“ความจำสั้นเหรอ ฉันเคยบอกไปแล้วไงครั้งก่อนน่ะ... ว่าฉันมีกุญแจห้องของเธอ” เวย์ยกยิ้มมุมปากก่อนจะชูกุญแจที่อยู่ในมือของตัวเองขึ้นพลางแกว่งไปมาด้วยท่าทางกวนๆ
“เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ!! ว๊ายยย!!” พายที่เห็นแบบนั้นก็รีบพุ่งเข้าไปหาเขาเพื่อหวังจะแย่งกุญแจห้องของตัวเองคืนแต่เธอลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองนั้นมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันรอบกายไว้เท่านั้น และเหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งให้พายสะดุดขาตัวเองทำให้ร่างทั้งร่างเซถลาไปหาเวย์อย่างไม่ได้ตั้งใจ
แขนแกร่งยื่นออกมารับร่างบอบบางของพายไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะล้มลงไปกองกับพื้น พร้อมกับรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ที่ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลานั่น เวย์ได้ทีก็กอดพายไว้จนแน่นก่อนที่เจ้าตัวจะใช้แรงที่มีมากกว่าพลิกร่างบางให้นอนราบไปกับเตียงกว้าง สายตาเจ้าเล่ห์มองไล่ไปทั่วเรืองร่างที่ตอนนี้นอนเบิกตากว้างอยู่ใต้ร่างของเขา
“ทำบ้าอะไรของนายไอ้เด็กบ้า!! ลุกออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!” มือบาง
