วนี้...)

"พวกฉันไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นแค่ทะเลาะกันนิดหน่อย"

ฉันขัดขึ้นทันทีเมื่อนินิวมันลากถามฉันเสียงยาวอย่างจับผิดซึ่งฉันก็ตอบกลับตามตรงอย่างไม่คิดจะปิดบังอะไรมัน ก็คนมันไม่ได้ทำอะไรกันจริงๆจะให้ตอบยังไงล่ะห๊ะ

(หึ)

"แล้วนี้จะกลับกันยังไง ให้ฉันไปรับไหม?"

(ไม่ๆ เดียวเพื่อนฉันจะไปส่งไม่ต้องห่วงหรอกดูแลพ่อแกไปเถอะคนบ้าอะไรน่ารำคาญ...แต่แม่งบางทีมันก็ควรจะคิดถึงใจมึงหน่อยไหมว่ะมิวมึงยอมมันเกินไปแล้วนะ!)

"ขอโทษจริงๆนะ"

ฉันตอบกลับเสียงเบาอย่างไม่คิดจะโต้แย้ง ซึ่งมันก็ถูกตามที่นินิวว่าฉันนั้นแหละฉันยอมวูฟเกินไป...ฉันรักเขามากจนยอมไปหมดทุกอย่าง

(ไม่ใช่ความผิดแกหรอก พอๆยังไงก็มีอะไรโทรมาฉันไปกินเหล้าต่อล่ะ)

"อืมอย่าดื่มเยอะล่ะ ไงก็สุขสันต์วันเกิดนะของขวัญฉันฝากไว้กับเหมี๊ยว"

(ดีอ่ะ ปีนี้ให้อะไรฉันเนี้ยย)

"เปิดดูเอาสิยัยบ้า แค่นี้แหละ!"

(ค่ะ ไปล่ะ)

ฉันรับคำอีกนิดก่อนที่ปลายสายจะวางสายไป ฉันกดดูอะไรต่ออีกนิดก่อนจะล็อคหน้าจอพร้อมกับเตรียมจะเดินไปที่ห้องของวูฟเพื่อหาผ้าเช็ดตัวให้ตัวเองแต่ก็ต้องชงักอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเจ้าของห้องกำลังยืนอยู่ วูฟยกยิ้มมุมปากพร้อมกับมองมาที่ฉันด้วยสายตาเจ้าเลห์ฉันมองเขาที่ตอนนี้อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำด้วยสายตานิ่งเรียบก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าห้องไปทันที

"เดินหนีผมทำไมเนี้ย?"

"เสื้อมันเปียกนะวูฟ ขยับออกไปเลย"

"เปียกก็แห้งได้น่า..."

ฉันเหลือบสายตามองวูฟที่เดินมายืนช้อนหลังฉันไว้อยู่ด้วยสายตานิ่งเรียบ เขาที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำขยับตัวเองเข้ามาแนบชิดฉันไว้มันจึงทำให้หน้าอกเขาที่กำลังชุ่มไปด้วยน้ำเพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จโดนแผ่นหลังฉันไปด้วยริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันแน่นขณะที่ริมฝีปากร้อนๆเขากดลงมาที่ลานไหล่ฉันก่อนที่เขาจะลากมันขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงต้นคอของฉัน

"พอเถอะมิวจะอาบน้ำ"

"อาบทำไมแค่นี้ก็หอมไปทั้งตัวอยู่แล้ว"

มือปลาหมึกของวูฟเลื่อนไปลูบวนที่เอวของฉันพร้อมกับอีกข้างที่กำลังเลื่อนขึ้นมาจับปลายคางของฉันไว้ ฉันหลับตาลงแน่นเพื่อควบคุมอารมณ์ตัวเองที่วูฟกำลังปั่นป่วนมันไว้แต่มันกลับไม่เป็นผลเท่าทีควรเมื่อใบหน้าของฉันถูกมือร้อนของวูฟควบคุมให้เงยหน้าขึ้นไปหาเขาก่อนที่เจ้าตัวจะกดริมฝีปากตัวเองลงมาที่ริมฝีปากของฉันช้าๆ วูฟค่อยๆละเมียดละไมมันอย่างอ่อนโยนต่างจากสัมผัสเมื่อตอนก่อนหน้านี้ที่เขาทำมันจึงทำให้ฉันไม่ได้ขัดขืนอะไรไปซ้ำยังตอบสนองรสจูบหวานๆของเขาไปอีก

"อื้ออ..."

