นิวยอร์ก
มนิตากำลังนั่งทำงานอยู่ที่ห้องทำงานของบริษัท หนึ่งเดือนก่อนหลังจากจัดการเรื่องทุกอย่างทั้งหมดแล้ว เธอเดินเข้าไปคุยกับนพนิตโดยตรง ทีแรกนพนิตไม่เห็นด้วยและไม่อยากให้เธอต้องมาอยู่เมืองนอกเพียงคนเดียว แต่มนิตาดื้อรันและขอร้องให้นพนิตเชื่อใจและเข้าใจในสิ่งที่เธอกำลังพยายามทำ สุดท้ายนพนิตจึงยอมปล่อยเธอมาแต่ยังส่งข้าวหอมคนที่ดูแลเธอตอนอยู่ไทยติดตามมาด้วย มนิตาไม่คิดจะปฏิเสธอะไรเพราะการมีข้าวหอมอยู่ก็ดีเหมือนกัน
“ก๊อก…ก๊อก…ก๊อก คุณนิตาคะ” ข้าวหอมเคาะประตูก่อนจะรีบร้อนเข้ามาด้วยท่าทีร้อนรน
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ” ปากเอ่ยถามแต่ยังคงไม่ละสายตาจากงานข้างหน้า
“หอมว่า คุณนิตาต้องบินกลับไทยด่วนแล้วล่ะค่ะ” มนิตาละสายตาจากงานขึ้นมามองหน้าเลขาคนสนิทอย่างต้องการคำตอบ
“คุณสรถูกรถชนค่ะ ตอนนี้ยังไม่ออกจากห้องผ่าตัด”
“อะไรนะ!!!” มนิตาแทบลมจับ มธุสรถูกรถชนได้ยังไงวันนี้เวลานี้ที่ไทยมันคืองานแต่
