เด็กชายวัยขวบเศษเดินเตาะแตะไปหามารดาที่ยืนส่งลูกค้าขึ้นรถอยู่ที่ประตูทางเข้าของบริษัทที่เธอทำงานอยู่
เมื่อลูกค้าเดินออกจากประตูไปแล้วเธอก็เดินเข้าไปในบริษัทด้วยท่าเดินที่เต็มไปด้วยความกระฉับกระเฉงและมั่นใจ
“แม่ฮับ...” เด็กน้อยเรียกแม่ด้วยน้ำเสียงเล็กๆ ที่ยังพูดไม่ชัด
วารีรัตน์หันกลับไปมอง เห็นว่าเจ้าจอมซนกำลังเดินกึ่งวิ่งมาหา ริมฝีปากของหญิงสาวก็ยกยิ้มกว้างจนตาหยีแล้วย่อตัวลงอ้าแขนรอรับลูกชาย
“แม่ฮับ จับบ้าน จับบ้าน” ศิรินทร์วิ่งเข้าไปกอดมารดาแล้วชวนเธอกลับบ้านด้วยกัน
“แม่ยังไม่เลิกงานเลยครับ” เธออุ้มขึ้นมาฟัดแก้มทั้งสองข้าง สูดดมกลิ่นหอมจากแก้มยุ้ยอย่างชื่นใจ
“พี่ซื้อของเสร็จไวเลยมารอรับน่ะ” ศิระที่เดินตามมา บอกภรรยาแล้วยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นไม่เปลี่ยน
“รอน้ำคุยงานกับทีมก่อนนะคะ ไม่เกินครึ่งชั่วโมง” เธอบอกสามีแล้วยื่นศิรินทร์ส่งให้เขาอุ้ม
ศิรินทร์ไม่ได้งอแง เขาดิ้นให้บิดาวางเ