ฟึ้บ...

วูฟจับฉันให้หันหน้าเข้าหาเขาก่อนที่เราจะเปลี่ยนจูบรสหวานๆนี้เป็นจูบที่เร่าร้อนขึ้นทันทีที่ฉันหันเข้าหาเขา วูฟลุกล้ำเข้ามาภายในโพลงปากฉันพร้อมกับเกาะเกี่ยวลิ้นร้อนของตัวเองกับลิ้นเล็กของฉันอย่างหยอกล้อพร้อมกับขาของเขาที่พาฉันเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ

"อ๊ะ!"

พรึ่บ!

"อื้อ!"

ฉันยกมือจับไหล่วูฟไว้พร้อมกับบีบมันแน่นเมื่อเขาเริ่มทวีความเร่าร้อนของจูบให้ครั้งนี้มากขึ้นหลังจากที่ร่างของเราสองคนทิ้งตัวลงที่เตียง มืออีกข้างของเขาแทรกไปที่แผ่นหลังฉันพร้อมกับหาซิบและดึงรูดมันลงทันทีที่เขาจับมันได้ ฉันดันตัวเองขึ้นเพื่อให้เขาได้ถอดชุดฉันออกได้ง่ายขึ้นโดยที่ริมฝีปากเราไม่ได้ล่ะออกจากกันเลย...ตอนนี้ฉันไม่สามารถห้ามอะไรได้และปล่อยให้ร่างกายพูดมันออกมาเอง

ฟึ้บ...

"อื้อ..."

"หวานไปทั่งตัวแบบนี้วูฟจะไม่หลงได้ไงล่ะ"

ริมฝีปากที่กำลังบวมเจ่อหลังจากจูบเมื่อกี้เม้มเข้าหากันทันทีที่วูฟเปลี่ยนเป้าหมายจากริมฝีปากฉันไปที่เนินอก เจ้าตัวลากมันไปมาพร้อมกับฝั่งรอยไปทั่วพร้อมกับมือตัวเองที่มันกำลังปลดตะข้อบราฉันออก

"อื้อ อ๊ะวะวูฟ..."

"อย่ากลั้นเสียงผมอยากได้ยินเสียงหวานๆของพี่"

ฉันส่ายหน้าไปมากับหมอนใบใหญ่ทันทีที่วูฟว่าขึ้นแบบนั้น เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นเบาๆก่อนที่มือร้อนๆของเขาจะลากมันลงไปบดคลึงส่วนกึ่งกลางของฉันผ่านเนื้อผ้าอย่างหยอกล้อ ฉันกัดริมฝีปากเมื่อรู้สึกร้อนวูบที่ท้องน้อยก่อนจะครางออกมาอย่างอดไม่อยู่เมื่อวูฟครอบริมฝีปากตัวเองลงมาที่เนินอกฉันเขาดึงดูดมันจนเกิดเสียงดังขณะที่นิ้วเจ้าตัวก็กำลังขยับถูไถไปกับร่องสาวของฉัน

"อึ่ก...วูฟมะอื้ออ"

"หื้ม...ว่าไงครับ ^^"

"ยะอย่าแกล้ง"

วูฟยิ้มออกมาช้าๆพร้อมกับกดริมฝีปากตัวเองไปทั่วใบหน้าฉัน ก่อนที่เขาจะกัดริมฝีปากล่างฉันเบาๆพร้อมกับนิ้วร้อนๆของเจ้าตัวที่กำลังแทรกเข้ามาภายในตัวของฉัน มือของฉันเอื้อมขึ้นจับแขนทั้งสองข้างของเขาไว้พร้อมกับร้องขึ้นเบาๆ

ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ

"อ๊ะอ๊ะ...วูฟมัน"

