โอมใช้เวลาเดินทางอย่างรีบร้อนและเต็มไปด้วยความหวัง เขาเปิดประตูรั้วบ้านอย่างเงียบ ๆ ไม่อยากให้ใครรู้ตัว แต่ใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นที่จะได้เจอแพรอีกครั้ง มือที่กำถุงเสื้อผ้าสีชมพูและชุดชั้นในใหม่ไว้แน่นบ่งบอกถึงความมุ่งมั่นที่จะกลับมาเป็นคนดี
เขาเดินย่องขึ้นไปบนบ้าน เมื่อถึงชานบ้าน เขาสังเกตเห็นว่าประตูห้องนอนของพ่อซึ่งอยู่ติดกับห้องของเขา แง้มอยู่เล็กน้อย และมีเสียงบางอย่างเล็ดลอดออกมาจากด้านใน เป็นเสียงกระซิบที่คุ้นเคย.
“พอเถอะค่ะพ่อ... แพรไม่ไหวแล้ว” เสียงหวานของแพรที่โหยหวนและอ่อนแรงดังออกมา
โอมหยุดกึก เลือดในกายเย็นวาบ ความหวังทั้งหมดถูกแช่แข็งในทันที เขายื่นมือที่สั่นเทาออกไป ผลักบานประตูให้เปิดออกกว้างขึ้น
ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าทำเอาดวงตาของโอมเบิกกว้างจนแทบจะหลุดออกจากเบ้า ร่างกายแข็งทื่อราวถูกสาป เสียงหายใจขาดห้วงราวกับถูกบีบคอ
บนเตียงกว้างเบื้องหน้า คมสัน พ่อของเขา... กำลังต
