ตอนที่6

1339 Words

ตอนที่ 6 ฉุนเฉียว หญิงสาวตื่นขึ้นมากลางดึกจึงเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายให้เบากายสบายใจ สบู่เหลวกลิ่นหอมหวานดอกไม้คละคลุ้งเนื้อนวลเนียนเทรดร่างเล็กถูไปมา หยาดน้ำอุ่นจากฝักบัวไหลรินชโลมทั่วเรือนร่าง เธออาบน้ำนานนับชั่วโมง หวังชำระล้างคราบเขี้ยวของใครบางคน ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก “ดารินทร์มาช่วยฉันหน่อย นายน้อยราอูลอาละวาดใหญ่เลย” “...” เธอชะงักนิ่งเล็กน้อย ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูพันรอบกายสาว ดึกขนาดนี้อาหลินยังไม่นอนหรอ? “แปบนะอาหลิน” ดารินทร์สวมชุดนอนสายเดี่ยวสีดำทาบทับด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำอีกชั้นก่อนจะเดินออกไป “ว่าไงอาหลินมีอะไรดึกดื่นป่านนี้” “ไปช่วยฉันหามนายน้อยราอูลหน่อย พวกผู้ชายออกไปกับนายน้อยฟาร์อูลกันหมด พวกผู้หญิงที่นายน้อยพากลับมาก็โดนไล่ตะเพิดกลับกันไปหมด” “แวมไพร์เมาเป็นด้วยหรอ?” เธอเอ่ยถามสีหน้างุนงง ครั้นที่ตามพี่ฟาร์อูลไปที่บาร์ดื่มเท่าไรก็ไม่เห็นเขาจะเมาเลยสักครั้ง “คงจะไปดื่มอะไรพิเรนทร์อะไรมาน่ะสิ” “อืม” ดารินทร์พยักหน้าตอบรับ ร่างใหญ่สูงกำยำนั่งโอนเอนส่งเสียงร้องคำรามดังลั่น อาละวาดขว้างปาสิ่งของจนสภาพภายในห้องรับแขกเละเทะดูไม่ได้ “แล้วจามัวร์ล่ะ?” เธอถามถึงมือขวาคนสนิทของชายหนุ่มผู้คลุ้มคลั่งในขณะนี้ “สภาพไม่ต่างกันหรอกจ๊ะ รายนั้นนอนกองอยู่หน้าบ้านเดี๋ยวฉันค่อยหามเข้ามาทีหลัง นายน้อยตัวใหญ่กว่าเยอะฉันยกคนเดียวไม่ไหว” “มาจัดการให้เสร็จกันเถอะ” สองสาวช้อนลำแขนแกร่งพาดคอคนละข้าง ฝีก้าวเล็กก้าวเท้าขึ้นบรรได้ยากลำบาก คนตัวใหญ่ดิ้นขัดขืน ปากก็ร้องเอะอะโวยวาย ไม่รู้ใช้เวลากี่นาทีจึงจะเอาคนตัวใหญ่นอนลงบนเตียงนอนของเขาได้เล่นเอาสองสาวปาดเหงื่อกันหลายยก “เดี๋ยวฉันไปหามตาบ้าจามันร์เข้าบ้านก่อนนะ เธอกลับไปพักผ่อนได้เลย ขอบใจมากนะจ๊ะดารินทร์” “ให้ไปช่วยไหมจ๊ะอาหลิน” “ไม่เป็นไรจามัวร์เบากว่านายน้อยเยอะ ไปล่ะ” ถึงคราวเธอกลับไปพักผ่อนบ้างแล้ว ดารินทร์เดินไปบิดลูกบิดบานประตูเปิดออก ร่างเล็กอวบอิ่มในชุดนอนผ้าแพรผืนบางทำท่าจะแทรกกายลอดผ่านบานประตู พริบตาเดียวสายลมสายหนึ่งแล่นผ่านรวดเร็วฉับไว ปึก! ข้อมือเล็กถูกฉุดกระฉากรุนแรงและรวดเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ทัน