หวังปิงปิงถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า ทำไมนางจึงได้พลัดหลงมาเข้าร่างสตรีที่แอบรักรัชทายาทก็ไม่รู้และหากนางไม่ตกหลุมรักฮ่องเต้อีก เรื่องบ้าๆ เช่นนี้คงไม่เกิดขึ้น มือบางล้วงเข้าไปในอกเสื้อหยิบกระดาษที่ตัดเป็นรูปหัวใจออกมาจากถุงหอม ถ้าไม่มอบให้ฮ่องเต้ผู้นี้ นางก็ไม่รู้จะมอบให้ใครแล้ว กระดาษรูปหัวใจที่มีข้อความอยู่ตรงกลางถูกพับครึ่งและนำไปวางไว้ใต้ตราประทับของบุรุษใจดำผู้กล่าวว่าไม่รักชอบนาง!! “ไปก็ได้เจ้าค่ะ” นางพูดขึ้นมาเบาๆ และรู้ว่าพระองค์ก็ทรงได้ยินแต่ไม่คิดจะสนใจ ในสายตาฝ่าบาทนางคงเป็นสตรีอายุน้อยไร้ยางอาย มิได้งดงามเทียบเท่าสตรีอื่นใดของพระองค์สินะ ไหนจะเรื่องที่นางลักลอบเข้ามาที่นี่หลายครั้ง หากพระองค์มิทรงชังหน้าก็คงมีรับสั่งให้คนไปรับนางมาเป็นสนมอีกคนไปแล้ว ‘นางยอมถอยก็ได้’ สองขาเล็กๆ ก้าวออกไปจากห้องทรงงาน โดยมีอาเปาในชุดนางกำนัลเช่นเดียวกันรออยู่หน้าประตู
“นางไปแล้วพะยะค่ะ” องครักษ์เง