"มันดีล่ะสิ ^^"

ฉันกัดริมฝีปากแน่นพร้อมกับมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่กำลังพร่าเบลอเมื่อวูฟเริ่มขยับขยับนิ้วเข้าออกฉัน ยิ่งเขาเห็นว่าฉันทรมานมากแค่ไหนเขาก็เริ่มเพิ่มความเร็วและแรงมากขึ้นขณะที่ริมฝีปากเจ้าตัวก็บดขยี้ลงมาที่ริมฝีปากฉันไปด้วย แขนของฉันคล้องคอเขาไว้แน่นเมื่อความทรมานนี้มันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนฉันเริ่มจะควบคุมอะไรไม่อยู่

"อื้ออ!"

"ไม่ให้เสร็จก่อนหรอก"

"...เอาแต่ใจ!"

พรึ่บ!

วูฟหัวเราะในลำคอเบาๆพร้อมกับเอื้อมมือตัวเองขึ้นไปหยิบซองที่มันวางอยู่บนหัวเตียงเขาลงมาพร้อมกับฉีกมันออกทันที ฉันมองเขาที่กระชากชุดคลุมตัวเองออกก่อนที่สายตาฉันจะปะทะกับหน้าท้องแกร่งของเขาฉันไล่มองซิกแพคเป็นลอนของวูฟก่อนจะเบี่ยงสายตาหนีเขาที่กำลังสวมถุงยางให้ตัวเองด้วยใบหน้าที่กำลังร้อนแผ่วทันที...จะครั้งแรกหรือครั้งที่เท่าไหร่ฉันก็ไม่ชินหรอกนะ

"พร้อมรึยังครับ?"

"ถามมาก..."

ฉันสบสายตากับสายตาที่กำลังกระหายตรงหน้าด้วยสายตาร้อนๆของตัวเอง วูฟบดจูบลงที่ริมฝีปากฉันเบาๆพร้อมกับมือทั้งสองของเขาที่กำลังดันขาเรียวของฉันให้ออกห่างจากกันมากขึ้น

ฟึ้บ..

"อึ่ก.."

เสียงของฉันดังขึ้นเบาๆฉันกัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่นขณะที่วูฟค่อยๆดันตัวตนของเขาเข้ามา เสียงหอบหายใจของวูฟดังขึ้นสลับกับเสียงสูดปากที่ดังมาเป็นระยะที่ข้างๆหูฉัน เขางับติ่งหูฉันไว้พร้อมกับขบมันเบาๆพร้อมๆกับตัวตนของเขาที่สอดแทรกเข้ามาเป็นหนึ่งเดียวกับฉันอย่างสมบูรณ์

"อ่า...ขยับนะ"

"อ๊ะอือ.."

เสียงทุ้มต่ำของวูฟสบถอะไรเบาๆพร้อมกับแขนเขาที่ยันตัวเองกับเตียงไว้ วูฟเริ่มขยับเข้าและออกด้วยจังหวะเนิบนาบขณะที่สายตาร้อนๆเขาก็เอาแต่มองมาที่ฉัน มือของฉันจับแขนวูฟไว้แน่นเมื่อท้องตัวเองบีบเกร็งเพราะสิ่งที่กำลังขยับเข้าออกอยู่

พั่บ พั่บ พั่บ!

"อ๊ะอ๊ะวะวูฟมันจุก!"

"น่าอย่าเกร็ง..อืมม"

ฉันส่ายหน้าไปมาอย่างทำอะไรไม่ถูกพร้อมกับยกมือตัวเองขึ้นไปดันหน้าท้องแกร่งของวูฟไว้เพื่อต้านแรงปะทะที่เขากำลังเร่งมันอยู่แต่มีหรอว่าวูฟจะสนเขาจับมือฉันไว้พร้อมกับดันมันไปไว้เหนือหัวฉันและเร่งสะโพกสอบตัวเองใส่ฉันจนตัวฉันเริ่มคลอน

"อย่ากลั้นเสียงมิว ผมอยากได้ยินเสียงพี่!"

"อือ อ๊ะไอ้เด็กบ้า!"

