รักที่เป็นไปไม่ได้!! 7

1462 Words

รักที่เป็นไปไม่ได้!! Ep7 เช้าวันต่อมา เรา: เฮ้ย!!! // เราตีดตัวขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อเห็นว่ากำลังมีคนนั่งจ้องมองเราอยู่ เรา: นี่นายเข้ามาห้องฉันได้ยังไง ภาคิน: ลืมแล้วหรอว่านี่มันบ้านใคร? เรา: แต่นายก็ไม่ควรเข้ามาในเวลาที่ฉันนอนแบบนี้!! //เราพูดแล้วเดินลงจากเตียง ภาคิน: อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอไปไหนมาเมื่อวาน // เขาพูดขึ้นในขณะที่เรากำลังเดินเข้าห้องน้ำ ก่อนที่เราจะชะงักสักพักแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป "เขารู้งั้นหรอ " เราพูดขึ้นเบาๆก่อนจะไปอาบน้ำ แอ๊ด!! ~~~เราเปิดประตูออกมาก่อนจะค่อยๆ ชะเง้อหน้ามองว่าเขายังอยู่ในห้องไหมแล้วถอนหายใจออกมาอย่างโลงออกเมื่อไม่เห็นเขาอยู่ในห้องแล้ว เรา: ไปได้สักที พรึ่บ!!~~~ไม่จบคำพูดเราก็ถูกโอบกอดจากคนด้านหลัง ...ใครบอกว่าฉันไป //เสียงคนด้านหลังพูดขึ้น เรา: นี่นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่ปล่อยนายเจอดีแน่!! ภาคิน: เอาสิ เธอจะทำอะไรฉัน // เขาพูดแล้วยังกอดเราแน่ เรา: ก็แบบนี้ไง ตุบ!!~~~เราเหยียบเท้าเขาไปอย่างเต็มแรง เขา: โอ๊ยยยยยย นี่เธอ!! เรา: สมน้ำหน้า นายมาลามปามกับฉันเองช่วยไม่ได้ // เราพูดแล้วรีบวิ่งเข้าห้องแต่งตัวทันที "เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับไอ้มิ้น หึ!! " เรายิ้มขึ้นอย่างพอใจก่อนจะเข้าไปแต่งตัวแล้วเดินลงมาข้างล่าง ...คุณมิ้นอารมณ์ดีอะไรมาคะ ยิ้มมาเชียว //เสียงของป้าเพ็ญพูดขึ้นเมื่อเห็นเราเดินลงมาก่อนที่เราจะ เหลือบไปมองเห็นนายภาคินที่นั่งมองเราอยู่ที่โต๊ะอาหาร เรา: เปล่าหรอคะ แค่สะใจอะไรนิดหน่อย // เราพูดแล้วเดินไปที่โต๊ะอาหาร ป้าเพ็ญ : ดีจังเลยนะคะ วันนี้คงเป็นวันดีแน่ๆ ทั้งคุณมิ้นและคุณคินได้ทานข้าวพร้อมกันแบบนี้ ป้าดีใจจริงๆค่ะ // ป้าเพ็ญพูดแล้วยิ้มออกมา เรา: คงงั้นมั้งคะ //เราพูดแล้วยกยิ้ม ภาคิน: หึ!! ป้าเพ็ญ: คุณคินคอแห้งหรอคะ //ป้าเพ็ญพูดแล้วรินน้ำให้เขา ภาคิน: ไม่หรอครับ ผมแค่อยากจะบอกว่า 2-3หลังจากนี้ผมอนุญาญให้ป้ากลับบ้านไปพักผ่อนได้ เพราะผมกับมิ้นจะไปฮานีมูนกัน ฮึก!! ~~~เราสำลักน้ำออกมาทันทีที่ได้ยิน เรา: นายว่าไงนะ?? ภาคิน: ก็อย่างที่พูด ผมไปทำงานก่อนนะครับป้า ป้าเพ็ญ : ค่ะๆ // ป้าเพ็ญตอบกลับอย่างงงๆก่อนที่เขาจะเดินออกไป เรา: ป้าเพ็ญคะ มิ้นไม่ไปนะคะ ไม่ไปกับเขาเด็ดขาด ป้าเพ็ญ: เออคือป้าก็ไม่รู้ว่าช่วยคุณมิ้นยังไงดี ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งคุณคินด้วยสิ เรา: งั้นให้มิ้นกลับไปกับป้าที่บ้านนะคะ ...