รักที่เป็นไปไม่ได้

รักที่เป็นไปไม่ได้ 4

รักที่เป็นไปไม่ได้!!

Ep4

เขาพูดจบแล้วเดินออกไป ทิ้งให้เรายืนงงอยู่ตรงนั้น

...เชิญทางนี้ค่ะคุณมิ้น // ผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาพูดขึ้น ก่อนจะนำเราเดินขึ้นไปชั้น 2 ของบ้าน

... นี่ คือห้องของคุณมิ้นค่ะ เชิญตามสบายเลยนะคะ หนูชื่อกระถินมีอะไร เรียกใช้หนูได้ตลอดเลยนะคะ หนูอยู่ห้องชั้น 1 กับป้าค่ะ //เธอพูดแล้วกำลังเจอกับเดินไป

เรา: เดี๋ยว!! //เราจับแขนเธอเอาไว้

กระถิน: มีอะไรหรอคะ

เรา: คือว่า ฉันอยากรู้ว่าเจ้านายเธอเป็นคนยังไง

กระถิน : คุณภาคินหรอคะ?

เรา: ใช่ เขามีเหตุผลอะไรถึงต้องให้ฉันมาทำแบบนี้

กระถิน: เรื่องนี้ หนูก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน แต่คุณภาคิน บอกกับทุกคนว่าให้ดูแลคุณมิ้นอย่างดี

" ทั้งๆที่ฉันเป็นลูกหนี้เนี่ยนะ " เราคิดขึ้นในใจ

กระถิน: งั้นถ้าไม่มีอะไร หนูขอตัวก่อนนะคะ

เรา: ค่ะ //เราพูดจบเธอก็เดินออกไป ก่อนที่เราเดิน กลับเข้ามาในห้อง

เรา: เอาวะแค่1ปี

วันต่อมา...

Talk... ภาคิน

ผม : เรื่องที่ให้จัดการเป็นยังไงบ้าง

มือขวา: เรียบร้อยครับนาย ผมพาแม่ของคุณมิ้น ย้ายไปอยู่บ้านอีกหลังตามที่นายสั่ง ส่วนบ้านผมให้คนปิดไว้แล้วเปลี่ยนเวรยามเฝ้าอยู่ตลอดครับ

ผม: ดี ไปเตรียมรถ ฉันจะลงไป อีก 10 นาที มือขวา: รับทราบครับ //หลังจากนั้นผมก็เดินไป ยังห้องของมิ้น ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง แต่ก็ไม่พบเธออยู่ในห้อง ผมจึงรีบลงมาชั้นล่าง ก็เห็นเธอช่วยแม่บ้านทำอาหารอยู่

ป้าเพ็ญ: คุณมิ้น ทำอาหารเก่งจังเลยค่ะ

มิ้น: อ๋อ คือ หนูชอบทำอาหารไปขายบ่อยๆอ่ะค่ะ เลยพอทำได้ แต่ไม่รู้รสชาติจะถูกปากหรือเปล่านะคะ ป้าลองชิมหน่อยก่อนนะคะ //เธอยื่นช้อนให้ป้าเพ็ญชิม

ป้าเพ็ญ: โห อร่อยมากเลยค่ะคุณมิ้น สงสัยงานนี้ป้าตกงานแน่ๆ

มิ้น : ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะยังไง ป้าเพ็ญก็ทำอาหารอร่อยกว่ามิ้นอยู่แล้วค่ะ //เธอพูดแล้วหันไปยิ้มให้ป้าแม่บ้านอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่ผมจะเดินเข้าไป

ผม: ไปแต่งตัว

มิ้น: จะให้ฉันแต่งตัวไปไหน

ผม: บริษัท!!

มิ้น : ฉันไม่ไป

ผม: ไปแต่งตัว อย่าให้ผมต้องพูดว่าเป็นรอบที่ 2

ป้าเพ็ญ: ไปค่ะคุณมิ้นรีบไปแต่งตัวดีกว่าค่ะ เดี๋ยวป้าช่วยนะคะ //ป้าแม่บ้านรีบพาเธอขึ้นไปแต่งตัวทันทีเมื่อเห็นว่าผมกำลังจะอารมณ์เสีย

ตุบ! ตุบ! ~~~ เสียงส้นรองเท้าส้นสูงเดินลงมาจากบันได พร้อมหญิงสาวที่เดินลงมา มันทำให้ผมอึ้ง เหมือนเธอสะกดผมเอาไว้

...คุณ คุณภาคิน!! // เสียงของเธอเรียกผมให้ได้สติ

ผม: หือ?

มิ้น: คุณเป็นอะไรของคุณ เหม่ออยู่นั่น

ผม: ป่าวหนิ ไปกันได้แล้ว

มิ้น: แต่ฉันขอไม่ใส่ชุดนี่ได้ไหม ฉันว่ามันไม่ค่อยเข้ากับฉันสักเท่าไหร่

ผม: ก็ดีแล้วนี่

มิ้น: แต่ว่ามัน // ผมไม่พูดอะไรเดินนำเธอไปที่รถทันทีก่อนที่รถจะแล่นตรงไปบริษัท

ณ.บริษัท JJ

พนักงานทุกคนต่างมอง ก้มหัวให้ผม เมื่อเห็นผมเดินผ่าน

...นี่ผู้หญิงคนนั้นคือใครกล้าดียังไงมาพร้อมท่านประทาน

...นั่นสิ ฉันก็เพิ่งเคยเห็น //เสียงซุบซิบนินทาพูดกันสนั่น เมื่อผมหันไปมองทุกคนก็เงียบทันที