ฉันด่าวูฟเสียงดังก่อนที่วูฟจะใช้ริมฝีปากตัวเองปิดริมฝีปากฉันไว้อีกครั้ง เอวของฉันถูกยกให้สูงขึ้นเพื่อให้ง่ายต่อการรับแรงกระแทกของวูฟมากขึ้นขณะที่เราก็ขยับเข้าหากันไม่หยุดวูฟที่ไม่รู้มีแรงมากมายมากจากไหนเพิ่มความเร็วและเริ่มรัวเอวใส่ฉันจนฉันร้องออกมาแทบไม่เป็นภาษาตอนนี้ฉันไม่สามารถห้ามอะไรวูฟได้จึงปล่อยให้เขาทำเท่าที่เขาต้องการหลายครั้งที่ฉันปลดปล่อยและเขาก็ตามมาติดๆแต่มันก็ไม่มีท่าทีว่าเขาจะหยุดมันสักที เสียงเนื้อกระทบเนื้อของพวกเรายังคงดังต่อเนื่องจนฉันก็ไม่แน่ใจว่ามันจบลงตอนไหนและที่ไหน ฉันรู้แค่ว่าวูฟทั้งเอาแต่ใจและไม่ฟังอะไรซึ่งเขาก็ทำตามใจตัวเองโดยไม่สนเหมือนเดิมว่าฉันจะเหนื่อยขนาดไหน...เขาพร่ำบอกฉันตลอดว่ารู้สึกดีแต่เขาไม่เคยบอกว่ารู้สึกรักฉันเลย ไม่เลยสักครั้ง

13/01/20xx

10.45 น.

แกร๊บ..

ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันช้าๆก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นและกระพริบตาเพื่อปรับโฟกัสของสายตาตัวเอง เสียงพลาสติกอะไรสักอย่างดังขึ้นเมื่อฉันพลิกตัวไปทับมันฉันจึงขยับออกมาก่อนจะตะแคงมองไปที่ช่อดอกไม้ช่อใหญ่ที่กำลังวางอยู่ตรงหน้าฉันอย่างสงสัย

"ของใคร...?"

ฉันยันตัวขึ้นนั่งอย่างงๆก่อนที่จะเบ้หน้านิดๆเมื่อรู้สึกหน่วงๆที่ท้อง ฉันก้มมองตัวเองก่อนจะลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ...อย่างน้อยวูฟก็หาอะไรมาใส่ให้ฉันอยู่ มือของฉันเอื้อมไปหยิบช่อดอกไม้ช่อใหญ่ขึ้นมาพร้อมกับสายตาฉันที่สังเกตเห็นการ์ดที่ติดอยู่

'เห็นสวยดีเลยซื้อมาให้ คงชอบมันนะ'

"ของฉัน...สินะ"

ริมฝีปากฉันยิ้มออกมาช้าๆพร้อมกับสายตาของฉันที่ยังคงไม่ล่ะออกจากการ์ดตรงหน้าลายมืออ่านยากๆแบบนี้คงมีแต่เขาคนเดียวล่ะที่เขียนได้ ฉันค่อยๆเก้าลงจากเตียงพร้อมกับช่อดอกไม้ที่กำลังอยู่ในมือ สายตาของฉันกวาดมองไปรอบห้องแต่ยังไงก็ไม่เห็นเจ้าของห้องสักทีฉันจึงเดินไปที่กระจกที่สามารถมองออกไปที่สนามได้มันจึงทำให้ฉันได้เห็นว่าวูฟไม่ได้ไปไหนไกล

ปรื้น!!เอี๊ยดด

เสียงล้อรถบดกับสนามที่ดังมามันทำให้ฉันยิ้มออกมาอีกครั้ง เขาดริฟรถแข่งตัวเองเข้าโค้งที่หนึ่งอย่างสวยงามตามฝีมือตัวเองและโค้งที่สองสามตามมาเรื่อยๆฉันไม่ได้มาดูวูฟแข่งรถนานเท่าไหร่แล้วนะ...แต่ฉันว่าดูตอนเขาซ้อมนี่ดีกว่าเยอะเลยล่ะถึงจะไม่เห็นใบหน้าเขาว่าเขากำลังทำหน้ายังไงอยู่แต่ฉันก็พอจะรู้ว่าเจ้าตัวจริงจังกับการซ้อมมากแค่ไหน