คุณมิ้นครับนายให้ผมพาคุณมิ้นไปเลือกซื้อชุดที่ไปฮานีมูนครับ // บอดี้การ์ดพูดขึ้น เรา: ฉันไม่ไป!! บอดี้การ์ด: ไปเถอะครับคุณมิ้น ถ้าคุณมิ้นไม่ไปพวกผมโดนนายเล่นงานแน่ๆเลยครับ //เราคิดอยู่นายก่อนจะตัดสิ้นใจ เราไม่อยากเป็นต้นเหตุให้ใครต้องมาเจ็บตัวเพราะเรา เรา: ก็ได้ บอดี้การ์ด: เชิญครับ เรา: ป้าเพ็ญไปกับมิ้นนะคะ ป้าเพ็ญ: คือว่าป้าต้องไปจัดเสื้อผ้าให้คุณคินขอโทษจริงๆค่ะคุณมิ้น เรา: ไม่เป็นไรค่ะ //เราพูดแล้วเดินออกมาหน้าหงอยๆก่อนจะนั่งรถตรงไปที่ห้างทันที เรา: พวกนายทำงานให้ตานั่นนานแล้วหรอ // เราถามบอดี้การ์ดเพื่อทำลายความเงียบ บอดี้การ์ด1: ผมทำงานกับนายมาจะ5ปีแล้วครับ บอดี้การ์ด2: ส่วนผมพึ่งทำงานมาได้2ปีครับ เรา: แล้วพวกนายไม่อยากกลับไปหาครอบครัวหรอ ฉันเห็นพวกนายไม่ได้ออกไปไหนเลยตั้งแต่ฉันมาอยู่ บอดี้การ์ด1: นายให้ผมสองคนดูแลคุณมิ้นอย่างใกล้ชิดครับ "ให้มาดูแลหรือให้มาจับผิดกันแน่" เราคิดขึ้นในใจ บอดี้การ์ด2: ใช่ครับ นายเป็นหวงคุณมิ้นมากเลยนะครับ บอดี้การ์ด1: ไอ้เจ!! บอดี้การ์ด: เออ ผมหมายถึงห่วงคุณมิ้นนะครับ เรา: ตานั่นนี่นะห่วงลูกนี้อย่างฉัน คงกลัวฉันหนีมากกว่า แล้วนี่นายชื่อเจใช่ไหม บอดี้การ์ด2: ครับคุณมิ้น เรา: ไม่ต้องเรียกฉันคุณก็ได้ เพราฉันกับพวกนายก็สถานะไม่ค่อยต่างกันฉันก็แค่ลูกหนี้เจ้านายของพวกนาย บอดี้การ์ด1: ไม่ได้หรอครับ คุณมิ้น เรา: งั้นก็ตามใจแล้วนายล่ะชื่ออะไร บอดี้การ์ด1: ผมเจมส์ครับ เรา: โอเค เจ เจมส์แล้วนี่จะพาฉันไปที่ไหน เจมส์: ห้างJJครับ เรา: ห้างJJอย่าบอกนะว่าเป็นห้างของ... เจ: ใช่ครับ เป็นห้างของคุณคินครับ เรา: นี่นายมีธุระกิจกี่อย่างกันแน่เนี่ย นายภาคิน // เราพูดขึ้นพึมพำ เจ: มีหลายอย่างเลยครับ ทั้ง ห้างสรรพสินค้า โรงแรม ท่าเรือ สนามบิน สนามรถแข่ง ผับ แล้วก็... เรา: พอ ฉันไม่อยากรู้แล้ว // เราพูดขึ้นขัดลูกน้องที่กำลังอวยเจ้านายตัวเองไม่หยุด เจ: ครับคุณมิ้น ใช้เวลาไม่นานรถก็มาจอดอยู่หน้าห้างสรรพสินค้า เจมส์: ถึงแล้วครับคุณมิ้น เรา: อืม // เราพูดแล้วกำลังเดินลงจากรถ ก่อนจะตกใจเมื่อเห็นคนนับสิบที่อยู่เรียงหน้าอยู่ต่อหน้าเรา ...