Koridordaki herkes gözlerini üzerime dikmiş, neler olup bittiğini anlamak için bekliyordu. Betam ve Ahmet'i geriye kalması için yönlendirdikten sonra, diğerlerini görev yerlerine geri yolladım. Üçümüz sessizce ofise doğru ilerlemeye başladık. Ancak, çektiğim acı neredeyse ayakta durmama engel olacak kadar şiddetliydi.
Zorlukla ofise girip koltuğa çöktüm ve konuşmaya başladım: "Evet, şimdi bana olanları anlatın. O lanet olası kız nasıl olur da bu kadar sıkı korunan bir yerden kaçabilir?" Bağırarak sordum. Betam ve Ahmet sessizce karşımda oturuyor, cevap vermek için hazır görünüyorlardı, ancak onların sessizliği beni daha da sinirlendirdi. Kendime, "Asıl suçlu benim," dedim. "Nasıl olur da benim odamdan kaçar? Nasıl benim otoriteme meydan okur?" diye kızdım.
Betam konuşmak için izin istedi