"อาบน้ำๆ"

ฉันพูดขึ้นสียงดังเพื่อเรียกสติตัวเองก่อนที่จะวางช่อดอกไม้ไว้ที่โซฟาและเดินเข้าไปในห้องวูฟอีกครั้งเพื่อจัดการกับตัวเอง ฉันทำทุกอย่างอย่างเคยชินเพราะมาที่นี้ค่อนข้างบ่อยจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ที่นี้จะมีชุดฉันอยู่ฉันใช้เวลาไม่นานในการแต่งตัวและเดินออกมานอกห้องนอนวูฟหลังจากที่ทุกอย่างเสร็จแล้ว

"ไม่ชอบรึไง?"

"...ไม่ชอบอะไร?"

"ก็นี่ไงเอามาทิ้งข้างนอกงี้คนให้เขาเสียใจนะครับ"

ฉันมองช่อดอกไม้ที่กำลังอยู่ในมือวูฟอย่างงงๆก่อนจะเดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับยื้อมันคืนมาซึ่งวูฟก็ไม่ได้ยื้อคืนไป เขามองมาที่ฉันก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพอใจ

"ไม่ได้จะทิ้งสักหน่อย"

ฉันตอบกลับเบาๆพร้อมกับกอดมันไว้แน่นขณะที่มองวูฟอย่างไม่พอใจ เจ้าตัวหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะส่ายหน้าไปมาอย่างกวนๆ

"หิวข้าวอ่ะ ไปกินข้าวเหอะ"

"ซ้อมเสร็จแล้วหรอ?"

"แค่ลงไปดริฟเล่นๆน่ะ"

"นึกว่าซ้อม ดริฟออกจะสวย"

"แน่นอนสิ นี่ใคร?"

"คนหลงตัวเองไง"

วูฟเลิกคิ้วใส่ฉันก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นจากโซฟาพร้อมกับยักไหล่อย่างไม่สนใจ

"หลงตัวเองด้วยแล้วก็มีคนมาหลงด้วย ผมนี่มีเสน่ห์จริงๆนะมิวว่าไหม?"

ฉันส่ายหน้าไปมาทันทีพร้อมกับเดินออกมาจากห้องของวูฟอย่างเอือมๆ คือจะเถียงก็เถียงไม่ได้ด้วยไงเพราะที่เขาพูดทั้งหมดมันจริงหมดเลย...ดีจริงๆนะมีคนมาหลงเนี้ย

12.11 น.

--ร้านอาหาร--

"เดียวกินข้าวเสร็จแวะไปส่งที่คลับเมื่อคืนด้วยนะ"

ระหว่างที่รออาหารมาเสริฟวูฟก็เอ่ยขึ้นเบาๆแต่สายตาเขาก็ยังคงเอาแต่กดหน้าจอตรงหน้าอยู่อย่างมันส์มือและไม่มีท่าทีว่าจะอธิบายต่อว่าเขาจะให้ฉันไปส่งที่นั้นทำไม

"ไปทำไมหรอ?"

"ไปเอารถไง เมื่อคืนจอดทิ้งไว้"

"อ่อ..."

"ทำไม คิดว่าผมจะไปหาใครอีกรึไง?"

"ก็ป่าว.."

วูฟพยักหน้าสองสามทีขณะที่สายตาเขาก็ยังคงจดจ่ออยู่กับเกมส์ตรงหน้าไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเล่นจนอาหารมาเสริฟแล้ว ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับดันจานอาหารไปตรงหน้าวูฟ

"กินข้าวก่อนเถอะ หิวไม่ใช่ไง?"

