ROJDA
Sabahın ilk ışığı perdenin kenarından içeri süzülürken, göz kapaklarımı araladım.
Oda sessizdi ama sessizliğin içinde bir şey vardı. Sanki bir şey bekliyordu…
Kalbimin ritmini duydum önce. Sonra parmak uçlarımdaki karıncalanmayı….
Derimin altında sanki biri nefes alıyordu.
Başımı yavaşça çevirdim.
Ve o an… onu gördüm.
Kapı eşiğinde duruyordu. Siyah gömleğinin kollarını dirseklerine doğru sıvamıştı.
Saçları sabah ışığına değdiğinde mavimsi bir gölge düşüyordu yüzüne. O kadar hareketsizdi ki… Adeta bir heykel gibi dikilirken tüylerimin ürperdiğini hissediyordum.
Aslan, sessizdi. Sadece beni izliyordu.
Ne yapmaya çalışıyordu bu herif?
Sonunda kendime gelip doğruldum. “Her canın istediğinde evime böyle izinsiz giremezsin.”
Yanıma yaklaştı. Yatakla arasındaki son adımı da