สวัสดีค่ะคุณมิ้น พวกเรายินดีต้อนรับคุณมิ้นและพร้อมพาคุณมิ้นเลือกซื้อของที่ต้องการค่ะ ดิฉัน วราพรผู้จัดห้างจะเป็นคนพาคุณมิ้นเลือกของในวันนี้ค่ะ เรา: ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ค่ะ มิ้นเกรงใจ พวกคุณกลับไปทำงานเถอะค่ะ คุณวราพร: ไม่ต้องเกรงใจเลยค่ะคุณมิ้น ดิฉันได้รับมอบหมายจากท่านประทานให้ดูคุณมิ้นในวันนี้ค่ะ "นายภาคิน!! นายเจอฉันแน่" เราคิดขึ้นในใจ เรา: ก็ได้ค่ะ คุณวราพร: เชิญค่ะ // หลังจากนั้นเราก็เดินตามคุณวราพรไปห้องเสื้อต่างๆในห้างทั้งชุด รองเท้ากระเป๋า เครื่องประดับ คุณวราพร: คุณมิ้นสนใจเป็นแบบไหนดีคะ // เราหยิบป้ายดูแต่ละชิ้น แทบเป็นลม แต่ละชิ้นเหยียบแสนขึ้นทั้งนั้น เรา: มิ้นว่า มิ้นยัง... คุณวราพร: แล้วจะมีเป็นอีกชุดเป็นคอลเลคชั่นใหม่ของทางร้านเลยค่ะ // เรามองตามที่คุณผู้จัดการพูดก่อนจะตะลึงเมื่อได้เห็น มันเป็นชุดไข่มุกที่สวยมากสวยจนเราแทบละสายตาไม่ได้เลย คุณวราพร: เอาลงมาให้คุณมิ้นดู // จบเสียงพูดชุดไข่มุกก็ลงมาอยู่ตรงหน้าเรา เรา: สวยมากเลยค่ะ //เราไม่รอช้าที่จะเอ่ยชมก่อนจะหยิบป้ายดูก็ต้องชะงัก เรา: 2ล้าน!! คุณวราพร: ใช่ค่ะคุณมิ้น ไข่มุกชุดนี้เป็นไข่มุกหายากจึงราคาสูงค่ะ เรา: คือมิ้นว่า... ...เอาชุดนั้น // เสียงของคนด้านหลังพูดขึ้นก่อนที่ทุกคนจะก้มหัวให้ทันที คุณวราพร: ท่านประทาน ดิฉันไม่ทราบว่าท่านประทานจะลงมาดูด้วยเลยไม่ได้ต้อนรับ ขอโทษค่ะ ภาคิน: ไม่เป็นไร ชุดไข่มุกนั่นใส่กล่องให้คุณมิ้นด้วย เรา: นาย ฉันขอคุยด้วยหน่อย ขอตัวก่อนนะคะ// เราพูดแล้วลากตานั่นออกมา เรา: นายทำบ้าอะไรของนาย ให้ผู้จัดการมาพาฉันซื้อขอแล้วชุดไข่มุกนั่นมันก็แพงเกินไป ภาคิน: เธออยู่ในฐานะอะไรลืมไปแล้วหรือไง เรา: แต่มันก็แค่แกล้ง นายไม่จำเป็นต้องทำงขนาดนี้ ภาคิน: เพราะฉันอยากให้มันเป็นจริง!! // เขาพูดแล้วดึงเราเข้ามาในห้างทันที เรา: นายพูดหมายความว่าไง ภาคิน: เงียบถ้าไม่อยากให้คนอื่นรู้!! //เราได้แต่เงียบหลังจากที่ตานั่นจะพาเราไปซื้อขออีกหลายร้านเรียกว่าเหมาหน้าจะถูกกว่า หลังจากที่ซื้อของเสร็จเราก็มาขึ้นรถพร้อมกับตานั่น เรา: นายไม่มีงานการทำหรือไง ภาคิน: ก็กำลังจะไป เรา: หมายความว่าไง? ภาคิน: ไอเจมส์ไปสนามแข่ง!! เรา: เดี๋ยวนะ ฉันไม่ไป ฉันจะกลับบ้าน ภาคิน: เธอต้องไป!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more