"แป๊บ เคลียร์ด้านนี้ก่อน"

ฉันมองเขาที่ตอบกลับมาแบบนั้นด้วยใบหน้านิ่งเรียบ คือเขาบอกฉันว่าจะเคลียร์ด้านนี้ๆมาสามสี่ครั้งแล้วน่ะซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตกลงมันมีกี่ด้านหรืออะไรเพราะเขาที่ยังคงเล่นแบบนี้ฉันก็ยังกินไม่ได้..ฉันก็อยากกินข้าวพร้อมกับเขานะ

"โอ๊ะ...ไอ้วูฟ"

"..."

ฉันมองคนที่เดินมาทักวูฟก่อนจะยิ้มให้เธอนิดๆเมื่อเห็นว่าเธอเป็นใครก่อนที่ฉันจะเหลือบสายตามองดูวูฟที่เหลือบสายตาขึ้นมองคนมาใหม่นิดๆและเมื่อเห็นว่าเธอเป็นใครเจ้าตัวก็ออกจากเกมส์ที่กำลังเล่นไว้ทันทีพร้อมกับวางโทรศัพท์ตัวเองลงอย่างง่ายดายทั้งๆที่ฉันขอให้เขาวางมันมาหลายครั้งแล้ว

"มาไงว่ะ?"

"เดินมามั่ง ฉันมากับเตอร์น่ะกะจะมากินข้าวแต่โต๊ะแม่งเต็ม"

เธอพูดกับวูฟตามปกติพร้อมกับมองไปทั่วร้านด้วยสายตาเสียดาย ผู้ชายที่มาด้วยกันกับเธอทักทายวูฟเบาๆพร้อมกับยิ้มให้แต่เจ้าตัวที่ถูกทักทายกับไม่ตอบเขาเพราะเอาแต่มองเธอไม่ล่ะสายตา

"นั่งกะกูก็ได้นะ เก้าอี้ว่างอยู่"

"เฮ้ยบ้ารึไงแกมากินข้าวกับแฟนฉันจะนั่งได้ไง!"

"แฟนบ้าอะไรของมึง!"

"..."

เธอนิ่งไปนิดเมื่อวูฟที่ขัดขึ้นเสียงแข็งทันทีที่นลินว่าขึ้นแบบนั้น นลินหันมามองฉันอย่างทำอะไรไม่ถูกแต่ฉันที่ยังนั่งอยู่ยกยิ้มออกมาอย่างไม่อะไรพร้อมกับดึงเก้าอี้ให้เธอได้นั่งด้วยกัน

"นั่งด้วยกันเถอะนลินมิวไม่เรื่องมากหรอก ^^"

"เออ มิวไม่ใช่คนเรื่องมากนั่งๆ"

"...อืมๆงั้นก็นั่งด้วยล่ะกันนะ ^^"

ฉันพยักหน้ายิ้มๆพร้อมกับมองทั้งสองคนที่กำลังจะนั่งวูฟเรียกนลินให้ไปนั่งเก้าอี้ตัวข้างๆตัวเองทันทีโดยไม่สนว่าแฟนหนุ่มของเธอนั้นกำลังทำหน้ายังไง...อ่อเขาเป็นคนที่ไม่สนอะไรอยู่แล้วน่ะนะเขาจึงไม่สนว่าแม้ฉันจะยิ้มออกไปแบบนั้นภายในใจฉันมันจะเจ็บขนาดไหน เรื่องเมื่อคืนที่ผับมันดูเล็กน้อยไปมากเลยถ้าเทียบกับเรื่องตรงหน้าฉันตอนนี้ ฉันมองนลินที่กำลังคุยกับวูฟด้วยท่าทีสบายๆและสนิทกันด้วยสายตานิ่งเรียบแต่ข้างในลึกๆมันกลับเต็มไปด้วยความอิจฉา ฉันอิจฉาเธอที่สามารถคุยกับเขาได้ทุกเรื่อง อิจฉาสายตาวูฟที่กำลังมองเธอทุกเวลาที่เธอจะพูดหรือไม่ว่าจะทำอะไร และฉันก็เป็นได้แค่ตัวอิจฉาที่เมื่อนางเอกตัวจริงของเขามาฉันก็เป็นแค่อะไรสักอย่างในสายตาเขาที่ไร้ตัวตน