บริเวณลานดอกเหมย
พระวรกายสูงใหญ่ของอุปราชหนุ่มรูปงามแห่งหยวนเป่ย ทรงยืนทอดพระเนตรทะเลหมอกที่ปกคลุมไปทั่วบริเวณเทือกเขาหลงเมิ่ง กลีบดอกเหมยร่วงโปรยปรายตกลงมาเป็นระยะๆ ท่ามกลางสายลมพาดผ่านจนกิ่งไม้น้อยใหญ่เอนไหวลู่ลม ในขณะที่พระองค์ยังคงยืนเหม่ออยู่เช่นนั้นอยู่เป็นเวลานานไม่มีทีท่าว่าจะขยับพระวรกายแม้แต่น้อย
อินอวิ๋นหยางในเวลานี้ไม่ได้ชื่นชมทิวทัศน์อันงดงามดั่งเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา แต่กลับยืนเหม่อลอยเพราะช่วงเวลานี้จะได้ยินเสียงบรรเลงกู่ฉินดังก้องไปทั่วทั้งขุนเขา และบรรเลงอย่างต่อเนื่องจนพระองค์เริ่มเคยชินกับเสียงบรรเลงจากปลายนิ้วเรียวงามยามเมื่อกรีดลงบนเส้นสาย
ทว่าในยามนี้ทั่วทั้งหุบเขาหลงเมิ่งกลับเงียบงันไร้สิ้นเสียงบรรเลงกู่ฉินดั่งที่เคยเป็น และพระองค์ยังทรงยืนอยู่ที่พระตำหนักไม่เสด็จไปตามเวลานัดที่แม่ผีเสื้อน้อยได้บอกกับพระองค์เอาไว้เมื่อวาน ทั้งนี้เพื่อตัดความรู้สึกที่พระองค์ล่วงร