บานประตูถูกปิดลงเฉกเช่นเดิม มือสากบีบปลายคางมนเล็กแน่นจนแดงเปื้อน “ใครอนุญาตให้เธอเข้ามาในห้องนอนฉัน” ร่างสูงตวัดสายตามองเธอด้วยสีหน้าไม่พอใจ เมื่อกี้ยังเมาอาละวาดไหงไม่กี่นาทีกลับมามีสติได้ไง แบบนี้เธอก็ซวยน่ะสิ “อาหลินให้มาช่วยพยุงนายน้อยขึ้นมาค่ะเพราะเธอคนเดียวพยุงไม่ไหว” ร่างเล็กเบนดวงตามองนอกหน้าต่าง สะกดกลั้นความเจ็บภายใต้สีหน้าเรียบเฉย ไร้ความรู้สึก “เก่งขึ้นเยอะนะ ปีกกล้าขาแข็งกับฉัน ไม่อ้อนวอนฉันเหมือนแต่ก่อนแล้วหรอ” ราอูลแค่นเสียงหัวเราะ เพิ่มแรงบีบบริเวณปลายคางมนจนใบหน้าเธอแดงเข้มเป็นรอยมือ กลับไม่มีเสียงร้องอ้อนวอนจากเธอเหมือนก่อน “......” ดารินทร์นิ่งสงบ มีเพียงลมหายใจอุ่นร้อนรินรดหลังมือหนาที่บ่งบอกว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ “พยายามยั่วโมโหฉันอยู่ใช่ไหม?” สุรเสียงแหบห้าวเอ่ยเสียงลอดไรฟัน ใบหน้าหล่อเหลาตึงเครียดจนเส้นเลือดปูด “ดารินทร์ไม่กล้าค่ะ” “นี่น่ะหรอไม่กล้าเดี๋ยวนี้หัดแข็งข้อกับฉัน ฉันจะสั่งสอนเธอให้รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่อย่างพวกเลือดผสมซะบ้าง” ดวงหน้านวลเนียนหยิ่งเผยอราวมีร่างไร้วิญญาณยามเมื่ออยู่กับเขา ยามเมื่ออยู่กับผู้อื่นเธอเสมือนตุ๊กตาเจ้าหญิงแสนสวยที่เดินเหินได้ ยิ้ม หัวเราะ อ่อนหวาน ยิ่งเธอเงียบสงบกับเขามากเท่าใด เขาก็ยิ่งอยากจะทำร้ายเธอมากขึ้นเท่านั้น “ตามที่นายน้อยเห็นควรเลยค่ะ” ดารินทร์ทำใจยอมรับการทารุณกรรมจากเขาทุกรูปแบบ ยิ่งเขาเอ่ยวาจาทำร้ายจิตใจเธอมากเท่าใด เธอยิ่งรู้สึกเฉยชากับเขามากเท่านั้น ยิ่งเขาทำร้ายร่างกายเธอเจ็บปวดเท่าใด เธอยิ่งเห็นเขาไร้ค่าในสายตาเท่ากัน นับตั้งแต่ที่ชีวิตแปรผันกลายมาเป็นแวมไพร์ความเจ็บทางกายเหล่านี้เล็กน้อยมากสำหรับเธอ “หึ...ใจกล้าดีนิ แต่รอบนี้ฉันจะไม่ทำร้ายเธอหรอกนะ” ราอูลยกยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ ร่างเล็กใจหายวาบดูท่าลางไม่ดีซะแล้ว “นายน้อยลงโทษดารินทร์เถิดค่ะ ขอโทษที่ทำให้นายน้อยไม่พอใจนะคะ ดารินทร์ยินดีรับโทษจากนายน้อยทุกอย่างค่ะ“ เธอหวังว่ามันจะเป็นการลงโทษในแบบปกติที่เธอเคยได้รับ “งั้นก็ทำให้ฉันพอใจซะสิ” ดวงตาสีนิลเปล่งประกายแพรวพราว จมูกโด่งสันเลื่อนเข้าหาใบหน้ากลมมน กลิ่นสบู่เหลวอาบน้ำหอมกรุ่นติดผิวเนียนละเอียด “ดารินทร์ว่านายน้อยยังไม่สร่างเมาควรนอนพักผ่อนก่อนจะดีกว่า ไว้พรุ่งนี้ดารินทร์จะรีบมารับโทษกับนายน้อยด้วยตัวเอง” “กะอีแค่วิสกี้เลือดหมาป่าไม่ทำให้ฉันเมานานหลายชั่วโมงหรอก ถ้าเธอทำให้ฉันพอใจไม่ได้ก็อย่าหวังว่าจะได้ออกจากห้องของฉัน อยากเข้ามาเองช่วยไม่ได้ หึ...” “......” เมื่อถอยไม่ได้ก็คงต้องเดินหน้าสุด “คุณอยากได้พรมจรรย์ของฉันแทนการลงโทษหรอคะ?” ดารินทร์เอ่ยถามไม่อ้อมค้อม ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มไม่ลดละ พี่ฟาร์อูลและครอบครัวนี้มีบุญคุณชีวิตต่อเธอ กับเรื่องเสียสาวเธอไม่เก็บมาคิดให้หนักใจ เขาอยากได้ก็เอาไป “......” “อยากได้ก็มาเอาสิคะ” ไม่พูดเล่น มือเล็กปลดเชือกชุดคลุมอาบน้ำเผยเรือนร่างอวบอิ่มเนื้อนมไข่ ภายใต้ชุดนอนผ้าแพรสีดำผืนบาง ตรงตามฉบับที่ใครหลายคนใฝ่ฝัน “ง่ายดี” “ที่ผ่านมาก็เคยได้แต่คนง่ายๆไม่ใช่หรอคะ ครั้งนี้จะแตกต่างอะไร” หญิงสาวระบายยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหุบลง มือหนากอบกุมคางกลมขยับแนบชิด บีบปลายคางมนเต็มแรงให้สาสมกับความทะนงของหญิงสาวร่างเล็ก ริมฝีปากหนาบดขยี้ปากเล็กอวบอิ่มรุนแรง ดิบเถื่อน กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งริมฝีปากทั้งสอง ราอูลผละริมฝีปากมาอย่างอ้อยอิ่ง ดารินทร์ที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดพายุร้ายลูกใหญ่ พยุงร่างอ่อนปวกเปียกหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ลมหายใจรัวเร็ว สัมผัสรุนแรง เจ็บปวดจากเขายังคงมาตราฐานเดิม ซาดิสม์ “หึ...แค่ฉันสัมผัสนิดหน่อยอย่าไปทำเป็นดีใจจนตัวสั่นล่ะ” น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบข้างใบหูเล็กน่ารักของเธอ “ดารินทร์ไม่อาจคิดแบบนั้นหรอกค่ะนายน้อย นายน้อยอย่าได้กังวลไป” “ดีคืนนี้ฉันจะสงเคราะห์ให้เธอลิ้มรสความสุขทางกายกับฉันดูบ้าง” สิ้นเสียงคำราม ร่างสูงฉุดกระชากร่างเล็กอวบอิ่มมีเพียงชุดนอนผ้าแพรผืนบางปกปิดเรือนร่างหมิ่นเหม่โยนลงบนเตียงนอนของเขา หญิงสาวสั่นสะท้านต้านทานไม่อยู่ แม้ว่าพยายามสะกดกลั้นความกลัวเบื้องหน้า สายตาที่เธอกำลังเผชิญในตอนนี้ช่างน่ากลัวจับใจ เธอชังเขาที่สุด! เกลียดทุกสัมผัสตารางนิ้วที่เขาแตะต้อง! บุญคุณที่ติดค้างใช้คืนให้แล้ว! “......”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more