โอมรับรู้ถึงความสั่นเทิ้มในมือที่ยังคงกอบกุมมือของแพรไว้ แววตาของแพรที่มองเขานั้นเต็มไปด้วยความขยะแขยงและความหวาดกลัวอย่างชัดเจน มันไม่เหลือเค้าของความรักเลยแม้แต่น้อย ภาพนี้เจ็บปวดกว่าภาพที่เห็นแพรอยู่ใต้ร่างพ่อของเขาเสียอีก
“แพรไม่กลับ!” คำตอบนั้นตอกย้ำความจริงที่โหดร้ายลงในหัวใจของโอม
โอมหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง คราวนี้เป็นเสียงหัวเราะที่แหบพร่าและเต็มไปด้วยความปวดร้าว เขากำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อตัวเอง
“ฮ่าๆๆ... ดี... ดีมาก!” คมสันพอใจกับท่าทีของลูกชาย “มึงเห็นแล้วใช่ไหมไอ้โอม! มึงเห็นแล้วว่าแพรเลือกใคร! กูจะให้โอกาสมึงครั้งสุดท้าย... ตกลงตามที่กูบอก!”
โอมเงยหน้าขึ้นจากพื้น สบตาคมสันด้วยแววตาที่ว่างเปล่า ความบ้าคลั่งก่อนหน้าถูกแทนที่ด้วยความเย็นชาที่น่ากลัวกว่า โอมค่อย ๆ คลายมือออกจากแพร แล้วลุกขึ้นยืนช้า ๆ
“ผมตกลง!” เสียงของโอมแผ่วเบา แต่หนักแน่นจนทุกคนได้ยิน “ผมจะเลิก
