"ไอริสทำให้เขาสั่นไหว.."

626 Words

เช้ามืด... .. แสงแรกของวันลอดผ่านม่านลูกไม้ เข้ามาในห้องรับแขก มารุตขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาช้า ๆ ความง่วงงุนยังเกาะติดร่าง เหมือนหมอกควัน เขาเพิ่งรู้สึกตัว.. ว่าตัวเองเผลอหลับไปบนโซฟาในบ้านของไอริส ... “ไอริส…” เสียงทุ้มเรียกเบา ๆ เขาเอื้อมควานรอบตัว แต่ไร้เงาของหญิงสาวผู้เป็นปริศนา ... มารุตยันกายลุกขึ้น ก้าวเดินสำรวจไปทั่วบ้านทีละห้อง ร่างสูงใหญ่เดินอย่างระแวดระวัง ดวงตาคมกริบกวาดไปตามรายละเอียดเล็กน้อย —แต่กลับไม่พบสิ่งใดเลย ที่บอกได้ว่าใครคือเจ้าของบ้านตัวจริง ... ทุกห้องสะอาด เรียบง่าย เหมือนตั้งใจจัดวางไว้ให้ดูเรียบหรู แต่ไร้ร่องรอยของชีวิตจริง มีเพียงกลิ่นน้ำหอมประจำตัว เสื้อผ้าที่ใช้ประจำ และของใช้ส่วนตัวที่ควรมี ... จนเมื่อเขาหยุดที่ชั้นวางหนังสือเล็ก ๆ ใกล้หน้าต่าง ... ปลายนิ้วเรียวยาว หยิบหนังสือวรรณกรรมเล่มเก่าปกแข็งขึ้นมา เปิดเล่น ถัดไปอีกชั้น... พบหนังสือเกี่ยวกับพฤกษาศาสตร์หลากหลาย เล่มเรียงอย่างประณีต ระหว่างนั้น กระดาษโน้ตแผ่นเล็ก ๆ หลุดออกจากหน้าหนังสือ ... มารุตก้มเก็บขึ้นมา มันคือบันทึกย่อเกี่ยวกับ สมุนไพรและดอกไม้ที่ใช้ผสมชา ชื่อหนึ่งสะดุดตาเขาทันที— Valerian, Chamomile, Rose, Blue Lotus ... เขาอ่านบรรทัดท้ายด้วยแววตาเคร่งเครียด ... > “เมื่อผสมในสัดส่วนที่เหมาะ จะช่วยกล่อมประสาท ทำให้จิตใจสงบ และผู้ดื่มหลับสนิทโดยไม่รู้สึกตัว” .. หัวใจมารุตเต้นแรงทันที เขากำถ้อยโน้ตแน่นในมือ ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน ความจริงค่อย ๆ กระจ่าง— ... ชาเมื่อคืน… เขาไม่ได้แค่เคลิ้มเพราะกลิ่นกุหลาบ แต่ โดนไอริสวางยาสมุนไพรให้หลับสนิท ... ความโกรธและความสับสนตีตลบในอก เขากัดกรามแน่น “ผู้หญิงคนนี้…เล่นเกมอะไรกันแน่”!!! .... เกรซเฮาส์ .. ยามเช้าเต็มไปด้วยแสงแดดลอดหน้าต่างกระจกสี เสียงหัวเราะแผ่วดังขึ้นทันที ที่มารุตก้าวเข้ามาในห้องโถง ... กริตตรินท์เอนกายบนโซฟา ยกแก้วบรั่นดีขึ้นหมุนวนในมือ ริมฝีปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “เฮ้…เมื่อคืนบอสหายไปทั้งคืน คนของฉันบอกว่าไปโผล่บ้านสาวดอกไม้ใช่ไหม? หึ…ที่ว่าไม่แตะผู้หญิงง่าย ๆ นี่ .. ..สุดท้ายก็แพ้กลิ่นหอมดอกกุหลาบเข้าแล้วสินะ” .. เสียงหัวเราะเบา ๆ ของลูกน้องรอบวงดังตามทันที .. มารุตหยุดก้าว ร่างสูงชะงักเล็กน้อย แววตาคมกร้าวหันขวับไปทางกริตตรินท์ สายตาเย็นเยียบกดดันจนบรรยากาศหนักอึ้ง แต่รอยยิ้มกวนของเพื่อนก็ยังไม่หายไป ... “หุบปาก!!! ” มารุตเสียงต่ำ ดวงตาคมเข้มวาวโรจน์ เขากัดกรามแน่น ความอับอายในอกล้น จนแทบระเบิด เขาจะบอกได้อย่างไร ว่าเขา—มาเฟียที่ใคร ๆ หวั่นเกรง— กลับโดนผู้หญิงตัวเล็กวางยาจนหลับสนิท เหมือนเด็กไร้พิษสง . . กริตตรินท์หัวเราะหนักขึ้น ยกมือทาบอกทำท่าล้อ “อย่าบอกนะ…ถูกเธอสั่นคลอนจริง ๆ น่ะ? .. หรือว่า…” เสียงกดต่ำลงแฝงแววขบขัน “…หลงเธอจนเสียท่าไปแล้ว?” .. ลูกน้องบางคนกลั้นหัวเราะไม่อยู่ แต่ก็รีบก้มหน้าเมื่อมารุตปรายตามา .. มารุตหมุนข้อมือกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูด ดวงตาเหมือนจะเผาทั้งห้องให้มอดไหม้ เขาโกรธทั้งเพื่อนที่กล้าแซว โกรธตัวเองที่เผลอเคลิ้ม… และอายที่ยอมรับไม่ได้ว่าไอริสทำให้เขาสั่นไหว .. “พอที!!” เขาคำรามเสียงเข้ม “เรื่องเมื่อคืน…ไม่มีอะไรเกิดขึ้น!!” .. แต่ในใจลึก ๆ เขารู้ดี— เธอทิ้งร่องรอยไว้เต็มหัวใจ จนเขาไม่อาจปฏิเสธความจริงได้เลย…

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more