“ไม่มีประวัติ…ไม่มีที่มา…แต่กล้าท้าทายฉัน”

641 Words

ค่ำคืนนั้น ลมเย็นพัดแรงเหนือชานเมือง แต่ความอึดอัดในอกของ มารุต กลับร้อนระอุจนแทบระเบิด เขานั่งอยู่ในห้องทำงานของเกรซเฮาส์ มือหนึ่งบีบโทรศัพท์แน่น ขณะที่ปลายสายรายงานด้วยน้ำเสียงจริงจัง ... “หัวหน้า…เราเช็กทุกฐานข้อมูลแล้ว .! ทั้งในประเทศและนอกประเทศ ไม่มีชื่อ ไอริส ... ปรากฏเลยครับ เหมือนเธอ…ไม่เคยมีตัวตน” ... คำพูดนั้นเหมือนค้อนทุบลงกลางอก มารุตกัดฟันแน่น เส้นเลือดขมับเต้นตุบ ๆ “เป็นไปไม่ได้… ไม่มีใครในเมืองนี้ จะไร้ร่องรอยได้ ถ้าไม่ใช่คนระดับที่….. มีใครบางคนปกปิดให้” ... เขาลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ คว้าเสื้อสูทพาดบ่าโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น ลูกน้องที่ยืนรอด้านนอกรีบก้าวเข้ามา “หัวหน้า จะไปไหนครับ?” ... มารุตปรายตามองสั้น ๆ แววตาเต็มไปด้วยโทสะและความอยากรู้ “ไปบ้านของผู้หญิงคนนั้น” --- ไม่นาน รถสปอร์ตยุโรปสีดำ แล่นฉิวบนถนนสายเปลี่ยว มารุตบังคับพวงมาลัยด้วยมือที่สั่น จากความเดือดดาลและความสับสน ... “ไม่มีประวัติ…ไม่มีที่มา…แต่กล้าท้าทายฉัน” เขาพึมพำกับตัวเอง เสียงต่ำเย็นเยียบเหมือนคำสาป .. เมื่อรถเลี้ยวเข้าสู่ซอยเงียบที่มืดสนิท ดวงตาคมกริบของเขาสะท้อนแสงไฟหน้ารถ เขามองตรงไปยังบ้านพักเล็ก ๆ ของไอริส ที่ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้และสวนดอกไม้เงียบสงัด .. มารุตเหยียบเบรก รถหยุดนิ่งตรงข้ามประตูบ้าน ดวงตาแข็งกร้าวตวัดมองบานประตูไม้สีขาว ที่ปิดสนิท .. คืนนี้…เขาจะหาคำตอบให้ได้ ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นใครกันแน่!!~ .. ปัง! ปัง! ปัง! เสียงทุบประตูไม้สะท้อนก้องไปทั่ว บ้านพักเงียบสงบในย่านชานเมือง .. ไม่กี่อึดใจ เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังลงมาตามบันไดในบ้าน ประตูไม้สีขาวค่อย ๆ เปิดออก ไอริส ปรากฏตัวในชุดนอนสีขาวบางพริ้ว เนื้อผ้าละเอียดแนบเนียนไปกับผิวเนียนละเอียด กลิ่นหอมสะอาดผสมกลิ่นดอกไม้ประจำตัวเธอ หอมอบอวลออกมาแทบจะทันที... ที่บานประตูแยกออก ... เธอเงยหน้ามองเขา ดวงตาสงบนิ่งไม่สะทกสะท้าน แต่กลับเปล่งประกายอ่อนโยนปนอบอุ่น ราวกับคนที่เพิ่งถูกปลุกให้ตื่นจากฝันกลางคืน ... แสงไฟจากโคมหน้าบ้านสะท้อนกับ เส้นผมลอนยาวสีน้ำตาลอ่อนที่สยายลงบนบ่า ขับให้ภาพรวมของเธอสวยใสละมุน เกินกว่าจะใช้คำว่าธรรมดา ... มารุตชะงัก—! ความโกรธที่อัดแน่นมาเต็มอกเมื่อครู่ พลันถูกกลืนหายไปในทันที เขาตะลึงจนเผลอหยุดหายใจ ดวงตาคมที่เคยแข็งกร้าว กลับเต็มไปด้วยความหวั่นไหว .. “คุณ…?” เสียงทุ้มของเขาหลุดออกมาเพียงแค่นั้น .. ไอริสเพียงยิ้มบาง มือน้อย ๆ ดันบานประตูออกกว้างกว่าเดิม แล้วเอ่ยเบา ๆ “เข้ามาสิคะ ยืนอยู่ตรงนี้ อากาศมันเย็นนะคะ” --- มารุตก้าวข้ามธรณีประตู ราวกับถูกแรงบางอย่างดึงดูด เมื่อประตูปิดลง ภายในบ้านกลับเผยภาพ ที่ตรงข้ามกับความเย็นชาในโลกมาเฟีย ที่เขาคุ้นชิน ... ห้องรับแขกเล็ก ๆ ถูกตกแต่งในสไตล์อังกฤษวินเทจ ผนังสีขาวครีมประดับด้วยกรอบรูปไม้เล็ก ๆ เฟอร์นิเจอร์หวานละมุน โซฟาบุผ้าลายดอกไม้อ่อน ๆ โต๊ะน้ำชาวางแจกันดอกไลแล็ก และกุหลาบขาวหอมละมุน กลิ่นหอมของดอกไม้สด ผสมเข้ากับกลิ่นกายของไอริส จนเกิดบรรยากาศอบอุ่นเกินจะบรรยาย ... แสงไฟจากโคมแก้วข้างผนัง ส่องให้ทุกสิ่งดูละมุน ราวกับฉากในวรรณกรรมโรแมนติก —ยิ่งตัดกับเงาของมารุตที่เพิ่งก้าวเข้ามา ยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังหลุดออกจากโลก ที่คุ้นเคยสู่โลกของเธอโดยไม่รู้ตัว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more