ก่อนที่ผมจะเข้าไปจับมือเธอไว้แล้วเดินเข้าไป ลิฟท์

มิ้น: ปล่อยได้แล้ว //เธอพูดก่อนจะแกะมือผมออก

ตริ๊ง!! ~~~เสียง ลิฟต์ถูกเปิดออกก่อนที่ผมจะจับมือเจออีกครั้ง แล้วเดินนำไปที่ห้องทำงานทันที

เลขาจิน: สวัสดีค่ะท่านประธาน //เลขาหน้าห้องผู้ทัก เมื่อเห็นผมเดินมา

ผม: อืม //ก่อนที่ผมจะพาเธอเข้าไปในห้อง

ผม: นั่งรอผมอยู่ตรงนี้

มิ้น: รู้แล้วนะ นายจะไปทำงานก็รีบไปทำเถอะ //เธอพูดแล้วนั่งลง ก่อนที่ผมจะเดินไปที่โต๊ะทำงาน

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น

เลขาจิน : ขออนุญาตค่ะ กาแฟค่ะท่านประธาน ผม: คุณไม่เห็นหรอ ว่าผมพาใครมา

เลขาจิน : เห็นค่ะ แต่ว่า...

ผม: แล้วยังไง?

เลขาจิน : ค่ะๆ ดิฉันจะรีบไปเครื่องดื่มมาให้ คุณผู้หญิงทันทีค่ะ //เธอพูดแล้วรีบเดินออกไป

Talk... มินตรา

เสียงตะคอกดังลั่นห้อง ก่อนที่เลขาผู้หญิงจะรีบเดินออกไปทันที ทำไมต้องอารมณ์เสียขนาดนั้นด้วย นี่เรามาอยู่ที่นี่แม่จะเป็นไงบ้างนะ เราพูดขึ้นในใจ เมื่อคิดถึงแม่

เรา: นี่คุณฉันไปหาแม่ได้ไหม

ภาคิน: ไม่ได้

เรา: ก็ฉันห่วงแม่นี่ ฉันขอไปแป๊บนึงไม่ได้หรอ ภาคิน: ไม่!!

เรา: คุณมันใจร้าย คนไม่มีหัวใจ //เราพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย

...น้ำค่ะ คุณผู้...หญิง //เลขาสาวพูดขึ้นพร้อมแววตาที่มองเราอย่างไม่เป็นมิตร

เรา: ค่ะ //เราพูดแล้วหยิบหนังสือนิตยสารขึ้นมาอ่านเพื่อฆ่าเวลา

...คุณ // เราลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียง ก่อนจะผลักเขาทันที เมื่อเห็นว่าเขายื่นหน้าเข้ามาใกล้เรา

เรา: ที่คุณทำบ้าอะไร

ภาคิน: ก็ปลุกคุณไง

เรา: ปลุกแล้วทำไมต้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ด้วยเล่า เสร็จแล้วใช่ไหม ฉันจะได้กลับบ้าน //เราพูดแล้วลุกขึ้น

ภาคิน: ใครบอกว่าผมจะพาคุณกลับบ้าน

เรา: นี่คุณ... //เรายังพูดไม่ทันจบเขาก็ดึงมือทางออกมาจากบริษัท แล้วใช้รถอีกคัน ขับพาเราออกมาทันที

เรา: คุณจะพาฉันไปไหน

ภาคิน: เดี๋ยวก็รู้

เรา : แต่ฉันอยากกลับแล้ว// เขาเงียบไม่ตอบ กลับหรือพูดอะไรเลย ได้แต่ขับรถไปนิ่งๆ จนมาจอดที่บ้านหลังหนึ่ง

ภาคิน: ลงมาสิ //เขาพูดแล้วเดิน ลงนำเราไป ก่อนที่เราจะเปิดประตูรถ แล้วเดินตามเขาไป

...แกมาได้แล้วสินะ ฉันรู้ว่าแกก็ต้องกลับมาหาฉันอยู่ดี //เสียงผู้ชายวัยกลางคนพูดขึ้นก่อนที่เขาจะพาเราไปหยุดอยู่ตรงหน้า ผู้ชายคนนั้น

...นี่แกพาใครมาเจ้าคิน

ภาคิน: นี่มินตรา ว่าที่ภรรยาของผมครับพ่อ

พ่อภาคิน: แกว่าไงนะ

ภาคิน: ผมพูดไม่ชัดหรอกครับ ว่าผมบอกว่านี่คือเมียผม

พ่อภาคิน: เมียบ้าอะไรของแก ถ้าหนูซิน รู้ขึ้นมา จะทำยังไง เจ้าลูกบ้า แกเลิกกับผู้หญิงคนนี้ซะ

ภาคิน : ไม่ แล้วพ่อก็เลิกจับคู่ให้ผมสักที ผมมีเมียแล้ว แล้วก็จะมีคนนี้คนเดียวเท่านั้น ป่ะกลับกันเถอะ //เขาพูดแล้วดึงมือเราออกมาจากบ้านทันที

...นี่ไอ้คิน มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน ไอ้คิน!! // เสียงผู้ชายวัยกลางคน พูดตามหลัง แต่ก็ไม่ทำให้ เขาหยุดเลยสักนิด ก่อนที่จะพาเรามาขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที

เรา: คือ ที่นายให้ฉันมาแกล้งเป็นเมียนายก็เพราะเหตุผลนี้สินะ

ภาคิน: อืม

เรา: แต่ฉันว่า นายกลับไปพูดกับท่านดีๆเถอะ มันอาจจะมีทางออกที่ดีกว่านี้ก็ได้

ภาคิน: คุณไม่รู้จักพ่อผมดี เขาไม่เคยฟังใคร นอกจากตัวเอง ถ้าคุณยังไม่อยากให้ผมต้องอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ หยุดพูดแล้วนั่งนิ่งๆซะ // เสียงเขาพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย ทำเอาเรา ไม่กล้าพูดอะไรต่อเลย