ROJDA
Dudaklarım kıpırdarken, içimde bir şeyin kırıldığını hissettim. Sesim, ismim kendi kulağıma yabancı geldi.
Bir yanım hain olduğumu haykırıyordu. Bir yanım ise… Hiçbir suçluluk duymuyordu. Ailem tarafından yıllarca görmezden gelindikten sonra beni tek gören kişi Aslan’dı. Gerçek buydu.
Konağın taş avlusunda, söylediklerim yankılandı. Ama o anda… onların suratını görmek, öfkelerini izlemek… içimi bir tür zafer sarhoşluğuyla doldurdu.
Bunu isteyerek söylememiştim. Ama pişman değildim.
Hevi’nin gözleri fal taşı gibi açılmıştı. Zelal ağzını eliyle kapattı, ama kahkahası bastıramadığı bir öfke patlamasına dönüştü.
“Sen ne dedin az önce?” dedi Hevi. “Rojda ne?!”
“Karazehir mi?!” diye tekrarladı Zelal. “Sen ne kadar da hevesliymişsin babamızın katilinin soyadını taşımaya!”
“Sen bir
