ค่ำคืนนั้น
ไอริสนั่งอยู่ในห้องพักเล็กชั้นบนของบ้านพัก
ไฟหัวเตียงส่องแสงสลัว มือเธอสั่นเล็กน้อย
ขณะกดเบอร์ที่คุ้นเคย เสียงสัญญาณดังไม่กี่ครั้ง
ปลายสายก็กดรับ
..
“ริส…ทำไมดึกแล้วถึงโทรมา”
น้ำเสียงทุ้มเรียบของ พิบูลย์ พิบูลย์วรพงศ์
ดังขึ้นทันที ฟังดูสงบ แต่หนักแน่น
จนเธอเหมือนถูกอ่านใจได้ตั้งแต่ยังไม่ได้เอ่ยอะไร
..
ไอริสเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ
“พ่อคะ…วันนี้มีชายแปลกหน้าสองคนเข้ามาที่ร้าน
เขาบอกอยากซื้อกิจการ ให้หนูเสนอราคาได้เลย”
...
เสียงเธอสั่นพร่า พยายามเล่าให้เหมือนปกติ
แต่ความตึงเครียดในน้ำเสียงไม่อาจปิดบังได้
...
ปลายสายเงียบไปพักหนึ่ง
ก่อนที่พิบูลย์จะเอ่ยขึ้นอย่างช้า ๆ
“ลูกตอบเขายังไง?”
..
“หนูบอกว่าหนูเป็นแค่ผู้เช่า ถ้าอยากได้
ต้องติดต่อเจ้าของตัวจริง…เขาเลยบอกว่า
จะกลับมาอีกในสามวัน”
..
เสียงถอนหายใจของพิบูลย์
ดังลอดสายออกมา ทุ้มต่ำ หนักแน่นร
