Araba yavaş yavaş şehrin ışıklarıyla aydınlanan yolları takip ederken, ben göz ucuyla Kenan’a bakıyordum. Yüzündeki ifadede, her zamanki soğuk ve sert maskenin altında ince ama derin bir gerginlik vardı. Çenesi kasılıyordu; dişlerini hafifçe sıktığını fark ettim. Direksiyonun üzerinde parmak boğumları beyazlamıştı. Canını sıkan bir şey vardı, ama ne olduğunu bilmiyordum. Aslında bilmek de istemiyordum; o an suskun kalmak, bilmemenin verdiği o geçici rahatlığa tutunmak istiyordum.
Başımı yavaşça arabanın yan camına yasladım. Şehrin ışıkları, geceye karşı titrek birer yıldız gibi dans ediyordu. Uzun uzun baktım, düşüncelerim dalga dalga dağılıyordu. Gözlerim, uyku ile uyanıklık arasında gidip geliyordu; bedenim yorgun ama zihnim tedirgindi.
Tam o anda, Kenan’ın sesi kırıldı sessizliği. Ses
